Κύριε διευθυντά
Μετά την έκτιση 30μηνης στρατιωτικής θητείας, ως έφεδρος ανθυπίατρος, την 1η Νοεμβρίου 1963 άρχισα να εργάζομαι στο Μαρκομιχελάκειο Ιατρικό Ιδρυμα, στο Φάληρο, ως βοηθός της Χειρουργικής Κλινικής. Επρεπε να συγκεντρώσω τα ναύλα για τη μετάβασή μου στις ΗΠΑ. Στο Μαρκομιχελάκειο διδάχθηκα, αρκετά ενωρίς και παραδειγματικά, ότι ως ιατρός όφειλα να είμαι πάντα πολύ προσεκτικός. ∆ίπλα από το γραφείο των ιατρών της Κλινικής ήταν ο θάλαμος που εχρησιμοποιείτο ως απομόνωση για τους βαρέως πάσχοντες. Μετά τα μέσα Νοεμβρίου (1963) νοσηλεύαμε στην απομόνωση μια γυναίκα με βαριά ηπατοπάθεια, που μπαινόβγαινε σε ηπατικό κώμα. Είχαμε επιτρέψει στην κόρη της να είναι συνεχώς μαζί της, μια και η μητέρα της ήταν η μοναδική ασθενής αυτού του θαλάμου. Ενα απόγευμα που εφημέρευα, η κόρη τής εν λόγω ασθενούς άνοιξε απότομα την πόρτα του γραφείου ιατρών της Κλινικής και ολοφυρόμενη μου είπε:
– Πέθανε η μητέρα μου, γιατρέ…
Πήγα αμέσως μαζί της μέσα στον θάλαμο και βλέποντας τη μορφή που είχε λάβει το πρόσωπο της μητέρας της, νόμισα ότι είχε εκπνεύσει. Και συμφώνησα μαζί της λέγοντας:
– Πέθανε…
Τότε η ασθενής άνοιξε τα μάτια της και μου είπε:
– Οχι ακόμα, γιατρέ…
Τα φαινόμενα, ενίοτε, είναι απατηλά. Ενα δικό μου ιατρικό λάθος ήταν γεγονός. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, να είχα ψηλαφήσει τον σφυγμό της…
Το ιατρικό μου λάθος, ευτυχώς, δεν ήταν σημαντικό γιατί δεν είχε δυσάρεστες συνέπειες, αλλά ήταν λίαν προσβλητικό για τον εαυτό μου και ενωρίς, στην ιατρική μου σταδιοδρομία, έγινε αιτία να είμαι πολύ προσεκτικός κατά την άσκηση της Ιατρικής.
Την άλλη ημέρα, αποχωρώντας από το Μαρκομιχελάκειο και για να μετριάσω τη λύπη που μου προξένησε το ατόπημά μου, πήγα στο θέατρο. Παρακολούθησα και απόλαυσα, σε ρεσιτάλ ηθοποιίας, τον (αείμνηστο) Δημήτρη Χορν στον μονόλογο: «Το ημερολόγιο ενός τρελού» (Ν. Γκόγκολ). Βγαίνοντας από το θέατρο, πολύ αργά, εκείνο το βράδυ, με περίμενε νέο σοκ: Οι εφημεριδοπωλητές ξεφώνιζαν: «Εκτακτο παράρτημα… Σκότωσαν τον Κένεντι…».
Εδώ δεν είχε γίνει λάθος. Ο Κένεντι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν νεκρός (23-11-1963).
ΥΓ.: Από το βιβλίο μου «Με το χέρι στην καρδιά»
*Καρδιοχειρουργός
