Κύριε διευθυντά
Ορθώς ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης επισημαίνει και στηλιτεύει τη ροπή της κυβέρνησης προς τη συνεχή αυστηροποίηση των νόμων και των ποινών, χωρίς πραγματική μελέτη των θεμάτων και των δυσμενών παρενεργειών που ελλοχεύουν. Αναφέρομαι εν προκειμένω στη φαεινή ιδέα να τροποποιηθεί με το άρθρο 45 του Νόμου 4954/2022 η παρ. 1 του άρθρου 290Α του Ποινικού Κώδικα και πλέον για θανατηφόρο ατύχημα έπειτα από παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, να προβλέπεται ποινή κάθειρξης τουλάχιστον 10 ετών. Την αλλαγή αυτή σχολιάζει ο εκλεκτός συνεργάτης σας σε σχόλιό του (φ. 21/5), με τίτλο «Ο λαϊκισμός της αυστηροποίησης», όπου σημειώνει το γελοίον του πράγματος, ο θάνατος 57 παιδιών στα Τέμπη να τιμωρείται ως πλημμέλημα, ενώ ο θάνατος ενός ατόμου από τροχαίο να τιμωρείται ως κακούργημα. ∆υστυχώς όμως, εκτός από γελοίο, μπορεί να είναι και θανάσιμα επικίνδυνο.
Εχοντας πρόσφατα αποφύγει ως εκ θαύματος τον θάνατο από διερχόμενο αυτοκίνητο που λίγο έλειψε να με παρασύρει και αναπολώντας τη φρικτή εμπειρία, σκέφτομαι ότι αν είχα χτυπηθεί, το πρώτο που θα με ενδιέφερε θα ήταν να σταματήσει αμέσως ο οδηγός και να με πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Η ποινή που θα του επιβαλλόταν, ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε. Η τραγική δηλαδή παρενέργεια της προαναφερόμενης αλλαγής του Ποινικού Κώδικα είναι ότι δίνει ισχυρότατο κίνητρο στον παραβάτη οδηγό να εγκαταλείψει το θύμα του αντί να το περιμαζέψει, ώστε ενδεχομένως αυτό να σωθεί. Το ότι δεν υπάρχει διαφοροποίηση του αδικήματος ανάμεσα στον εγκληματία που σε αφήνει να πεθάνεις και του απρόσεκτου, αλλά έντιμου, που σταματάει να σε σώσει, πραγματικά με ξεπερνάει!
Εύχομαι και ελπίζω αν κάποιος σοφός αρμόδιος διαβάσει το παρόν, να εισηγηθεί τροποποίηση του σχετικού άρθρου, ώστε το θανατηφόρο όταν ο υπαίτιος οδηγός σταματήσει και περισυλλέξει το θύμα, να τιμωρείται ως πλημμέλημα, ενώ αν δεν σταματήσει, ως κακούργημα.
