Οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ’80 τραγουδούσαν με πάθος το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Μια μέρα μιας Μαίρης». Ηταν το τραγούδι των απελευθερωμένων γυναικών εκείνης της εποχής, που έβαζαν, μέσα από τα λόγια του τραγουδιού, τα όριά τους και τους κανόνες τους, απέναντι σε μια υποτιμητική μεταχείριση του γυναικείου φύλου για πολλά χρόνια.
Ο σημερινός Αθηναίος και η σημερινή Αθηναία επίσης δεν είναι «τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είναι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό», αλλά αυτό δεν τους έχει γλιτώσει από το να έχουν αντίστοιχες ταλαιπωρίες με εκείνες της Μαίρης.
Οι Αθηναίοι του 2012 έχουν πρωινό ξύπνημα είτε για να πάνε στη δουλειά είτε για να ψάξουν να βρουν δουλειά. Εχουν στρίμωγμα σε μέσα μαζικής μεταφοράς που όταν έρχονται είναι γεμάτα, συχνότατα δε έχουν πολλές μέρες να συναντηθούν με τα συνεργεία καθαριότητας. Και μέσα από τα λεωφορεία ή τα τρόλεϊ αρχίζουν να σκέφτονται τη σκληρή καθημερινότητα της Αθήνας του 21ου αιώνα, που μπροστά της «η μέρα της Μαίρης» μοιάζει σήμερα ειδυλλιακή…
Οι σημερινοί Αθηναίοι θα περάσουν οπωσδήποτε από διαλυμένους δημόσιους οργανισμούς προσπαθώντας μάταια να συνεννοηθούν λογικά για απλές υποθέσεις. Θα περπατήσουν δίπλα από ανθρώπους που βρίσκονται σε γωνιάσματα των δρόμων ή σε παγκάκια έχοντας στήσει εκεί το σπιτικό τους. Θα κρατάνε πολύ δυνατά την τσάντα τους γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να πάψει να είναι δική τους. Και -το χειρότερο απ’ όλα- συναντούν, σε κάθε βήμα τους, πεζό ή εποχούμενο, σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, έναν αποσαθρωμένο κοινωνικό ιστό, που χαρακτηρίζεται από φανατισμό και λαϊκισμό.
Παράδειγμα; Μόλις χθεσινό. Σε γραμμή που συνδέει περιοχές του κέντρου της πόλης, ανάμεσα στους επιβάτες κάθεται και ένας μετανάστης κρατώντας τα σύνεργα της δουλειάς του – τα κοντάρια που χρειάζεται για να καθαρίζει τα ψηλά τζάμια. Το λεωφορείο είναι αρκετά γεμάτο και η οργισμένη φωνή που ακούστηκε κάποια στιγμή δεν έγινε κατανοητή από όλους τους επιβάτες. Στρίβοντας για Πανεπιστημίου είναι αρκετά άδειο πια και οι λιγοστοί, πλέον, επιβάτες περιμένουν να κατεβούν στο REX. Και τότε ακούγεται ξανά η οργισμένη φωνή και οι απίστευτες λέξεις που ξεστόμισε: «Σταμάτα να ξύνεσαι, μας γέμισες σκόνη»! Μια μεσόκοπη κυρία απευθυνόταν με αυτόν τον τρόπο στον μετανάστη που εξακολουθούσε να κάθεται ήσυχα ήσυχα στη θέση του.
Και τότε έγινε η ανατροπή: οι υπόλοιποι επιβάτες (εργαζόμενες γυναίκες οι περισσότερες, ίσως κάποια να λεγόταν Μαίρη) άρχισαν να… στολίζουν τη θρασύτατη κυρία φτιάχνοντας ένα αόρατο τείχος προστασίας στον φιλήσυχο μετανάστη. Λίγο με ενδιαφέρει πώς η μεσόκοπη κυρία διαμόρφωσε τη συμπεριφορά της. Εκείνο που κρατώ είναι η άμεση αντίδραση απλών ανθρώπων. Που έχουν αρχές, ήθος και όρια.
