Μετά τον «Εχθρό λαό» έρχεται ο εχθρός φοιτητής, το πορτρέτο του οποίου σκιαγράφησε ένα βίντεο στην «Ανατροπή» (Μega) του Γιάννη Πρετεντέρη, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου. Μετά την παρουσίαση των χαμηλών θέσεων που κατέχουν τα ελληνικά ΑΕΙ στη λίστα με τα «top 500» πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, προβλήθηκαν πλάνα που συνόψιζαν περίπου δύο χρόνια φοιτητικών αγώνων – αλλά τι αγώνων! Ούτε μαζικές συνελεύσεις ούτε ειρηνικές πορείες, αλλά ομηρία καθηγητών και «τούβλωμα» γραφείων στον χώρο του πανεπιστημίου, δηλαδή «ντου από παντού». Δεν ήταν ψεύτικες αυτές οι εικόνες, όμως το φοιτητικό κίνημα δεν είναι «μόνο» οι κλωτσοπατινάδες και οι χουλιγκανισμοί. Αν όλοι οι φοιτητές που εναντιώνονται στην κυβερνητική πολιτική για την παιδεία υιοθετούσαν αυτήν τη συμπεριφορά, τότε θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι στα πανεπιστήμια εισάγονται άτομα νεαντερτάλιας νοημοσύνης ή μάλλον ότι τα άτομα αυτά εκπροσωπούν το όποιο φοιτητικό κίνημα.
Πέρασε ο καιρός που οι «ελεύθεροι αγωνιζόμενοι φοιτητές, οι ελεύθεροι αγωνιζόμενοι Ελληνες» ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας, καθώς η λατρεία προς αυτά ξέπλενε τις κρυφές ενοχές για την παθητική στάση που κράτησε η πλειονότητα του λαού στη διάρκεια της δικτατορίας. Σήμερα ο «αγωνιστής φοιτητής» φαίνεται να είναι μια διασταύρωση του λήσταρχου Γιαγκούλα και του Τζένγκις Χαν – τουλάχιστον αυτή η καρικατούρα έχει επιβληθεί από πολλά ΜΜΕ σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα δεν έχει ευθύνες για τη δημόσια εικόνα του και την εσωτερική λειτουργία του.
Μόνο που άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Αρκετοί από τους μεσήλικες καλεσμένους της εκπομπής μιλούσαν ακατάπαυστα και «ο ένας πάνω στον άλλον» (όπως λέμε στην τηλεοπτική διάλεκτο το «ταυτόχρονα»). Η εικόνα του δημόσιου ελληνικού πανεπιστημίου που εντυπώθηκε στο μυαλό του τηλεθεατή ήταν ενός θεσμού που καταρρέει και, επομένως, εύκολα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι όσο πιο σύντομα λειτουργήσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τόσο το καλύτερο. Θα πληρώνουμε που θα πληρώνουμε, αλλά τουλάχιστον τα χρήματά μας θα πιάνουν τόπο.
Αν και αρκετοί καλεσμένοι είχαν την ιδιότητα του πανεπιστημιακού, ο «δάσκαλος» απουσίαζε από την προχθεσινή συζήτηση. Ο «εχθρός φοιτητής» που τραμπουκίζει και υποτίθεται ότι δεν επιδιώκει τίποτε άλλο πέρα από τη λούφα και την παραλλαγή και τον διορισμό στο Δημόσιο δεν μπορεί να έχει «απέναντί» του δασκάλους, αλλά κυβερνητικούς και τηλεοπτικούς επιτρόπους.
Ενα τραγούδι από τον «Εχθρό λαό» (1975), σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Γιώργου Καμπανέλλη, μοιάζει σαν να μιλάει για το σήμερα:
«Θα βγουν από παλιές φωτογραφίεςθα κατεβούν από λιθογραφίεςμε σκονισμένες φυσιογνωμίεςκαι παραγνωρισμένες αμαρτίες.«Οχλο» και πάλι θα σε πούνεκι «οχλοκρατία» τη θέλησή σου«αναρχικά” τα όνειρά σουκαι «αναρχία» τη φωνή σου,λεβέντη, πάρε με μαζί σου»
Τον λεβέντη δυσκολευόμαστε να δούμε, αλλά πού θα πάει;
