Κύριε διευθυντά
Διάγουμε μια περίοδο που καθημερινά οι εξελίξεις μάς υποδεικνύουν ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο εύθραυστος. Η δική μου γενιά (των σημερινών τριαντάρηδων) παρακολουθεί με αμηχανία, έπειτα από μια οικονομική κρίση και μία πανδημία, πολεμικές αναμετρήσεις, βία, εθνοτικές συγκρούσεις και, πάντα στο επίκεντρο, απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Οπως είναι φυσικό, παρακολουθούμε αυτές τις τραγωδίες, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των επιμέρους ιδεολογιών. Σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία, αισθάνομαι πως η επικοινωνία του αναγνωστικού κοινού με τη δημοσιογραφία που υπηρετεί ο έντυπος Τύπος, δηλαδή τη διασταύρωση δεδομένων, τη γνωσιοθεωρία και την ευσυνειδησία, δεν αποβαίνει ένα απλό δικαίωμα, αλλά υποχρέωση κάθε ενεργού και δημοκρατικού πολίτη. Μόνο μέσα από τον ελεύθερο λόγο και τον διάλογο μπορεί να υπογραμμιστεί από τα παραπάνω η υπεράσπιση του ∆ιεθνούς Δικαίου, ως αίτημα της κοινωνίας προς τους θεσμούς.
Στο δυτικό κεκτημένο της δημοκρατικής κοινωνίας, η αξία της ανθρώπινης ζωής υπερβαίνει κάθε ιδεολογία. Η Ιστορία υποδεικνύει ότι το μόνο κοινό-οικουμενικό εργαλείο που μας απομένει για να προστατεύσουμε αυτή την αξία είναι το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Προφανώς, ερμηνείες του μπορούν να αναδείξουν ατέλειες. Ομως, αποτελεί ό,τι πιο κοντινό κατέχουμε σε μια συλλογική ηθική συνείδηση. Αθροίζοντας τα γεγονότα της εποχής, διαφαίνεται ότι αν πάψουν να εφαρμόζονται οι διεθνείς κανονισμοί, τότε δεν απομένει τίποτα περισσότερο από έναν φαύλο κύκλο συγκρούσεων, ο οποίος επιβάλλει τον νόμο του ισχυρού. Και σε αυτό το αδιέξοδο, όλες/όλοι μας –αργά ή γρήγορα– θα χάσουμε.
Η κικερώνεια ισχύς δίχως κανόνες γεννά αδικία. Κι όταν η διεθνής έννομη τάξη καταρρέει, κανένα κράτος δεν μπορεί να νιώθει ασφαλές. Συνεπώς, η Ευρώπη της δημοκρατίας και της προόδου καλείται τώρα να διαδραματίσει έναν ρόλο στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των διεθνών θέσμιων, από τη στιγμή που ιστορικά κεκτημένα δεκαετιών κινδυνεύουν να τεθούν υπό διαπραγμάτευση.
*Φιλόλογος – Ιστορικός, MSc., PhD(c), Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
