Φληναφήματα περί δήθεν… «αντάρτικου πόλεων», που προκαλούν την κοινή λογική, προερχόμενα από υπουργικά χείλη. Ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ μέσα στον χώρο των δικαστηρίων εναντίον γονέων που επιχειρούν να μπουν στην αίθουσα, όπου δικάζονται τα παιδιά τους και όπου αστυνομικοί με πολιτικά έχουν καταλάβει τις θέσεις του ακροατηρίου. Μαζικές συλλήψεις φοιτητών, που απλώς διαδήλωναν και ομαδικές δίκες που προκαλούν αρνητικότατους για την κυβέρνηση συνειρμούς…
Αλλεπάλληλες είναι οι ενέργειες που συντείνουν στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος των φοιτητών και των καθηγητών των πανεπιστημίων, αναδεικνύοντάς το σε καταλύτη πολιτικών εξελίξεων. Η επώδυνη ήττα της κυβέρνησης της Ν. Δ. από το κίνημα αυτό στο θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 και το ναυάγιο συνολικά της συνταγματικής αναθεώρησης δεν την κατέστησαν τελικά σοφότερη πολιτικά. Συνεχίζει να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το φοιτητικό και γενικότερα το εκπαιδευτικό κίνημα έχει αυτοτελή δυναμική και σηματοδοτεί τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ακόμη γενιάς.
Το εύρος, η μαχητικότητα και η πολύμηνη διάρκεια των κινητοποιήσεων συντείνουν στην κατάρρευση του πλέγματος πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών της κυβέρνησης. Η άκαμπτη γραμμή και ο ξυλοδαρμός των φοιτητών από τα ΜΑΤ ικανοποιούν φυσικά τον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά αυτοί δεν επαρκούν για την επίτευξη ευρύτερης αποδοχής της κυβερνητικής γραμμής. «Καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εφαμοσθεί χωρίς την εξασφάλιση της συναίνεσης… Η κρίση θα είναι βαθιά και παρατεταμένη», υπογραμμίζει η σύγκλητος του ΕΜΠ στην απόφαση απόρριψης του νόμου-πλαισίου. «Τα πολεμικά ανακοινωθέντα και οι εμπρηστικές δηλώσεις δεν βοηθούν. Δεν είμαστε απέναντι από τον ελληνικό λαό. Εχουμε παιδιά που είναι μαθητές και αδέλφια που είναι φοιτητές και εκπαιδευτικοί», δηλώνει ο πρόεδρος της Ενωσης Αξιωματικών Αττικής της ΕΛ. ΑΣ.
Σε πολιτικό επίπεδο, το φοιτητικό κίνημα τίναξε στον αέρα τις φανερές ή κρυφές συμμαχίες της κυβέρνησης σε επιμέρους θέματα. Της στέρησε πρωτίστως τη στήριξη του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στα θέματα παιδείας και συνταγματικής αναθεώρησης. Επιπροσθέτως ο ΣΥΝ, υπό την ηγεσία του Αλ. Αλαβάνου, έχει σαφώς υπερφαλαγγίσει το ΚΚΕ από αριστερά στο ζήτημα της επαφής με τα νέα ριζοσπαστικοποιούμενα τμήματα των φοιτητών και εκπαιδευτικών. Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με τη μόνιμη πίεση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ασκεί ισχυρότατη πίεση επί της ηγεσίας του ΚΚΕ για εγκατάλειψη της μέχρι τώρα στάσης της και υιοθέτηση πολιτικής καθολικής ρήξης με την κυβέρνηση της Ν. Δ. σε όλα τα μέτωπα. Καθόλου δεν ευνοούν την κυβερνητική πολιτική αυτές οι πολιτικές ανακατατάξεις, όπως είναι προφανές.
