Μένει κανείς κατάπληκτος από την επιμονή των πρυτανικών αρχών του Πολυτεχνείου (υποψιάζομαι με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης) να μην επιτρέψουν την επέμβαση του εισαγγελέα στα υπό κατάληψη από τους κουκουλοφόρους κτίρια. Το πρόσχημα ήταν να αποτραπούν τα βίαια επεισόδια. Τα βίαια επεισόδια, βέβαια, δεν τα αποφύγαμε, κράτησαν ώς τις πρώτες πρωινές ώρες και τα παρακολουθήσαμε, ως θέαμα πλέον, από τηλεοράσεως. Και παρακολουθήσαμε ταυτόχρονα το πελώριο ψεύδος των καταλήψεων και του «ασύλου» των καταστροφών και των λεηλασιών που καθημερινά πλέον μάς προσφέρεται ως κυρίαρχη κουκουλοφόρος «ιδεολογία της αριστεράς και της προόδου». Και ταυτόχρονα παρακολουθήσαμε, πάλι ως καθημερινό θέαμα τη βίαιη κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Δεν πρόκειται ούτε για την «αριστερά» ούτε για την «πρόοδο» και είναι θέμα απλής λογικής, χωρίς περίπλοκες θεωρητικές επεξεργασίες και ερμηνείες, για να το αντιληφθούμε. Δεν πρόκειται ούτε για «ιδεολογία». Πρόκειται για φαινόμενα πολιτικής αλητείας, όπως πολύ σωστά και θαρραλέα είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος. Για να το πω πιο κομψά, για ένα μόρφωμα λόγου ύπαρξης σε απόλυτο κοινωνικό κενό, όπου δεν βρήκε καμιά αντίσταση.
Δεν είναι θέμα ούτε του εισαγγελέα ούτε της αστυνομίας και ας σταματήσουμε επιτέλους να φορτώνουμε την αστυνομία με πολιτικές αρμοδιότητες που δεν έχει και δεν δικαιούται. Αυτό, πράγματι, είναι άκρως επικίνδυνο, αν μπορούσε να το αντιληφθεί η «αριστερά και η πρόοδος». Είναι θέμα πρωτίστως πολιτικό, θέμα της Δημοκρατίας και οι αρμοδιότητες χειρισμού ανήκουν στην κυβέρνηση, στις πανεπιστημιακές αρχές και στις πανεπιστημιακές κοινότητες.
Μέσα στο γενικό ξεχαρβάλωμα και τον παραλογισμό, αλλά και στον κυκεώνα ποικίλων και ασήμαντων συναλλαγών και ιδιοτελών επιδιώξεων, αισθάνεται κανείς απόγνωση για να υποστηρίξει το απλό και αυτονόητο ότι το ανοιχτό και δημοκρατικό δημόσιο πανεπιστήμιο που λειτουργεί κανονικά και ακώλυτα και ο καθένας μπορεί να βρει τη θέση που δικαιωματικά του ανήκει, του δασκάλου ή του σπουδαστή είναι η βασική προϋπόθεση κάθε αριστεράς και κάθε προόδου. Και κυρίως όλων των αγώνων για την προάσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου του δημοκρατικού χαρακτήρα του. Οπου καμιά πλειοψηφία ή μειοψηφία δεν θα έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιβάλει τις ιδέες της και τη θέλησή της και ότι ακόμη υπάρχουν ιδέες και θέληση.
Αυτό είναι το δημοκρατικό σύνθημα: ανοιχτά πανεπιστήμια και σχολεία, άμεση κατάργηση του ασύλου και των καταλήψεων, ανεμπόδιστη λειτουργία ολοκληρωμένης εκπαιδευτικής διαδικασίας σε ευπρεπή και συντηρούμενα δημόσια κτίρια. Αυτή είναι η δημοκρατική απάντηση στην ιδεολογική τρομοκρατία της δήθεν «αριστεράς και προόδου». Καταλαβαίνω ότι θίγονται μικροσυμφέροντα, μικροσυναλλαγές, μικροφιλοδοξίες. Πρώτα πρώτα των επαγγελματιών του συντεχνιασμού και του συντεχνικού κερματισμού. Ολων εκείνων που αντιλαμβάνονται τη δημόσια θέση ως πηγή δικαιωμάτων και ουδεμιάς υποχρέωσης. Και προπαντός όλων εκείνων των κομμάτων και των πολιτικών που χρησιμοποιούν τη δημόσια εκπαίδευση ως εστία κομματισμού και περιβάλλον κομματικής πελατείας και προκλητικού ρουσφετιού. Τέλος, όλων εκείνων που επιβουλεύονται τη δημόσια εκπαίδευση και αδίστακτα εισχωρούν στα κενά που αφήνει η απαξίωσή τη και η διάλυση για να υπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα.
Εναντι όλων αυτών και οποιασδήποτε κρατικής (δηλαδή κομματικής) επέμβασης και καταστολής, ένα είναι το σύνθημα: ανοιχτά δημόσια πανεπιστήμια και σχολεία.
