Πόσους φοιτητές έχουν τα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα; Ας κάνουμε έναν απλό συλλογισμό. Το 2012, τα ΑΕΙ καλωσόρισαν 45.559 νέους φοιτητές. Αν φοιτούν τέσσερα με έξι χρόνια οι φοιτητές θα είναι περίπου 200 με 300 χιλιάδες. Σωστό; Λάθος! Το 2011, σύμφωνα με τα στατιστικά, η χώρα είχε 347.304 φοιτητές (χωρίς ΤΕΙ και Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές). Σωστό; Λάθος και πάλι! Οι 178.826 (το 52%) δεν είναι «κανονικοί» φοιτούντες, αλλά «αιώνιοι». Περισσότεροι δηλαδή από εκείνους που τηρούν τον κανόνα των προβλεπομένων +2 ετών φοίτησης, τον οποίο έθεσε πριν από μερικά χρόνια η κ. Μαριέττα Γιαννάκου και κράτησε η κ. Αννα Διαμαντοπούλου.
Αν ξανακάνουμε τον υπολογισμό, διαπιστώνουμε ότι μας λείπουν φοιτητές, αντί να μας περισσεύουν. Η διαφορά, προφανώς, οφείλεται στην εγκατάλειψη του πανεπιστημίου από σημαντικό αριθμό νέων. Οι περισσότεροι θα μετεγγραφούν στην ομάδα των «αιωνίων» και, επιπλέον, στην ολοένα μεγαλύτερη ομάδα των ανέργων νεαρής ηλικίας.
Η κατάσταση αυτή διαστρεβλώνει την εικόνα που έχουμε για την ανώτατη εκπαίδευση. Προσπαθούν πολλοί, τα καταφέρνουν λίγοι. Κυρίως επειδή τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα δεν κατορθώνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, να οργανώσουν πανεπιστημιακή ζωή υψηλής ποιότητας, να εξεύρουν τους πόρους που θα τα καταστήσουν πιο σύγχρονα και πιο ελκυστικά για τους νέους ανθρώπους.
Εύκολα λένε όλοι ότι πρέπει να δώσει περισσότερα χρήματα το κράτος. Δεν συνέβη τόσα χρόνια, είναι προφανές ότι υπό το βάρος της κρίσης δεν πρόκειται να συμβεί στα πολλά επόμενα χρόνια. Είναι καιρός να βοηθήσουμε τα ΑΕΙ/ΤΕΙ πιο αποτελεσματικά. Ο καλύτερος τρόπος είναι να μεταφέρουμε ένα μέρος του πραγματικού κόστους σπουδών, σε πραγματικές τιμές, σε πραγματικούς ανθρώπους. Στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Οι φοιτητές πρέπει να συμμετάσχουν στο κόστος των σπουδών τους. Ευκολότερα, πιστεύω, θα πειστούν οι οικογένειες να πληρώνουν, έστω ένα σημαντικό δικαίωμα εγγραφής. Γιατί τα ποσά θα πηγαίνουν απευθείας στο ίδρυμα. Αντιθέτως, σκεφτείτε πόσοι λίγοι μεταξύ μας πιστεύουν ότι οι φόροι που συνεχώς μεγαλώνουν πηγαίνουν στην κατάλληλη ανάγκη της οικογένειας και της νέας γενιάς. Επιπλέον, οι επιχειρήσεις οφείλουν να πληρώσουν για την αρτιότερη προετοιμασία των εργαζομένων που θα χρησιμοποιήσουν. Θα φτάνουν και για πολλές υποτροφίες, σε όφελος εκείνων που έχουν πραγματική ανάγκη οικονομικής βοήθειας.
Η λύση είναι απλή. Αρκεί να εκδιώξουμε οριστικά την ιδεολογία των αιωνίων εκμεταλλευτών της δημόσιας περιουσίας. Να δείτε, τότε, πόσο λιγότεροι θα γίνουν οι «αιώνιοι» φοιτητές. Τα τσιράκια των κομμάτων θα μείνουν μόνα τους.
