Κύριε διευθυντά
Ο εκλεκτός επιστολογράφος κ. Αντώνης Βενέτης ανέδειξε («Καθημερινή», 20/6/2025) καίρια θέματα αναγόμενα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Επί της επιστολής αυτής θα μου επιτραπούν ορισμένες παρατηρήσεις:
Ο μνημονευόμενος Ιβάν Μάισκι, πρέσβης της ΕΣΣ∆ στο Λονδίνο (1932-1943), υπήρξε και διακεκριμένος ιστορικός. Ως εκ τούτου η από μέρους του αναγνώριση της ηγετικής φυσιογνωμίας του Στρατάρχου Αλεξάνδρου Παπάγου, Αρχιστρατήγου των ελληνικών όπλων στον πόλεμο της Αλβανίας, ενέχει όλως ιδιάζουσα σημασία.
Το αξιοσημείωτο όμως της επιστολής αυτής είναι η αναδημοσίευση κειμένου της παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη για τα γεγονότα της Κατοχής, όπου αναγράφονται ανήκουστες ψευδολογίες. Ετσι διαβάζουμε: «Τα ηρωικά παιδιά του λαού πολέμησαν με φανατισμό στην Αλβανία για να διώξουν τον ξένο καταχτητή… και τη δικτατορία του Μεταξά… χωρίς όπλα χωρίς πολεμικό υλικό, ξυπόλυτα και πεινασμένα» και συνεχίζει: «γιατί ο Μεταξάς για να βοηθήσει τους Γερμανούς άφησε άοπλη την πατρίδα».
Επ’ αυτού μνημονεύω ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήδη από τον Φεβρουάριο του 1934, σε απόρρητη σύσκεψη υπό τον τότε υπουργό Εξωτερικών ∆. Μάξιμο και επί παρουσία του Ελ. Βενιζέλου και του συνόλου των πολιτικών ηγετών, διατύπωσε το δόγμα ότι «Η Ελλάς δεν είναι μια ξηρά που βρέχεται από θάλασσα, αλλά μια θάλασσα με ορισμένες κουκκίδες ξηράς». Και στον επερχόμενο πόλεμο, που τον προέβλεπε με απόλυτη βεβαιότητα και ακρίβεια (ήδη ο Χίτλερ ανέλαβε καγκελάριος του Γ΄ Ράιχ στις 30/1/1933), αναφέρει ότι «Η Ελλάς δεν μπορεί να βρεθεί σε στρατόπεδο αντίθετο εκείνου που ηγείται η Μ. Βρετανία».
Απλά αναφέρω ότι επί των ημερών της πρωθυπουργίας του η Ελλάς όπως και η Ρουμανία, την άνοιξη του 1939, δέχτηκαν από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία εγγυήσεις της εδαφικής τους ακεραιότητας.
Ο ίδιος δε με την υπερήφανη και αντάξια των παραδόσεων του έθνους απάντησή του στο ιταλικό τελεσίγραφο «alors c’ est la guerre – 28 Οκτωβρίου 1940», με την έκθυμη σύμφωνη γνώμη του Βασιλέως Γεωργίου Β΄, ενέταξε οριστικά τη χώρα μας στο συμμαχικό στρατόπεδο. Την απόφασή του αυτή επανέλαβε και στις 29-10-1940 σε απόρρητη ενημέρωση των εκπροσώπων του ελληνικού Τύπου.
Στο περιβόητο αυτό κείμενο περιέχονται και τα εξής: «Ο Βασιλιάς άρπαξε το χρυσάφι… και έφυγε μαζί με τους αρχηγούς της Τεταρτοαυγουστιανής Τυραννίας». Ποια είναι εν προκειμένω η αλήθεια:
Στις 16 Απριλίου 1941 με εντολή του πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κοριζή προς τη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος (Κυριάκος Βαρβαρέσος – Γεώργιος Μαντζαβίνος, διοικητής και υποδιοικητής αντίστοιχα) η Τράπεζα της Ελλάδος άρχισε να φυγαδεύει, τμηματικά, μέρος των αποθεμάτων της σε χρυσό, στην Αγγλία και τις ΗΠΑ και στη συνέχεια, χάρις στις υπεράνθρωπες και θαρραλέες πρωτοβουλίες των στελεχών της, τα υπόλοιπα αποθέματα χρυσού, χρεόγραφα και συνάλλαγμα, συνολικού ύψους 7,5 δισεκατομμυρίων δραχμών. Φυγαδεύτηκαν κατ’ αρχήν στο Ηράκλειο της Κρήτης και στη συνέχεια, με αγγλικό αντιτορπιλικό στην Αλεξάνδρεια με τελικό προορισμό τη Νοτιοαφρικανική Ενωση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν επαναπατρίστηκε ο ελληνικός χρυσός, το 1945, από τα φυγαδευθέντα συνολικά αποθέματά του έλειπε μία λίρα!
∆ιερωτώμαι, πότε επιτέλους ο αγώνας αυτός της Τραπέζης της Ελλάδος και των στελεχών της θα τύχει της εθνικής αναγνώρισης;
Το εύλογο, όμως, ερώτημα από τα παραπάνω είναι:
Πώς είναι δυνατόν τότε, αλλά και σήμερα, να διακινούνται οι παραπάνω αισχρές ψευδολογίες, με τους νεότερους, σχεδόν στην ολότητά τους, να έχουν πλήρη άγνοια της αλήθειας για τα τότε ιστορικά συμβάντα;
*Δικηγόρος
