«Εκείνη την περίοδο που εγώ μεγάλωνα, όταν το πιστοποιητικό γεννήσεώς σου έγραφε “Αλεξάνδρεια”, τότε σίγουρα ένιωθες από τα γεννοφάσκια σου πολίτης του κόσμου», μου λέει η Αιγυπτιώτισσα Ελλη Οικονομοπούλου – Χατζιώτη και έχει δίκιο. Για 36 χρόνια, από το 1963, ήταν η εμβληματική διευθύντρια δημοσίων σχέσεων του Hilton και κάθε μέρα συνεννοείτο απταίστως με τους ξένους, όχι μόνον γλωσσικά (με τέλεια αγγλικά, γαλλικά και αραβικά), αλλά κυρίως πολιτισμικά: «Αισθανόμουν άνετα με όλους, μεγάλη υπόθεση», τονίζει. Με αφορμή την επερχόμενη μετατροπή του εμβληματικού ξενοδοχείου σε «Ilisian», τη συναντήσαμε για να μας διηγηθεί μερικά από τα ορόσημα εκείνης της περιόδου, αλλά και την ατμόσφαιρα μιας άλλης Αθήνας που δεν μοιάζει με τη σημερινή. Κομψή, γλυκιά, γελαστή, σεμνή, διατηρούσε ένα τέμπο στη συνέντευξη, κρατώντας το ενδιαφέρον από την πρώτη έως την τελευταία λέξη: «Ολες οι γυναίκες της οικογένειάς μου πήγαιναν στο Lycee Francais, μάθαιναν πιάνο ή βιολί, εξαίρετες στην κουζίνα, τρομερές οικοδέσποινες. Εγώ δούλευα από τα 20 μου, οπότε δεν έγινα τρομερή μαγείρισσα ούτε πιανίστα. Μου έμεινε η γαλλική κουλτούρα και το να είμαι καλή οικοδέσποινα, που ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για τη δουλειά που διάλεξα», λέει γελώντας.
Αλήθεια, πώς έπιασε δουλειά στο πιο διάσημο ξενοδοχείο της Αθήνας το 1963 λίγο πριν εγκαινιαστεί; «Ηρθα το 1962 στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια διότι ήταν η περίοδος των αλλαγών επί Νάσερ και οι δικοί μου που εργάζονταν στα βαμβάκια με έστειλαν μόνη δοκιμαστικά. Τα Hilton τα ήξερα από την Αίγυπτο και τα αγαπούσα. Αρχικά εκρίθην ακατάλληλη ως πολύ νέα και ντροπαλή για να εργαστώ στο ξενοδοχείο. Με έσωσε ο γενικός διευθυντής, που είχε έρθει από το Κάιρο και αγαπούσε τους Αιγυπτιώτες, και η μόρφωσή μου», λέει ενθυμούμενη εκείνους τους μήνες πριν κοπεί η κορδέλα: «Δεν ήταν μόνο ότι πρόλαβα το ξενοδοχείο στα νηπιακά του βήματα, αλλά και η πρωτεύουσα ήταν αλλιώς: υπήρχε η προσμονή για κάτι καλύτερο, μια διάχυτη αισιοδοξία έπειτα από πολλά χρόνια δοκιμασιών. Οσο για εμάς τους εργαζομένους, σφύζαμε από τον ενθουσιασμό, ήμασταν νέοι και μαθαίναμε τη δουλειά βλέποντας. Τεράστιο σχολείο! Το Hilton ήταν καινούργιο, φιλόδοξο, δυναμικό. Στον χώρο του ξενοδοχείου άλλωστε συναντήθηκαν εκείνα τα πρώτα χρόνια μερικοί από τους πιο δημιουργικούς συμπατριώτες μας: από τον Φασιανό που έκανε εκεί την πρώτη του έκθεση έως τον Τσεκλένη και τον Λαλαούνη».
