Κύριε διευθυντά
Η υπόθεση της Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Ορος Σινά ανέδειξε, με θλίψη, το γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία έχει παραμελήσει –αν όχι αγνοήσει– την πολιτιστική μας κληρονομιά εκτός συνόρων. Το μοναδικό ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι η κοινωνία αφυπνίζεται, ενημερώνεται και δραστηριοποιείται γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, τα μνημεία μιλούν –φωνάζουν– για μια Ελλάδα που οφείλει να αναλάβει ενεργά τον ρόλο της στη διαφύλαξη και ανάδειξη του πολιτιστικού της αποτυπώματος. Στα Ιεροσόλυμα, για παράδειγμα, που τα θυμόμαστε σχεδόν αποκλειστικά κάθε Πάσχα, στην Εκκλησία της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, σώζεται επιγραφή στα ελληνικά που δηλώνει:
«Το παρόν έργο συμπληρώθηκε από τον μοναχό, ζωγράφο και τεχνίτη μωσαϊκών Εφραΐμ στη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Μανουήλ Πορφυρογέννητου Κομνηνού και την εποχή του μεγάλου βασιλιά της Ιερουσαλήμ Αμαλρίχου και του ιερού Επισκόπου της ιεράς Βηθλεέμ Ραούλ, το έτος 6677, δεύτερη ινδικτιών» (1169 μ.Χ.).
Η παρουσία του ονόματος του αυτοκράτορα Μανουήλ στην πρώτη θέση της επιγραφής δεν είναι τυχαία: αποτυπώνει τη διπλωματική και πνευματική του ηγεμονία στον χριστιανικό κόσμο και φανερώνει τη βυζαντινή επιρροή στο βασίλειο της Ιερουσαλήμ.
Η επιγραφή φωνάζει. Το κράτος, όμως, σιωπά.
