Μπορεί η κατάπαυση του πυρός και η επιστροφή των προσφύγων στις κατά κανόνα κατεστραμμένες εστίες τους να έχουν προς το παρόν δημιουργήσει ένα κλίμα ανακούφισης, αλλά η κατάσταση παραμένει ιδιαιτέρως ασταθής. Η «ήττα» του Ισραήλ έχει προκαλέσει ρήγματα στην μέχρι προσφάτως κυρίαρχη (στα ηγετικά κλιμάκια και στην κοινωνία) πίστη του ότι μπορεί να επιβάλει λύση της αρεσκείας του με στρατιωτικά μέσα. Είναι ήδη ορατή διά γυμνού οφθαλμού μια διαφοροποίηση σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, αλλά αυτό δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε άμεση αλλαγή στρατηγικής. Δεν αποκλείεται καθόλου το Τελ Αβίβ να επιδιώξει μια εύκολη νίκη επί της Συρίας. Πρώτον, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αποτυχημένη επιχείρηση στον νότιο Λίβανο. Δεύτερον, γιατί θα προτιμούσε να αρχίσει τη διαπραγμάτευση από πλεονεκτική θέση. Και τρίτον, για να ικανοποιήσει την Ουάσιγκτον, η οποία δεν κρύβει την επιθυμία της να ανατρέψει το -όχι πολύ ευσταθές- καθεστώς Ασαντ.
Μια τέτοιου είδους «αναδιάταξη» της περιοχής δεν είναι μόνο στόχος των Αμερικανών. Την επιδιώκει εξίσου και το Παρίσι. Οραματίζεται έναν «καντονοποιημένο» Λίβανο, ο οποίος θα λειτουργεί ως στρατηγικό έρεισμα της Ε.Ε. στην περιοχή. Το ισχυρό επιχείρημα προς τους Λιβανέζους θα είναι πως με την εγκατάσταση της πολυθενικής δύναμης θα εκλείψει ο κίνδυνος ισραηλινών επιθέσεων. Επιπλέον, κατά πάσα πιθανότητα θα προσπαθήσει να δελεάσει το σιιτικό στοιχείο, προσφέροντάς του αναβαθμισμένο καθεστώς πολιτικής εκπροσώπησης.
Προς το παρόν, πάντως, το τοπίο είναι ιδιαιτέρως θολό. Οι εγκριθέντες κανόνες εμπλοκής της ειρηνευτικής δύναμης δεν το αποσαφήνισαν. Τι θα συμβεί, άραγε, εάν το επόμενο διάστημα οι Ισραηλινοί αρχίσουν να βομβαρδίσουν επιλεκτικά, ισχυριζόμενοι ότι στόχος τους ήταν να εμποδίσουν τη μεταφορά όπλων από τη Συρία; Σε μια τέτοια περίπτωση, οι σιίτες αντάρτες θα αντιδράσουν, εκτοξεύοντας Κατιούσα; Ακόμα, όμως, κι αν οι εξελίξεις δεν πάρουν μια τέτοια δραματική τροπή, παραμένει το ζήτημα του αφοπλισμού της Χεζμπολάχ. Είναι προφανές ότι -παρά τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας- οποιαδήποτε σχετική απόπειρα, θα καταλήξει σε συγκρούσεις, που θα μετατρέψουν τον Λίβανο σε ναρκοπέδιο.
Οι Γάλλοι τηρούν επιφυλακτική στάση, επιδιώκοντας ξεκάθαρο πλαίσιο. Φοβούνται ότι εάν δεν υπάρξουν οι αναγκαίες αποσαφηνίσεις, η ειρηνευτική δύναμη θα γίνει έρμαιο αντιφατικών πολιτικών σκοπιμοτήτων και πιθανότατα θα εγκλωβισθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γι’ αυτό, όσο δεν διαμορφώνεται ένα πλαίσιο αποδεκτό απ’ όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, η Ελλάδα δεν πρέπει να συμμετάσχει με χερσαία δύναμη.