Και δεν ήταν μόνον αυτοί. «Τα πρώτα μεγάλα συνέδρια στην Αθήνα σε εμάς έγιναν. Τα παρθενικά λανσαρίσματα σπουδαίων προϊόντων από μεγάλες εταιρείες, το ίδιο. Διάσημοι πελάτες αμέτρητοι. Θυμάμαι τον Φον Μπράουν, λ.χ., τον Γερμανό επιστήμονα που συνεργάστηκε με τους ναζί στην κατασκευή πυραύλων και μετά με τους Αμερικανούς στην κούρσα τους για την κατάκτηση του Διαστήματος. Ηταν ένας μειλίχιος, ήρεμος άνθρωπος, που όταν τον ρωτούσαμε αν ήθελε κάτι, μας απαντούσε: “Θα ρωτήσω τη γυναίκα μου”. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια και ποιος δεν παρήλασε από το ξενοδοχείο μας: από τον σερ Εντμουντ Χίλαρι, τον ορειβάτη που κατέκτησε το Εβερεστ, έως τον σκηνοθέτη Ινγκμαρ Μπέργκμαν, τον Μπελμοντό που γύριζε για αρκετό καιρό ένα φιλμ στην Αθήνα, τον Νουρέγιεφ που του άρεσε η πισίνα μας, τον Αντονι Κουίν μέγα θαμώνα στα μπαρ μας, τον Ομάρ Σαρίφ στα φόρτε του που έδινε σοκολατάκια στις τηλεφωνήτριες επειδή δεινοπαθούσαν από τις θαυμάστριες, τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ, τον Σινάτρα, τον Ντέμη Ρούσσο, που αν θυμάμαι καλά τραγούδησε μέχρι και στο Galaxy», λέει η κ. Οικονομοπούλου – Χατζιώτη, που ξεχωρίζει ως πιο αγαπημένο της τον Ζακ Κουστό: «Πάντα τρώγαμε μαζί, με τον απαράβατο όρο ότι δεν θα εμφανιζόταν φωτογράφος ή δημοσιογράφος. Οι ιστορίες που έλεγε ήταν απίθανες, όπως και ο Τζον Λε Καρέ».
Ενα από τα πλέον αστεία περιστατικά έγινε με την έλευση της Χίλαρι Κλίντον. «Η ασφάλεια έκανε τον δέοντα εξονυχιστικό έλεγχο και ο αστυνομικός σκύλος άρχισε να γαβγίζει σαν τρελός στο υπόγειο. Επεσε συναγερμός, οι ειδικοί έλεγαν ότι υπάρχει βόμβα, εγώ τους απαντούσα ότι εκεί είναι μόνο ο τυπογράφος μας, ένας φιλήσυχος άνθρωπος που δεν έχει πειράξει κανέναν και σίγουρα δεν είναι τρομοκράτης. Τελικά κατεβήκαμε στις εγκαταστάσεις του και απεκαλύφθη η αιτία του προβλήματος. Ηταν η θηλυκιά του σκυλίτσα που είχε εντοπιστεί από τον σκύλο, ο οποίος έκανε την έρευνα».
Ωστόσο, ένας από τους πλέον αξιομνημόνευτους πελάτες δεν ήταν διόλου διάσημος. Επρόκειτο για έναν πενηντάρη Αμερικανό, που αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα και έμεινε στο ίδιο δωμάτιο για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι που πέθανε: «Είχε το δικό του τραπέζι στο “Βυζαντινό” και ήταν φίλος με όλους μας, μας αισθανόταν οικογένεια. Το ξενοδοχείο έγινε σπίτι του και περνούσε τη μισή του μέρα στο γραφείο μου. Τον αγαπήσαμε κι εμείς πάρα πολύ», συμπληρώνει.
Η Ελλάδα θα πρέπει να προσέξει πολύ να μη χάσει αυτά για τα οποία την αγάπησαν γενιές τουριστών.
Το συμπέρασμα είναι απλό. «Τι είναι ο πλούτος στη ζωή; Μα να μπορείς να γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους, όχι απαραίτητα διάσημους, αλλά ενδιαφέροντες. Εχω ακούσει τόσα, έμαθα τόσα. Βέβαια αυτό που ονομάζαμε τότε δημόσιες σχέσεις δεν έχει σχέση με το σήμερα στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παλαιότερα κάθε παρουσίαση εμπορικού προϊόντος, κάθε γεγονός είχε στόχευση, είχε περιεχόμενο, είχε στρατηγική με παρονομαστή την ουσία. Σήμερα μπορεί να γίνει απλώς μια συγκέντρωση κοσμικών. Πάντα υπήρχαν οι τελευταίοι, δεν μιλώ γι’ αυτούς. Πιο πολύ αναφέρομαι στην πλευρά των διοργανωτών παρά στους παρευρισκομένους».
Τελικά, πώς ολοκληρώθηκε αυτή η μεγάλη καριέρα; «Οταν έκλεισα 35 χρόνια στο Hilton πήρα τη μεγάλη απόφαση να φύγω. Εκανα τη δική μου προσωπική εταιρεία δημοσίων σχέσεων και ειδικεύθηκα σε κάτι νέο, στην υψηλή ωρολογοποιία, στα κοσμήματα, στη μόδα και στα αρώματα που λατρεύω. Οι πελάτες μου ήταν για πολλά χρόνια οι οίκοι Cartier, Chanel, Yves Saint Laurent, Guerlain κ.ά.», λέει η κ. Οικονομοπούλου – Χατζιώτη, η οποία ήταν και η πρώτη που διοργάνωσε ελληνικό φεστιβάλ στο εξωτερικό: «Ημουν ακόμη πολύ νέα και μου ήρθε η ιδέα ότι αφού υπάρχουν 80 Hilton ανά τον κόσμο, γιατί να μην εξάγουμε την Ελλάδα; Θυμάμαι ότι πήγα στον ΕΟΤ να το συζητήσω με τον διευθυντή. Εκείνος με αποστόμωσε: “Μα για τέτοια σοβαρή υπόθεση, μου έστειλαν ένα κοριτσόπουλο;”».
