Κύριε διευθυντά
Το ζήτημα των αιωνίων φοιτητών δεν είναι ούτε νέο ούτε εύκολο στη διαχείρισή του καθώς σχετίζεται με πολλές ευαίσθητες κοινωνικές συνθήκες που δεν παραπέμπουν σε αδιαφορία ή αβελτηρία των ίδιων των ατόμων. Ωστόσο η απόπειρα επίλυσής του με οριζόντια μέτρα διαγραφής και μάλιστα ερήμην των εισηγήσεων των πρυτανικών αρχών, δημιουργεί άλλου είδους συνειρμούς:
Μήπως δηλαδή η αυτόματη διαγραφή άνω των τριακοσίων χιλιάδων φοιτητών, την ώρα που επίκειται η έναρξη λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν είναι απλή σύμπτωση; Σίγουρα ένα ποσοστό από αυτούς θα οδηγηθούν στα αμφιθέατρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων καταβάλλοντας το ανάλογο αντίτιμο και τότε θα μεταβληθούν σε επιμελείς και άξιοι επιστήμονες. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι κυρίως αυτό, αν υποτεθεί ότι η αγορά θα κρίνει την πραγματική αξία του καθενός. Το χειρότερο ενδεχόμενο είναι να οδηγηθούν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια φοιτητές οι οποίοι θα χρειασθεί να δανεισθούν για να αποκτήσουν ένα τυπικό προσόν. Τότε, και με δεδομένο τον μέσο μισθό στη χώρα μας, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ζήσουμε παρόμοια φαινόμενα με την Αμερική, όπου άτομα και οικογένειες ολόκληρες καταστρέφονται οικονομικά, κουβαλώντας τα φοιτητικά χρέη για μια ζωή. Ας πράξουμε μια φορά με πολιτική σοφία, μαθαίνοντας από τα λάθη των άλλων, εκτός κι αν δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
