«Οταν ξεκινάμε μια ιστορία, απευθυνόμαστε στο παιδί που ήμασταν τότε. Αυτό μας καθοδηγεί. Ετσι όλα γίνονται πιο απλά και ενστικτώδη: προσπαθούμε να ξαναβρούμε το συναίσθημα που είχαμε παλιά», λέει ο κομίστας Ντιντιέ Κονράντ. Και ο Φαμπκαρό (ψευδώνυμο του συγγραφέα Φαμπρίς Καρό) προσθέτει: «Είμαστε στην υπηρεσία ενός κόσμου που μας ξεπερνά. Απλώς προσπαθούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, σεβόμενοι το σύμπαν του Ουντερζό και του Γκοσινί… Φέρνουμε και τη δική μας μικρή πινελιά, αλλά η αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε έναν πραγματικό Αστερίξ».
«Ποια είναι η πινελιά;» ρωτάμε τον κ. Καρό με την επιφυλακτικότητα μιας αφοσιωμένης αναγνώστριας των σαράντα άλμπουμ του Αστεριξ και Οβελίξ, που εξακολουθούν να μας κάνουν να γελάμε πάλι και πάλι. «Σέβομαι πολύ τη δουλειά του Γκοσινί, οπότε νιώθω ότι δεν προσθέτω αρκετά – ίσως όχι όσο θα ήθελα. Αλλά πιστεύω ότι η προσωπική μου σφραγίδα βρίσκεται σε μικρά στοιχεία σουρεαλιστικού χιούμορ. Χρησιμοποιώ πολύ τον Οβελίξ· τον αγαπώ. Οι αναγνώστες μου λένε συχνά ότι φαίνεται πόσο πολύ τον αγαπώ, γιατί εμφανίζεται συχνά και γύρω του υπάρχει πάντα πολύ χιούμορ», απαντά.
Σε αυτή τη συνέντευξη που παραχώρησαν στην «Κ» οι δύο δημιουργοί του νέου, 41ου, άλμπουμ του αχτύπητου γαλατικού διδύμου με τίτλο «Ο Αστερίξ στη Λουζιτανία» συζητάμε διαδικτυακά για την έκδοση που ήδη κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις Hachette Livres, αλλά αποτελεί είδηση για όλη την Ευρώπη. Ο Φαμπκαρό, που γράφει το σενάριο και στο νέο άλμπουμ, φέρνει πίσω έναν χαρακτήρα από τη Λουζιτανία που είχε εμφανιστεί για λίγο σε μια παλιότερη περιπέτεια του 1971.
Ο Κονράντ είναι ο σκιτσογράφος, διάδοχος του Αλμπέρ Ουντερζό, και διασφαλίζει ότι το σύμπαν του Αστερίξ διατηρεί την αναγνωρίσιμη αισθητική του. Για τον Φαμπκαρό, πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ Αστερίξ, μετά τη «Λευκή Ιρίδα» το 2023, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ενώ για τον Κονράντ είναι το έβδομο.
«Στην ουσία, όλα όσα συμβαίνουν στον Αστερίξ διαδραματίζονται στην αρχαιότητα, αλλά η εποχή είναι απλώς το πλαίσιο. Στην πραγματικότητα, είναι η αφορμή για να μιλήσουμε για τον σύγχρονο κόσμο μας».
Ολα άρχισαν το 1959, στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας στο Μπομπινί, στο σπίτι του Αλμπέρ Ουντερζό. Εμεναν μόνο τρεις μήνες μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους του περιοδικού Pilote, του γαλλικού περιοδικού που έμελλε να γίνει ιστορικό. Οι δύο ιδρυτές του περιοδικού, οι δημιουργοί Ρενέ Γκοσινί και Αλμπέρ Ουντερζό, είχαν μεγάλο άγχος: έπρεπε να δημιουργήσουν μια σειρά κόμικς εμπνευσμένη από τη γαλλική κουλτούρα, εντελώς πρωτότυπη, συνδυάζοντας χιούμορ, περιπέτεια και πολιτιστικά στοιχεία, σε μια εποχή που τα έντυπα με σκίτσα θεωρούνταν κυρίως παιδική ψυχαγωγία.
