Κύριε διευθυντά
Πριν από πολλά χρόνια, στη Νέα Υόρκη, σε μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις για το λιανεμπόριο (NRF –National Retail Federation) παρευρέθηκα σε μια ομιλία που είχε ως τίτλο «Σκεφτείτε έξω από το κουτί». «Βλέπετε στα ταμεία των σούπερ μάρκετ ανθρώπους να περιμένουν τη σειρά τους με γεμάτα καρότσια. Φεύγοντας, θα αφήσουν ένα σημαντικό ποσό στο ταμείο της επιχείρησης, σωστά; Και η επιχείρηση πώς τους ανταμείβει; Παραχωρώντας ένα ολόκληρο ταμείο στους πελάτες με “έως 10 τεμάχια”, που όλοι μαζί θα αφήσουν στο κατάστημα λιγότερο από ό,τι ένας με γεμάτο καρότσι. Γιατί λοιπόν ανταμείβουμε καλύτερα εκείνους που μας προσφέρουν τα λιγότερα, και όχι ανάποδα;» μας ρώτησε ο ομιλητής.
Επιτρέψτε μου να μεταφέρω τον προβληματισμό αυτό στη χώρα μας: Πόσοι θέλουν γκράφιτι στην πόλη και πόσοι όχι; Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται σιωπηλά και αποτελεσματικά και πόσοι όχι; Πόσοι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να απεργήσουν και πόσοι όχι; Πόσα άσχημα πράγματα συμβαίνουν πραγματικά στη χώρα και πόσα καλά και γιατί τα πρώτα πλημμυρίζουν τις ειδήσεις αδιάκοπα, δίνοντάς μας την εντύπωση ότι ζούμε στην Αγρια Δύση; Πόσοι καταλαμβάνουν τους δρόμους στις πορείες και πόσοι εγκλωβίζονται στη συγκοινωνία εξαιτίας τους; Πόσοι κακοπληρωμένοι γιατροί, δάσκαλοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί κάνουν τη δουλειά τους με αυταπάρνηση και πόσοι όχι; Πόσοι θέλουν κάμερες στους δρόμους για την τήρηση του νόμου και πόσοι όχι; Πόσοι αντιδρούν κατά σύστημα αρνητικά απέναντι σε κάθε πρόταση αλλαγής –ακόμη και αν γνωρίζουν ότι η νέα πρόταση είναι προς το καλύτερο για τη χώρα– και πόσοι όχι;
Μήπως ήρθε ο καιρός να μετρηθούμε;
