Ηταν λίγο μετά την πανδημία, όταν ο Νορβηγός κινηματογραφιστής Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ βρέθηκε σε ένα μίνι αδιέξοδο. Η ταινία που σχεδίαζε με τίτλο «Sex» είχε πιασάρικο τίτλο, ωστόσο δεν έβρισκε χρηματοδότη. Αντιθέτως, του προτάθηκε να κάνει μια τηλεοπτική σειρά. Η δική του αντιπρόταση ήταν μια σειρά ταινιών, μια τριλογία ίσως για τη μεγάλη οθόνη, με θέμα τις σχέσεις και τη σεξουαλική ταυτότητα. Το πράσινο φως ήρθε και έτσι καταλήξαμε στη λεγόμενη Τριλογία του Οσλο: «Sex», «Love», «Dreams», με το τελευταίο μέρος, που προβάλλεται στις αίθουσες, να κερδίζει τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Στην ταινία η Γιοχάνε, μαθήτρια λυκείου, ερωτεύεται τη δασκάλα της. Καθώς οι δυο τους αρχίζουν να κάνουν (φιλική) παρέα, η κοπέλα καταγράφει όσα νιώθει σε ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, το οποίο όμως θα πέσει στα χέρια της μητέρας και της γιαγιάς της. Οι μεγαλύτερες γυναίκες, αρχικά ανήσυχες, θα μοιραστούν τελικά τις δικές τους σκέψεις πάνω στον έρωτα, καθώς αναρωτιούνται αν η εξαιρετική γραφή της μικρής πρέπει να δημοσιευθεί. Οταν όμως καταγράφεις –και διαβάζεις– μια ρομαντική ιστορία, αυτή δεν έχει αυτομάτως μετατραπεί σε κάτι άλλο; «Στην πραγματικότητα, ναι. Διότι δεν μπορείς να περιγράψεις τα πράγματα ακριβώς όπως είναι. Ακόμη περισσότερο όταν γράφουμε για τις ζωές μας, είτε για την ερωτική μας ζωή είτε για κάτι άλλο, ουσιαστικά το “μεταφράζουμε”, συνήθως με έναν τρόπο που μοιάζει πιο όμορφος ή πιο ενδιαφέρων. Επίσης, το μυαλό μας λειτουργεί έτσι· δηλαδή όταν σκέφτεσαι τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος, σίγουρα σου μοιάζει καλύτερος από ό,τι είναι στην πραγματικότητα», μας λέει ο Χάουγκερουντ.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που χρησιμοποιεί στην ταινία, απηχώντας προφανώς τα γραπτά της Γιοχάνε, είναι κάπως «παλιομοδίτικη» για τα σημερινά κινηματογραφικά δεδομένα, ωστόσο την υπερασπίζεται σθεναρά: «Πιστεύω ότι ήταν απαραίτητη αυτή η προοπτική, γιατί πρόκειται για τη δική της ιστορία. Ολα έχουν να κάνουν με εκείνη, με τη δική της οπτική, οπότε η ίδια έπρεπε να έχει τον “έλεγχο” ολόκληρης της ταινίας. Αν το έκανα διαφορετικά, περισσότερο σαν παρατήρηση π.χ., θα μπορούσες εύκολα να το δεις σαν έναν 60χρονο σκηνοθέτη που παρακολουθεί ένα 15χρονο κορίτσι. Δεν το ήθελα αυτό. Βλέπεις την ταινία αποκλειστικά με τους δικούς της όρους».
Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του «Dreams» είναι η αντιπαράθεση των γυναικών από τρεις διαφορετικές γενιές (γιαγιά, μητέρα, κόρη) και η στάση τους απέναντι στις ερωτικές σχέσεις. Είναι αρκετά αστείο, για παράδειγμα, το πώς η γιαγιά μοιάζει πιο ανοιχτόμυαλη από την κόρη της, αλλά και οι δύο νιώθουν αμήχανες μπροστά σε όσα αναφέρει η μικρότερη. «Νομίζω ότι και πάλι παίζει ρόλο το σημείο αφετηρίας του φιλμ, το γεγονός δηλαδή ότι διαβάζουν την καταγραφή-λογοτεχνία και δεν την ακούν, και αυτό λειτουργεί ήδη εντελώς διαφορετικά. Οσο για τις γενεαλογικές διαφορές, θα έλεγα ότι η γιαγιά εκπροσωπεί το παλιό φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1970, ενώ η κόρη έναν κάπως διαφορετικό, λίγο πιο συντηρητικό, φεμινισμό. Οταν έγραφα το σενάριο, σκεφτόμουν πολύ το βιβλίο «Backlash» της Σούζαν Φαλούντι, που μιλάει για την αντίδραση που υπήρξε τη δεκαετία του 1980 ενάντια στα φεμινιστικά κινήματα, τα οποία ήταν και αντιεμπορικά. Οπότε η αντίδραση είχε να κάνει και με το να συνεχίσουμε να πουλάμε “θηλυκότητα” στις γυναίκες», καταλήγει ο Χάουγκερουντ.
