Τα κομμάτια του γράφτηκαν σε διάστημα μιας δεκαετίας, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Οι επιρροές του –από Byrds και Rolling Stones, μέχρι Big Star, Television κ.ά.– είναι πλέον κλασικά ονόματα και εδώ έχουν αφομοιωθεί με τον τρόπο όσων έχουν παίξει και ακούσει πολλή μουσική. Και ενώ ηχογραφήθηκε κυρίως ζωντανά, σε ένα στούντιο στο Παρίσι με μια κονσόλα Neve του 1965 –και με τη συνδρομή μιας μπάντας από πολύπειρους Αμερικανούς και Αγγλους μουσικούς– το τελευταίο άλμπουμ του κιθαρίστα και τραγουδιστή Στίλπωνα Νέστορα, «The Second Cloud Commission», συνοψίζεται στο σχετικό δελτίο Τύπου με την εξής απλή περιγραφή: «contemporary rock ‘n’ roll».
Οχι, δεν υπάρχει κάποια αντίφαση εδώ. Κατ’ αρχήν, γιατί το ροκ εν ρολ «δεν είναι απλό», όπως λέει εμφατικά ο Στίλπων Νέστωρ. «Γενικά, το ροκ εν ρολ είναι μια άρνηση προσαρμογής, μια ιδιότροπη επαναστατικότητα, που νομίζω ότι δεν έχει σχέση με την κοινωνική, αλλά με την προσωπική επανάσταση, με την οποία συνδέονται πολλοί», τονίζει. «Οσο για το τι άλλαξε και τι το κάνει σύγχρονο, πιστεύω ότι το ροκ εν ρολ είναι πλέον παράδοξα ώριμο. Δεν ήταν φτιαγμένο για να είναι ώριμο, αλλά έγινε», προσθέτει γελώντας.
Αλλαγές και επιρροές
Και εκείνος έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια. Μουσικά μιλώντας, οι αλλαγές πηγάζουν κάθε φορά από τις διαφοροποιήσεις των ακουσμάτων του, όπως συνέβη π.χ. στους δύο προηγούμενους προσωπικούς του δίσκους, «Stilpon» και «When Time Is Up», που γράφτηκαν με μικρό σχήμα ο πρώτος και με μεγαλύτερο ο δεύτερος, επειδή ο Στίλπων επηρεαζόταν αντίστοιχα από τη χειροποίητη αισθητική του Ελιοτ Σμιθ και από την ηλιόλουστη ψυχεδέλεια των Buffalo Springfield. «Ολα αυτά –και ο Μπομπ Ντίλαν, που είναι σταθερά παρών– “στάζουν” στη μουσική σου, στη συνθετική σου διαδικασία», λέει ο Στίλπων Νέστωρ. «Και τα πράγματα άλλαζαν κάθε φορά, επειδή δεν έπαιζα μόνο, αλλά ήμουν και φαν».
Το πρώτο συγκρότημα που θυμάται να ακούει ζωντανά και να του προκαλεί μεγάλη εντύπωση –«ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που είδα στη ζωή μου live», όπως λέει σήμερα– ήταν οι «Μακεδονομάχοι», με τον Νίκο Παπάζογλου. Τους είδε σε ένα σινεμά στη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη και μερικά χρόνια αργότερα μπήκε ο ίδιος στην μπάντα. Εκεί γνωρίστηκε και με τον σημαντικό κιθαρίστα Θόδωρο (Τέρι) Παπαντίνα, με τον οποίο το 1979 θα κατέβαιναν στην Αθήνα για να παίξουν στην «Εταιρεία Καλλιτεχνών», το τότε συγκρότημα του Παύλου Σιδηρόπουλου, ενώ αργότερα θα συνυπήρχαν στους Bicycles. «Ο Παύλος ήταν πάρα πολύ γλυκός άνθρωπος και πολύ ταλαντούχος – είχε και καταπληκτικό ρυθμό, καθώς ήταν και drummer, και πολλές φορές, αργά το βράδυ, στο δεύτερο σετ ανέβαινε και έπαιζε τύμπανα, ενώ τραγουδούσα εγώ ή ο Θόδωρος», θυμάται ο Στίλπων Νέστωρ. «Με τον Θόδωρο είχα διαφορετική σχέση. Υπήρξε ο γκουρού μου – εκείνος με πήγε στην “Εταιρεία Καλλιτεχνών”. Ηταν ένας καταπληκτικά ευαίσθητος μουσικός, αλλά και πολύ σκοτεινός χαρακτήρας και άνθρωπος με πολύ πόνο. Η σχέση μας δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί, γιατί από ένα σημείο και πέρα, θα γινόταν πολύ σκοτεινή».