Ούτε ρουτίνα ούτε ωράριο
«Μέσα σ’ αυτά τα 36 χρόνια το Hilton ήταν σαν το σπίτι μου. Ενα πεδίο όπου μπορούσα να εφαρμόσω όποια απίστευτη ιδέα κι αν ερχόταν στο μυαλό, από το να στήσουμε ένα δάσος στην “Τερψιχόρη” μέχρι να κάνουμε τεράστια γαστρονομικά γεγονότα για να μάθουμε στους Αθηναίους τα brunch, το thanks giving και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Και φυσικά, δεν υπήρχε ρουτίνα και βαρεμάρα μεν, αλλά ούτε Κυριακή, γιορτή, σχόλη, ωράριο. Επίσης, ποτέ δεν ήταν το κριτήριό μου οικονομικό, για τις ώρες που εργαζόμουν ο μισθός ήταν πάντα μικρός. Τεράστιο ατού ήταν οι σχέσεις αγάπης που είχαμε όλοι οι εργαζόμενοι μεταξύ μας, το καλό κλίμα. Το ζήτημα όμως είναι όταν έχεις τέτοιες συναρπαστικές εμπειρίες στη δουλειά σου –ζωντάνια, κόσμος, συνεχή ερεθίσματα– ότι γίνεται ένας τρόπος ζωής, που μετά δεν αλλάζει εύκολα. Εθίζεσαι. Η ψυχική απαγκίστρωση είναι δύσκολη και πρέπει να είναι συνειδητή. Κι έτσι αν έχω μια συμβουλή να δώσω σε νέους ανθρώπους που λατρεύουν το επάγγελμά τους είναι να θυμούνται πως η εργασία δεν είναι το άπαν και πως μεγαλώνοντας θα πρέπει να έχουν αναπτύξει έτσι την καθημερινότητά τους ώστε να μη μείνουν μετέωροι όταν η υπόθεση τελειώσει. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει έναν οδικό χάρτη μεγαλώνοντας, ώστε να μη βρεθεί σε αδιέξοδο».
Πριν φύγουμε τη ρώτησα για τον υπερτουρισμό: «Η Ελλάδα θα πρέπει να προσέξει πολύ να μη χάσει αυτά για τα οποία την αγάπησαν γενιές τουριστών». Το νέο ξενοδοχείο με το καινούργιο όνομα; «Ο κ. Κωνσταντακόπουλος, που είχα τη χαρά να γνωρίσω, έχει πολύ ικανά στελέχη και είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ για πολύ λίγο με κάποια από αυτά. Είναι άτομα με πείρα και ενθουσιασμό για το νέο τους ξενοδοχείο. Προφανώς θα γίνει εντυπωσιακό και πολύ καλόγουστο από τα σχέδια που είδα. Τα διαμερίσματα που τόσο πολύ αναφέρθηκαν είναι η νέα παγκόσμια τάση η οποία σίγουρα θα επεκταθεί και στη χώρα μας».
Αirbnb εναντίον ξενοδοχείου
«Καταλαβαίνω ότι ζούμε στην εποχή του Airbnb, αλλά εγώ παραμένω λάτρης των ξενοδοχείων. Το πρώτο είναι να μένεις στο σπίτι ενός ξένου, το δεύτερο είναι σαν να βρίσκεις μια γωνιά του σπιτιού σου μακριά. Διότι το ζήτημα δεν είναι μόνο το δωμάτιο που θα κοιμηθείς, αλλά η ανθρώπινη επαφή, το χαμόγελο του ανθρώπου που θα σε δεχτεί. Η περιποίηση και το κανάκεμα κάνουν όμορφο το ταξίδι. Και θυμάμαι τι ωραία αίσθηση ήταν με τους παλιούς πελάτες που έρχονταν και ξαναέρχονταν στην Αθήνα και μας αναζητούσαν σαν να είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι το σταθερό σημείο αναφοράς τους». Μπήκα στον πειρασμό να τη ρωτήσω: Θα αποτελεί στο μέλλον το νέο αγαπημένο στέκι των Αθηναίων, όπως το παλιό Hilton; «Δώστε μου λίγα χρόνια πριν απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση», μου είπε χαμογελώντας.
Η συνάντηση
Λάτρεις της γαλλικής κουζίνας και γαστρονομίας αμφότερες, φάγαμε στο Abreuvoir, εκείνη τα αγαπημένα της σπαράγγια και ένα ποτήρι κρασί και εγώ το φιλέτο ταρτάρ μου (δίχως τις απίστευτα τραγανές τηγανητές πατάτες λόγω διατροφής). Το περιβάλλον πάντοτε ήρεμο και πολιτισμένο, μια μικρή γωνιά διακριτικότητας στην καρδιά της Αθήνας.
