Ξεκίνησε να γράφει παιδικά τραγούδια όταν η πρώτη του κόρη ήταν τεσσάρων ετών. Είχαν ακούσει όλο το ήδη υπάρχον σχετικό ρεπερτόριο και ήθελε να της προσφέρει κάτι φρέσκο και πιο προσωπικό. Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα τραγούδια του «Τεμπέλη Δράκου», όπως τα «Δέκα Καβουράκια», η «Γιορτή των Αστεριών» και το περίφημο «Ελεφαντάκι». Ο δημιουργός τους, ο Κύπριος δικηγόρος Γιώργος Χατζηπιερής, τα δοκίμασε αρχικά σε παρέες παιδιών, σε γενέθλια και κάμπινγκ, και σύντομα συνειδητοποίησε ότι μπορούσαν να ταξιδέψουν πιο πέρα από τον οικογενειακό και φιλικό του κύκλο. Ο Νίκος Κυπουργός και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που έτυχε τότε να τα ακούσουν όχι μόνο τον παρακίνησαν να τα δισκογραφήσει, αλλά του πρόσφεραν πολύτιμη βοήθεια στο στάδιο της παραγωγής. Από τότε έχουν περάσει δύο δεκαετίες. Πολλά από τα αγόρια και τα κορίτσια της πρώτης γενιάς φανατικών ακροατών έχουν πια γίνει γονείς. Και στις 11 Σεπτεμβρίου, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, θα παρακολουθήσουν με τα παιδιά τους την παράσταση για τα εικοστά γενέθλια του «Τεμπέλη Δράκου», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και με τη σύμπραξη της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής ΕΡΤ και της παιδικής χορωδίας του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη.
– Περιμένατε ποτέ ότι αυτό το έργο σας θα είχε τέτοια απήχηση και διάρκεια;
– Υπολόγιζα ότι θα είχε απήχηση σε οικογένειες με κουλτουριάρηδες και εναλλακτικούς γονείς, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα γίνονταν τα τραγούδια μου παιδικά λαϊκά σουξέ και θα έμπαιναν σε κάθε σπίτι. Οσο για τη διάρκεια, όντως ο «Τεμπέλης Δράκος» αποδείχθηκε πολύ ανθεκτικός, μολονότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που ακούμε και βλέπουμε μουσική, και κοσμογονικές εξελίξεις συντελούνται στην τεχνολογία και στη δημιουργία περιεχομένου.
– Πράγματι, έχουν αλλάξει πολλά. Σήμερα τα παιδιά καταλαβαίνουν αλλιώς τον «Δράκο» σε σχέση με πριν από 20 χρόνια;
– Ειλικρινά δεν έχω προσέξει κάποια διαφορά. Αρκετοί φίλοι μου στέλνουν φωτογραφίες με τα εγγονάκια τους· ακούν τα τραγούδια μου και χορεύουν μαζί. Οι πρωτογενείς εκφάνσεις της ζωής –η ενέργεια, η αγάπη, η χαρά και ο ενθουσιασμός– παραμένουν ακριβώς τα ίδια.
– Σε τι οφείλει, πιστεύετε, την επιτυχία του;
– Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω, μια και αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν από έναν νομικό που έκανε το κέφι του, όχι από κάποιον σπουδαίο μουσικό ή ποιητή. Μάλλον αγαπήθηκαν γιατί δημιουργήθηκαν από την ειλικρινή και άμεση επικοινωνία με το παιδί που, όπως όλοι, έχω μέσα μου, επομένως με μια αντιμετώπιση των παιδιών στα ίσα. Μετά, ήταν η έγνοια μας να παραχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, με σεβασμό στο ακροατήριο και με πλήρη πεποίθηση ότι τα παιδιά μπορούν να είναι αποδέκτες «σοβαρού» περιεχομένου. Τέλος, τα ακούν ευχάριστα και οι γονείς, οπότε χρησιμεύουν και ως γέφυρα επικοινωνίας και διασκέδασης. Κάτι σαν οικογενειακό παγωτό σε μεγάλη συσκευασία.
– Υπάρχει κάτι που σας είπε κάποιο παιδί ή γονιός και δεν θα το ξεχάσετε ποτέ;
– Επειτα από μια συναυλία στη Λευκωσία με πλησίασε μια μητέρα με τον γιο της που ήταν περίπου έξι ετών. Ο μικρός με κοίταξε πολύ άγρια και μου είπε θυμωμένα: «Γιατί δεν παίξατε τη “Μούγια”»; (σ.σ. τραγούδι από το άλμπουμ «Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου»). Πίστευε ότι είχαμε αδικήσει ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια και ήρθε οπλισμένος με θάρρος για να το υπερασπιστεί! Δεν τον ενδιέφερε ποιος ήταν ο συνθέτης ή ο τραγουδιστής. Πολλές φορές από τη στιγμή που ολοκληρώθηκαν τα τραγούδια και κυκλοφόρησαν, ένιωσα σαν να έγινε μεταβίβαση του τίτλου ιδιοκτησίας στους ακροατές, αλλά το συγκεκριμένο γεγονός ήταν η αποκορύφωση.