Για να βρουν τους ήρωές τους, εξέτασαν ολόκληρη την Ιστορία της Γαλλίας. Και ξαφνικά σταμάτησαν στην περίοδο των Γαλατών. Ο Αστερίξ έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις 29 Οκτωβρίου 1959 στο περιοδικό Pilote. Οι «Περιπέτειες του Αστερίξ του Γαλάτη» έγιναν θρυλικές και η επιτυχία της σειράς συνεχίστηκε για περισσότερα από 60 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, συχνά παρέα με τον τετράποδο Ιντεφίξ, έχουν επισκεφθεί περισσότερες από δεκαπέντε χώρες, ταξιδεύοντας με τα πόδια, με άμαξα, καμήλα, ιπτάμενο χαλί ή γαλέρα. Μέσα από τα ταξίδια, έμαθαν και νέες συνήθειες – όπως το πετάνκ στη Μασσαλία ή ο χορός με τους νομάδες στην Ισπανία. Και τώρα επισκέπτονται τη Λουζιτανία, μια ρωμαϊκή επαρχία που βρισκόταν κατά κύριο λόγο στη σημερινή Πορτογαλία. «Στη ουσία, όλα όσα συμβαίνουν στον Αστερίξ διαδραματίζονται στην αρχαιότητα, αλλά η εποχή είναι απλώς το πλαίσιο. Στην πραγματικότητα, είναι η αφορμή για να μιλήσουμε για τον σύγχρονο κόσμο μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Αστερίξ προσαρμόζεται πάντα στην εποχή μας. Δεν γερνάει· ανανεώνεται», σχολιάζουν οι δύο δημιουργοί όταν αναφερόμαστε στην τεράστια προσμονή που γεννάει κάθε νέα ιστορία του Αστερίξ και του Οβελίξ. Με πάνω από 400 εκατομμύρια αντίτυπα πωληθέντα σε 130 γλώσσες και διαλέκτους, οι περιπέτειες του Αστερίξ, που γιόρτασε τα 65 χρόνια του το 2024, θεωρούνται, σύμφωνα με τον γαλλικό εκδοτικό οίκο η μεγαλύτερη επιτυχία των κόμικς σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Είναι δύσκολο να το εξηγήσω», παρατηρεί ο σκιτσογράφος του άλμπουμ, «αλλά αν κοιτάξουμε τις πωλήσεις, βλέπουμε ότι οι Ευρωπαίοι βρίσκουν κοινά στοιχεία στην ανάγνωση του Αστερίξ. Στις ΗΠΑ όχι τόσο. Ισως υπάρχει και ένας κοινός πολιτιστικός δεσμός, ίσως η κοινή αρχαία μεσογειακή ιστορία».
«Ισως όμως και να είναι σύμβολο αντίστασης, αλλά όχι κατάκτησης ή κυριαρχίας», προσθέτει ο σεναριογράφος. «Υπάρχει πάντα ένα υπόβαθρο φιλίας, συμφιλίωσης, αποδοχής μεταξύ των λαών. Υπάρχει ένα καθολικό στοιχείο, που μπορεί να θεωρηθεί αντίσταση σε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, ή και στην Ευρώπη, που τώρα γίνεται και αυτή όλο και πιο αυταρχική».
Πιστεύετε ότι κάθε γενιά γελάει με τα ίδια πράγματα, και αν όχι, γιατί ο Αστερίξ είναι διαχρονικός, ρωτάμε και τους δύο. «Οχι, δεν γελάει με τα ίδια πράγματα η κάθε γενιά. Αλλά το χιούμορ του Γκοσινί έχει ένα πλεονέκτημα: επειδή είναι καλοπροαίρετο, αντέχει στον χρόνο. Δεν είναι ειρωνικό ή κακόβουλο· είναι χιούμορ που ενώνει, όχι που διχάζει. Αυτό δημιουργεί πιστούς αναγνώστες που θέλουν να επιστρέφουν ξανά και ξανά», καταλήγουν.
τις εκδόσεις Μαμούθ Comix.