Τι θυμάται πιο έντονα από την μποέμ Θεσσαλονίκη της νιότης του, που άνθησε στα ύστερα ’70s και στα πρώιμα ’80s; «Τα μπαράκια, όπου έβραζε η πόλη, γινόταν ό,τι γινόταν και μετά πηγαίναμε στα κλαμπ και στα gig-άδικα», λέει ο Στίλπων Νέστωρ και απαριθμεί ονόματα όπως «Ανατολή», «Δον Κιχώτης», «Φλου» και «Basement». Τι θα ήθελε να ήταν διαφορετικό; «Εντάξει, υπήρχαν πολλά drugs, που ήταν και θανατηφόρα για πολλούς φίλους της εποχής. Νομίζω όμως ότι κάποια πράγματα στη ζωή πάνε πακέτο – υπάρχουν τα καλά, τα κακά, και τα μεν δεν θα υπήρχαν χωρίς τα δε. Επίσης, από τη Θεσσαλονίκη ήθελα πάντα να φύγω – αυτό ήταν το driving force. Και έφυγα». Πλέον έχει ζήσει σχεδόν 40 χρόνια στο Λονδίνο. Εχει γίνει και πιο εκλεκτικός – ένα ακόμα στοιχείο της δικής του ωριμότητας, που μοιάζει να ακολουθεί εκείνη του ροκ εν ρολ ιδιώματος. Οταν μιλάει για το «The Second Cloud Commission» (που κυκλοφορεί από την Petit Bourgeois Productions), τονίζει και το «πνευματικό γεγονός» που συνιστά η συνάντηση και η συνύπαρξη πέντε ανθρώπων.
Το ροκ εν ρολ είναι μια άρνηση προσαρμογής, μια ιδιότροπη επαναστατικότητα, που νομίζω ότι δεν έχει σχέση με την κοινωνική, αλλά με την προσωπική επανάσταση.
Αντί να τις κυνηγάει, ανακαλύπτει τυχαία σύγχρονες μπάντες που του αρέσουν, όπως οι Twen και οι Palehound: «Κάποτε το ροκ εν ρολ ήταν η κραυγή της νιότης, τώρα για μένα είναι η μέθοδος της αιώνιας νιότης, επομένως δεν είμαι εγώ αυτός που θα αναζητήσει οπωσδήποτε το τωρινό», λέει ο Στίλπων Νέστωρ, που συχνά ανακαλύπτει και κλασικές συνθέσεις του Αρνολντ Σένμπεργκ ή τζαζ πιανίστες όπως ο Μαλ Γουάλντρον.
Η «κανονική» ζωή
Και όλα αυτά, ενώ στην «κανονική» ζωή είναι ειδικός στην εταιρική διακυβέρνηση, έχοντας αναλάβει σημαντικές θέσεις ευθύνης σε οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ και σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και εταιρείες. «Αυτή η σχιζοφρένεια είναι η ζωή μου, ο κορμός της ζωής μου – το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. Είναι ο δικός μου τρόπος να σταθώ απέναντι στην παράδοξη μη προσαρμοστικότητα που λέγαμε», εξηγεί και συμπληρώνει ότι δεν θέλησε να βγάζει τα προς το ζην από τη μουσική, γιατί κάτι τέτοιο θα τον οδηγούσε γρήγορα στην καταναλωτική πλευρά της. «Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα», προσθέτει, «η μουσική έχει εξελιχθεί σε μια πλήρη καταναλωτική μηχανή. Οι άνθρωποι που την τρέχουν τώρα έχουν MBAs, ενώ παλιά ήταν περιθωριακοί και απροσάρμοστοι, όπως οι μουσικοί τους οποίους παρήγαγαν».
Εστω κι έτσι, παραμένει άραγε το ροκ εν ρολ απελευθερωτική δύναμη; «Ναι, βέβαια», καταλήγει. «Δημιουργεί μια αίσθηση προσωπικής απελευθέρωσης. Είναι η αιώνια νιότη μας, η μαλακή μας πλευρά, που πολλές φορές τη χάνουμε. Οταν μεγαλώνεις, αποκτάς έναν κυνισμό. Το ροκ εν ρολ είναι μια μορφή αποκυνικοποίησης».
Μια ακουστική παραλλαγή του «The Second Cloud Commission» θα παρουσιαστεί στις 14 Νοεμβρίου, στο δισκοπωλείο Underflow (Καλλιρρόης 39). Η πλήρης, ηλεκτρική εκδοχή του δίσκου θα παρουσιαστεί τον Ιανουάριο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και έπειτα στο Λονδίνο και στο Παρίσι.
