Προχθές, την Τρίτη, μου τηλεφώνησε καθηγητής της Ιατρικής Σχολής. Μου είπε το όνομά του και την ειδικότητά του, αλλά δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Με την τρομοκρατία που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια… της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, θα ήταν επικίνδυνο για τον ίδιο και για την Ιατρική Σχολή.
Σε κατάσταση απόγνωσης μου είπε: «Εσείς που γράφετε στις εφημερίδες ή δουλεύετε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση κάντε κάτι για μας και για τα πανεπιστήμια. Αποκαλύψτε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν, να τα μάθει ο κόσμος, να τα μάθει η κυβέρνηση και τα κόμματα, να τα μάθει η κοινωνία και ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Την περασμένη εβδομάδα, κάποια «επιτροπή καταλήψεων» κήρυξε «κατάληψη», διαμαρτυρόμενη γιατί τα θέματα κάποιας εξέτασης ήταν πολύ δύσκολα και απερρίφθη μεγάλος αριθμός εξετασθέντων. Είχαν την απαίτηση να γίνουν δεκτοί ως επιτυχόντες… με βαθμό 2 και 3! Σήμερα, μια άλλη «επιτροπή καταλήψεων» και με τρόπο σκαιό… «μας διέταξε» να εγκαταλείψουμε τα γραφεία και τα εργαστήρια, διότι η σχολή τελεί υπό «κατάληψη»! Μας απειλούσαν ότι αν δεν συμμορφωθούμε θα μας… κλειδώσουν μέσα ή θα «μας κτίσουν». Απείλησαν μάλιστα να δείρουν έναν καθηγητή που δεν συμμορφώθηκε με προθυμία στις διαταγές τους. Τα αιτήματά τους αυτή τη φορά, ήταν τα γνωστά για το άρθρο 16 του Συντάγματος, για την κρατική επιχορήγηση, για την αποκλειστικότητα του δημόσιου πανεπιστήμιου κ.λπ.! Ποιο δημόσιο πανεπιστήμιο; Το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει να λειτουργήσει ομαλά από τον Μάιο του 2005. Στο διάστημα αυτό έχουν χαθεί χιλιάδες ώρες διδασκαλίας, οι εξεταστικές περίοδοι αλληλοκαλύπτονται και μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες έχουν δοθεί πτυχία για να ασκήσουν αύριο την ιατρική!
Χρειαζόμαστε τη στήριξη της Πολιτείας, των πολιτικών κομμάτων, του Τύπου και των ΜΜΕ, της κοινωνίας ολόκληρης για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά που μας ανατέθηκε και για την οποία αμειβόμαστε. Δεν βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τους σπουδαστές, ούτε καν με τις μικρές ή περιθωριακές μειοψηφίες. Θέλουμε να συνεννοηθούμε μαζί τους, να βάλουμε κάποιους κανόνες συνεργασίας και συνύπαρξης για να εκτελέσουμε κοινό έργο που κατά τεκμήριο θέλουμε και επιδιώκουμε.
Σεβόμαστε τις απόψεις τους, ακόμα και τις πιο ακραίες. Θέλουμε, όμως, και εμείς να σεβαστούν τη θέση μας, τις προσπάθειές μας και την αποστολή μας. Στο κάτω – κάτω αν πρόκειται για κάποιο άσυλο που προστατεύει την πανεπιστημιακή κοινότητα, αυτό το άσυλο προστατεύει και μας, να έχουμε τουλάχιστον την ελευθερία να εργαζόμαστε στα γραφεία και στα εργαστήρια».
Αυτά μου είπε ο καθηγητής της Ιατρικής και τα θέτω στην κρίση σας αγαπητοί μου αναγνώστες. Δεν ξέρω τι να σκεφθώ και τι να πω και πραγματικά έχω ανάγκη από τη βοήθειά σας. Φαίνεται ότι χρειάστηκε να συμπέσουν πολλοί παράγοντες για να προκύψει αυτή η τόσο νοσηρή κατάσταση στα δημόσια πανεπιστήμια που αναπότρεπτα τα οδηγεί στην καταστροφή: η πολιτική υποκρισία και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, η συναλλαγή μεταξύ όλων των παραγόντων που δρουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο, η εξαφάνιση του ακαδημαϊκού ήθους από καθηγητές και σπουδαστές και κυρίως τα κοινωνικά αδιέξοδα που εκτρέφουν το παράλογο και την τυφλή επιθετικότητα. Χρειάζεται μια αποφασιστική κίνηση πειθούς και αποκατάστασης της βαθύτατα κλονισμένης εμπιστοσύνης. Ποια όμως κίνηση και από ποιον;
