Κύριε διευθυντά
Είναι κοινός τόπος ότι μία παράνομη πράξη όταν επαναλαμβάνεται ατιμωρητί και διαιωνίζεται αποκτά νόμιμα χαρακτηριστικά. Κλασικό παράδειγμα είναι ο νόμος περί χρησικτησίας, δηλαδή υπό προϋποθέσεις, όταν ένας καταπατήσει ένα ακίνητο, ύστερα από 20 χρόνια γίνεται δικό του.
Σε σχέση με το διαχρονικό σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι ολοφάνερο ότι οι αγρότες το θεωρούσαν δικαίωμά τους να παίρνουν τις παράνομες επιδοτήσεις. Προς επίρρωση αυτής της νοοτροπίας θα μου επιτρέψετε ν’ αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα από τον στρατιωτικό μου βίο.
Κάποτε που υπηρετούσα σε ένα μικρό στρατιωτικό νοσοκομείο, με ενημέρωσε η προϊσταμένη ότι πολλοί νοσηλευόμενοι στρατιώτες την ημέρα που παίρνουν το εξιτήριο μένουν νηστικοί, διότι δεν φτάνουν οι μερίδες του φαγητού. Το έπαιρναν το φαγητό στο σπίτι τους οι μάγειροι και οι τραπεζοκόμες, δηλαδή το ιδιωτικό προσωπικό. Τους το είχαμε επιτρέψει ατύπως αυτό, αλλά μόνον αν περίσσευε, επειδή μερικοί στρατιώτες μπορούσε να φύγουν νωρίτερα. Αυτοί, δηλαδή το προσωπικό των μαγειρείων, έπαιρναν το φαγητό στα τάπερ από πριν και ας έμεναν νηστικοί οι στρατιώτες. Πήγα αμέσως και έκανα έλεγχο στο αυτοκίνητο της αναχώρησής τους για τα σπίτια τους και με έκπληξη είδα να κρατάνε όλοι τους στα χέρια από 3-4 τάπερ γεμάτα φαγητό. Αμέσως τους εξήγησα την παρανομία και τους ζήτησα ν’ αφήσουν κάτω τα τάπερ. Οπότε ένας εξ αυτών σε έντονο ύφος μού λέει: «Σ’ εμένα το κάνεις αυτό που επί 20 χρόνια ταΐζω τρεις οικογένειες;». Το είχε θεωρήσει δικαίωμά του ακόμα και εις βάρος των στρατιωτών!
*Οφθαλμίατρος, Λάρισα
