Τέσσερις νέοι έχουν χάσει μέχρι στιγμής τη ζωή τους σε Ιρλανδία και Βρετανία, στο πλαίσιο του διαδικτυακού παιχνιδιού «ΝekΝomination», που συνίσταται στη μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ και στην πραγματοποίηση στη συνέχεια ενός επικίνδυνου εγχειρήματος. Προς επίρρωσιν των πεπραγμένων τους, βιντεοσκοπούν τον εαυτό τους να καταναλώνει πολλά «σκληρά» ποτά και στη συνέχεια -σε κατάσταση βαθιάς μέθης- να πηδά από μια ταράτσα στην άλλη, να πέφτει από μια γέφυρα στα παγωμένα νερά ενός ποταμού ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άκρως παράτολμο. Επειτα ανεβάζουν το βίντεο σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης και δίνουν το χρίσμα (nominate) σε κάποιον άλλο νέο να τους μιμηθεί.
Πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν το Διαδίκτυο για τη νέα νεανική τρέλα που εξαπλώνεται γοργά στην ηπειρωτική Ευρώπη, ενδεχομένως και στην Ελλάδα, ωστόσο αυτό που σπρώχνει τους νέους στα παιχνίδια αδρεναλίνης, στους επικίνδυνους αγώνες «θάρρους», στην κατανάλωση αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης, μικρή σχέση έχει με το Διαδίκτυο. Εχει κυρίως να κάνει με τη νεανική ανάγκη πυροτεχνικής εκτόνωσης, θορυβώδους αυτοεπιβεβαίωσης και αυτοπροβολής, με το κυνήγι των δυνατών συγκινήσεων, αλλά και την ισχυρή τάση για μίμηση που χαρακτηρίζουν τους νέους -ή μερίδα τους- όλων των εποχών. Το Διαδίκτυο έρχεται και διευκολύνει, διευρύνει «παιχνίδια» που άλλοτε έμεναν στα συνωμοτικά πλαίσια της κλειστής εφηβικής παρέας. Μαζικοποιεί την «τρέλα» και μεγιστοποιεί τις συνέπειές της. Ως κατ’ εξοχήν -πλέον- τρόπος επικοινωνίας, προωθεί αυτοστιγμεί, όχι μόνο μηνύματα άμεσης ανάγκης και κοινωνικής συσπείρωσης, αλλά και πρότυπα και συμπεριφορές που υιοθετούνται πάραυτα, συχνά υπνωτικά, χωρίς πολλή σκέψη.
Αλλά το Διαδίκτυο δεν γεννά τη μόδα, τη διαδίδει. Η κατανάλωση αλκοόλ, που αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου νέων στην Ευρώπη, δεν οφείλεται στη διαδικτυακή επικοινωνία, αλλά στην κουλτούρα της εκτόνωσης μέσω ουσιών και ποτών. Στην Ελλάδα οι νέοι πίνουν απ’ όλο και πιο μικρές ηλικίες και αρκετά παιδιά καταλήγουν στο νοσοκομείο με συμπτώματα οξείας μέθης. Συχνά μόνο από μίμηση, σε μια ανοιχτή καταναλωτική κοινωνία χωρίς πλέγματα προστασίας. Πίνουν όχι μόνο για τον κοινωνικό συμβολισμό που ενέχει η πράξη (χειραφέτηση), αλλά και διότι έχουν μάθει να επεξεργάζονται τις προκλήσεις, την αμηχανία, το δίλημμα ως ενήλικες. Yπό τη συντροφική πίεση να αποδυθούν στην κούρσα του ανταγωνισμού, της σκληρής διεκδίκησης της πρωτιάς, της αποκλειστικότητας ή του διαφορετικού, του παρεκκλίνοντος, του εθιστικού, που είναι όχι μόνο αποδεκτό, αλλά και επιβραβεύσιμο. Να σπάσουν την «κενή» στάσιμη καθημερινότητα με ποτά, χοντροκομμένη πλάκα και ακραίες πράξεις. Να καταναλώσουν τα πάντα, τον πόνο, το αδιέξοδο, τη δύναμη πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Ομως η ζωή δεν μπορεί να παραχωρήσει τα πάντα -ταυτόχρονα την ασφάλεια και το ρίσκο. Αφαιρεί τις παντόφλες προσφέροντας τον κίνδυνο· εν προκειμένω εγκλωβίζοντας τον νέο σε μια μαζική κουλτούρα που γίνεται όχι φορέας προσαρμογής στις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά ναρκοπέδιο…