(Τα τραγούδια) μάλλον αγαπήθηκαν γιατί δημιουργήθηκαν από την ειλικρινή και άμεση επικοινωνία με το παιδί που, όπως όλοι, έχω μέσα μου, επομένως με μια αντιμετώπιση των παιδιών στα ίσα.
– Τι ρόλο παίζει η μουσική στο να μεταδοθεί ένα μήνυμα στα παιδιά;
– Η μουσική είναι ένα μοναδικό παράλληλο σύμπαν. Τα παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή με αυτό πριν μιλήσουν και πριν μάθουν να διαβάζουν λέξεις. Υπάρχει χωρίς εικόνα. Είναι δηλαδή ένα σημαντικό ερέθισμα που μπορεί να παραγάγει συναισθήματα, να τροφοδοτήσει τη φαντασία και να ενισχύσει την αντίληψη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να επιλέγουμε τη μουσική που προσφέρουμε στα παιδιά μας καθώς και την πηγή του ήχου, για να ακούν όλο το εύρος των συχνοτήτων, χωρίς την υπερβολική συμπίεση μέσα από κινητά και υπολογιστές.
– Ποια ήταν η δική σας σχέση με τη μουσική ως παιδί; Υπάρχει κάποιος ήχος ή τραγούδι που θυμάστε έντονα από την παιδική σας ηλικία;
– Μεγάλωσα στη δεκαετία του 1960, οπότε οι πηγές αναπαραγωγής ήταν περιορισμένες. Ακούγαμε μουσική κυρίως από το κρατικό ραδιόφωνο που τότε είχε πολύ αξιόλογες εκπομπές και μας έφερνε σε επαφή με ό,τι κυκλοφορούσε. Υπήρχαν τα τζουκ-μποξ με λαϊκά κυρίως άσματα, τα οικογενειακά γλέντια με παραδοσιακά τραγούδια, αλλά και η εκκλησία με τους βυζαντινούς ύμνους. Οι γονείς μου έπαιζαν όργανα και τραγουδούσαν στις εκδρομές και τα βράδια στο παραθαλάσσιο εξοχικό μας. Οταν ήμουν 5 ετών, ο αδελφός μου ήταν καλεσμένος σε παιδικά γενέθλια και επειδή ήταν άρρωστος, οι γονείς μου με έστειλαν ως αντικαταστάτη. Πήγα λοιπόν σαστισμένος στο πάρτι της Ερμιόνης. Ντρεπόμουν και βαριόμουν και βρήκα καταφύγιο στο ζελέ φράουλας, την πάστα φλώρα και τα ποπ κορν. Μέχρι που κατέφτασε ο μπαμπάς της Ερμιόνης με ένα πικάπ και έβαλε πάνω του έναν ημιδιάφανο πράσινο δίσκο. Και ο Πασχάλης άρχισε να τραγουδάει το «Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο». Μαγεύτηκα! Ερχόταν από έναν κόσμο διαφορετικό, από ένα μέλλον γεμάτο υποσχέσεις και σκιρτήματα. Το έριξα στον χορό και, όταν ήρθαν να με πάρουν, δεν ήθελα να φύγω. (Γέλια)
– Αν η τέχνη είναι μια γλώσσα, ποιες λέξεις ή έννοιες λείπουν σήμερα από το «λεξιλόγιο» όσων δημιουργούν τέχνη για παιδιά;
– Δεν θα σας πω για τις λέξεις που λείπουν αλλά για εκείνες που πρέπει να εκλείψουν: αρπαχτή, προχειρότητα, υποτίμηση, διδακτισμός, διαπαιδαγώγηση, εξουσία, επιβολή, σοβαροφάνεια, βαβούρα, καρικατούρα, ευτέλεια.
– Η παιδική φαντασία είναι μια μορφή σοφίας την οποία χάνουμε μεγαλώνοντας;
– Ναι, είναι ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο χωρίς φίλτρα, χωρίς τις προκαταλήψεις και τα όρια, τα πρέπει και τα μη, που μας επιβάλλει η ενηλικίωση. Μεγαλώνοντας, οι περισσότεροι την απαρνιόμαστε χάριν της «λογικής», της «σοβαρότητας» ή της «αποτελεσματικότητας». Ομως η παιδική φαντασία δεν βασίζεται στον περιορισμό και τη λογική αλλά στην ελευθερία. Και αυτή η σοφία –όταν καταφέρουμε να την κρατήσουμε ή να την ξαναβρούμε– μας βοηθάει να βλέπουμε και να ζούμε τον κόσμο με εγρήγορση και όχι βαριεστημάρα, να είμαστε δημιουργικοί, να κρατάμε ζωντανές και βαθιές σχέσεις με το περιβάλλον και τους γύρω μας.
– Ποιο είναι το πιο απλό πράγμα που δίνει σε εσάς χαρά – όπως συμβαίνει συνήθως με τα παιδιά;
– Να βρίσκομαι σε παρθένα φύση. Να είμαι με φίλους. Ε, και να τρώω παγωτό!
