«Οπως συνήθως, είχα στήσει και έπαιζα στην οδό Πανεπιστημίου. Ηταν το τελευταίο τραγούδι για εκείνο το βράδυ, είχε πάει ήδη αργά. Στα μέσα του τραγουδιού, ο Σταύρος Ξαρχάκος ήρθε με την παρέα του και στάθηκε στα δύο μέτρα μπροστά μου. Προφανώς, τον αντιλήφθηκα αμέσως όταν τον είδα». Οπως αφηγείται στην «Κ», ο μουσικός Μανώλης Ρακιντζής, η συνάντησή του με τον Σταύρο Ξαρχάκο και η θερμή αγκαλιά που του προσέφερε ο τεράστιος καλλιτέχνης, είναι κάτι που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στο μνήμη του.
«Επρεπε να τον απομυθοποιήσω εκείνη τη στιγμή»
«Το πρώτο που σκέφτηκα», όπως περιγράφει, είναι ότι «έπρεπε να τον απομυθοποιήσω εκείνη τη στιγμή. Να μην με καταβάλει το μέγεθος του ανθρώπου που είχα απέναντί μου, ώστε να μην αγχωθώ και χάσω τις νότες. Είπα στον εαυτό μου ότι είναι άλλη μια παρέα που έκατσε να με ακούσει, όπως δεκάδες άλλες τα τελευταία χρόνια. Περίμενα ότι θα με ακούσει λίγο και θα προχωρήσει το βήμα του. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι θα με αγκαλιάσει. Με ξάφνιασε. Προφανώς, ήταν κι αυτός συναισθηματικά φορτισμένος, επειδή λίγη ώρα νωρίτερα είχε δώσει συναυλία. Ετυχε και δεν έπαιζα ένα απλό τραγούδι, αλλά το τραγούδι του, το “Ητανε μια φόρα”, οπότε τα συναισθήματα αθροίστηκαν και δημιουργήθηκε αυτή η στιγμή».
Δεν ήταν η πρώτη φορά στα χρόνια που παίζει μουσική στον δρόμο, όπου «κάποιος διάσημος σταμάτησε για να με ακούσει. Αρκετοί μου έχουν μιλήσει εγκάρδια, ποτέ όμως όσο ο Ξαρχάκος. Κι επειδή είναι η επιτομή ενός καλλιτέχνη, ο τελευταίος εν ζωή από τους μεγάλους και τον θαυμάζω, αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος διάσημος έχει σταματήσει για να με ακούσει. Αρκετοί μου έχουν μιλήσει εγκάρδια, πότε όμως όσο ο Ξαρχάκος. Κι επειδή είναι η επιτομή ενός καλλιτέχνη, ο τελευταίος εν ζωή από τους μεγάλους και τον θαυμάζω, αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Οπως εξιστορεί, «παίζω επαγγελματικά μουσική εδώ και 23 χρόνια. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική από 8 χρονών, σε ωδεία και σε παιδικές μπάντες με “άγουρες” μουσικές. Λίγα χρόνια αργότερα, στην εφηβεία, παίζαμε ελληνικό ροκ». Την πρώτη του κιθάρα «την αγόρασε ο πατέρας μου. Κάποια μέρα, έκανα μια απότομη κίνηση και την έσπασα κατά λάθος. Εκτοτε την είχα καταχωνιασμένη. Πριν από λίγα χρόνια αποφάσισα να την επισκευάσω και να να τη μετατρέψω σε φωτιστικό», περιγράφει ενώ κάθεται δίπλα στην παιδική του κιθάρα.
«Εχω γυρίσει την Ελλάδα πολλές φορές παίζοντας»
Με τη μουσική άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά «από τα 17 μου. Επαιζα σε ταβέρνες και πανηγύρια. Εχω κάνει δύο δισκογραφικές δουλειές και ετοιμάζω μια τρίτη. Η πρώτη λέγεται “Αράδα” και εκτός από μια διασκευή στο παραδοσιακό τραγούδι “Ξένος Τόπος” κι άλλο ένα τραγούδι όπου έγραψα τη μουσική σε στίχους του Κώστα Βάρναλη, έχει δικές μου συνθέσεις. Στο δεύτερο CD έχω κάνει την ερμηνεία, την παραγωγή και την εκτέλεση σε τρεις πρωτότυπες εκτελέσεις, ενώ υπάρχουν και διασκευές σε ποιήματα του Βάρναλη που έχουν μουσική από τον Λουκά Θάνου. Αλλωστε, έχω έρωτα με τη μελοποιημένη ποίηση. Η επόμενη δουλειά που ετοιμάζω θα βασίζεται περισσότερο σε δικά μου τραγούδια με πιο ηλεκτρικό ήχο. Επισης, αυτήν την περίοδο, με μια ομάδα κάνουμε ένα αφιέρωμα στους ποιητές των Εξαρχείων και την πολιτικοποιημένη ποίηση».
Στα μαγαζιά που εμφανίζεται εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες, «παίζω κυρίως δικά μου πράγματα, αλλά και το “καθιστικό” λαϊκό τραγούδι που με εκφράζει. Εχω γυρίσει την Ελλάδα πολλές φορές παίζοντας σε μαγαζιά κι ελπίζω να την ξαναγυρίσω».
«Δεν έβρισκα εύκολα μαγαζιά να με εκτιμούν»
Οταν ο ίδιος ξεκίνησε να παίζει σε μαγαζιά πριν ακόμα ενηλικιωθεί, «ήταν διαφορετικές οι εποχές, υπήρχαν πολλές δουλειές και μαγαζιά. Η οικονομική κρίση άλλαξε τα πράγματα και η πανδημία έβαλε την ταφόπλακα. Εκλεισαν πολλά μαγαζιά, άλλαξε πολύ η εστίαση, ο τρόπος διασκέδασης, η νύχτα γενικότερα».
Αυτό κάποια στιγμή, «περίπου το 2018, με οδήγησε στο να αρχίσω να παίζω στον δρόμο με παρέες. Μετά την καραντίνα άρχισα να το εξελίσσω πιο πολύ μόνος μου, με καλύτερο ηχητικό εξοπλισμό και να το εξασκώ επαγγελματικά». Πρόκειται για κάτι που προέκυψε επειδή «όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, έτσι κι εγώ, δεν έβρισκα εύκολα μαγαζιά που να με εκτιμούν και να πληρώνουν αυτό που πρέπει. Μας βλέπουν απλά σαν επαγγελματικό προϊόν. Ομως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην αφάνεια, που είναι μεγαλύτερα ταλέντα από γνωστούς καλλιτέχνες».
Το να παίζει μουσική στον δρόμο, «αρχικά ήταν μια βιοποριστική ανάγκη, αλλά σύντομα άρχισα να βλέπω τα θετικά. Είσαι αφεντικό του εαυτού σου, μπορείς να παίξεις όπου και όποτε θέλεις. Αλλά πρόκειται για μια δουλειά που δεν είναι πότε ίδια. Αυτό αρχικά οφείλεται στον καιρό, –με βροχή δεν μπορείς να παίξεις–, στη διάθεσή σου, αλλά και στη διάθεση του κόσμου. Οποιος με ακούει εκείνη τη στιγμή, δεν βρίσκεται σε μια συναυλία που ξέρει ότι έχει πάει για να διασκεδάσει. Επομένως, το να σταματήσει μπροστά μου μέσα στο τρέξιμο της ημέρας είναι πολύ σημαντικό. Αλλοι απλά ακούνε, άλλοι αφήνουν χρήματα, ή διάφορα αντικείμενα, κάρτες λουλούδια και γλυκά. Ο καθένας ό,τι θέλει και μπορεί. Αυτό είναι που σου δίνει μια ηθική και συναισθηματική ανταμοιβή. Για παράδειγμα, η αγκαλιά με τον Ξαρχάκο δεν μπορεί να μεταφραστεί σε χρήματα».
«Η κιθάρα με έχει σώσει από πολλά πράγματα»
Στον ίδιο δεν αρέσει ο όρος «μουσικός του δρόμου» ή «πλανόδιος μουσικός». «Δηλαδή, αν με βάλεις να παίξω σε ένα μπαράκι, δεν θα μπορώ; Είμαι μουσικός και παίζω όπου βρω. Αλλοι που ήταν ενδεχομένως πιο ικανοί ή τυχεροί, παίζουν σε μεγάλα μαγαζιά ή συναυλίες. Δεν παύω όμως να είμαι μουσικός».
Αναφορικά με την αντίληψη που υπάρχει σήμερα για τη μουσική στον δρόμο, ο ίδιος ανέφερε ότι «σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία, κάποιοι από τους καλύτερους κιθαρίστες παίζουν στον δρόμο. Υπάρχει άλλη κουλτούρα. Οπως και σε άλλα θέματα, έτσι και σε αυτό είμαστε πίσω. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι η αντίληψη πως ένας μουσικός που παίζει στον δρόμο είναι υποδεέστερος, σταδιακά φεύγει. Το βλέπω από τον κόσμο. Οταν πάω να στήσω, δεν με κοιτάνε στραβά, όπως ίσως συνέβαινε παλαιότερα».
Νομίζω ότι η αντίληψη πως ένας μουσικός που παίζει στον δρόμο είναι υποδεέστερος, σταδιακά φεύγει. Το βλέπω από τον κόσμο. Οταν πάω να στήσω, δεν με κοιτάνε στραβά, όπως ίσως συνέβαινε παλαιότερα.
Στα χρόνια που παίζει στον δρόμο, «αρκετοί με ρώτησαν γιατί βρίσκομαι εκεί. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι είναι επιλογή μου να βρίσκομαι εδώ. Προτιμώ πλέον οι εμφανίσεις μου σε μαγαζιά να είναι περιορισμένες, με ανθρώπους που εκτιμούν τι θα συμβεί εκείνο το βράδυ και δεν θα το δουν απλά σαν μια μαθηματική πράξη».
Επειτα από τόσα χρόνια ενασχόλησης, η μουσική είναι για τον ίδιο μονόδρομος. «Αν μου πεις να σταματήσω την μουσική, είναι σαν να πρέπει να σταματήσω να αναπνέω. Είναι η τροφή της ψυχής μου. Αλλωστε, η κιθάρα με έχει σώσει από πολλά πράγματα. Μεγάλωσα στα Εξάρχεια και προκειμένου να ξεφύγω από κακές παρέες, πάντα επέλεγα να βρίσκω διέξοδο στη μουσική».
Το σίγουρο είναι ότι η συνάντησή του με τον Σταύρο Ξαρχάκο, «μου έδωσε μεγάλη ψυχολογική δύναμη, η οποία θα είναι απαραίτητη το επόμενο βράδυ που θα βγω στον δρόμο. Οταν θα αισθανθώ ματαιότητα, θα θυμηθώ αυτό το περιστατικό, ώστε να συνεχίσω εκείνο το βράδυ, το επόμενο και το μεθεπόμενο. Μπορεί καθημερινά να παίρνω έμπνευση και καύσιμο από την επαφή μου με τον κόσμο, όμως αυτό που έγινε, γέμισε το ντεπόζιτο».
Κεντρική φωτογραφία: Κώστας Κακλής
