Παριστάμεθα μάρτυρες, τους τελευταίους μήνες, σε ένα σκηνοθετημένο θέαμα επιδείξεως ισχύος από οργανωμένες μειοψηφίες, με την υποκίνηση της κοινοβουλευτικής όσο και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και με στόχο να παρουσιαστεί ο κόσμος των πανεπιστημίων της χώρας ότι είναι αντίθετος με τη νομοθετική μεταρρύθμιση που προετοιμάζει η κυβέρνηση. Στην επιχείρηση αυτή συμμετέχουν και μερικά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, ιδίως τηλεοπτικοί σταθμοί, κρατικοί όσο και ιδιωτικοί.
Την αναταραχή στα πανεπιστήμια προκαλούν μια μειοψηφία φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής Αριστεράς και μια εξίσου ισχνή μειοψηφία καθηγητών προσκείμενων εν πολλοίς στις ίδιες πολιτικές δυνάμεις. H συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών όσο και των φοιτητών δεν αντιδρά στις καταλήψεις και σε όλους αυτούς που ομιλούν στο όνομα της λεγόμενης πανεπιστημιακής κοινότητας, επειδή θεωρεί τον συνδικαλισμό αυτού του είδους στα πανεπιστήμια ανεπίτρεπτη παρεκτροπή.
Η κυβέρνηση εξελέγη με την εντολή να προβεί στις δέουσες μεταρρυθμίσεις της νομοθεσίας που διέπει τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, επί τη βάσει του προεκλογικού της προγράμματος. Με καθυστέρηση σε δημόσια συζήτηση στο πλαίσιο ενός υπάρχοντος θεσμικού οργάνου, του ΕΣΥΠ, στην οποία προσήλθε και αποχώρησε η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ως κυβέρνηση το είχε θεσπίσει, καθώς και ο Συνασπισμός, για λόγους που δεν έπεισαν κανένα. Το Σύνταγμα αναθέτει στην μεν αντιπολίτευση το χρέος να ελέγχει την κυβέρνηση, στη δε κυβέρνηση το καθήκον να νομοθετεί διά του κοινοβουλίου και να κυβερνά. Αυτές τις βασικές αρχές του Συντάγματος αμφισβητούν όλοι οι δήθεν κοινωνικοί επαναστάτες που προσπαθούν, με περισσή αλαζονεία να υποκαταστήσουν στο έργο τους τις νόμιμες από το Σύνταγμα αρχές.
Τα κυριότερα επιμέρους προβλήματα στα πανεπιστήμια της χώρας σήμερα είναι τα ακόλουθα: α) O στρεβλός συνδικαλισμός των καθηγητών και των φοιτητών, β) ο κομματισμός μερικών καθηγητών και φοιτητών στις πρυτανικές και τις φοιτητικές εκλογές, γ) η έλλειψη αξιολογήσεως του έργου των καθηγητών και των ουσιαστικών επιδόσεων των φοιτητών, δ) η πλημμελής ενημέρωση, ενίοτε δε και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης, από Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, ε) η αδράνεια και ο εφησυχασμός του λαού απέναντι στα προβλήματα των πανεπιστημίων, στ) η αδυναμία ή η έλλειψη βουλήσεως της εκάστοτε κυβερνήσεως να πράξει όσα ορίζει το Σύνταγμα.
Ο συνδικαλισμός των καθηγητών και των φοιτητών έχει ξεφύγει από τα επιτρεπόμενα όρια. Οι καθηγητές έχουν το δικαίωμα να αναδεικνύουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα, τα οποία αποκλειστικό σκοπό πρέπει να έχουν την προάσπιση των επαγγελματικών τους συμφερόντων όπως είναι ο μισθός και οι άλλες αμοιβές τους, οι συνθήκες εργασίας και η συνταξιοδότησή τους. Τα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών δεν έχουν λόγο σε μια σύγχρονη ευνομούμενη πολιτεία στην εκπόνηση της κρατικής νομοθεσίας που διέπει τα πανεπιστήμια, που είναι έργο αποκλειστικό της πολιτείας.
Ο συνδικαλισμός των φοιτητών είναι εξίσου στρεβλός, επειδή αφενός ασκείται από κομματικές μειοψηφίες και αφετέρου στηρίζεται σε αρχές παρόμοιες με αυτές του συνδικαλιστικού κινήματος. Διά της αδράνειας και της σιωπής έχει γίνει ανεκτός αυτός ο φοιτητικός συνδικαλισμός και ελάχιστοι πλέον έχουν το θάρρος να αντιτείνουν ότι οι φοιτητές δεν είναι εργάτες ούτε οι καθηγητές τους εργοδότες, ότι οι φοιτητές δεν προσφέρουν εργασία έναντι της μορφώσεως και των επαγγελματικών δεξιοτήτων που καρπώνονται δωρεάν, ότι η μελέτη είναι υποχρέωση έναντι του λαού που αναλαμβάνει τα έξοδα της εκπαιδεύσεώς τους και ότι έχουν καθήκον ιερό να τιμούν αυτήν τους την υποχρέωση έναντι του λαού με την έγκαιρη αποφοίτησή του.
Ο κομματισμός στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι προϊόν της μεταπολιτεύσεως. Πρόκειται για ένα είδος μιθριδατισμού που δημιουργήθηκε με τον καιρό και που επιδρά αρνητικά στις αρχαιρεσίες των διοικητικών οργάνων, στις κρίσεις των καθηγητών και ενίοτε στην αξιολόγηση των επιδόσεων των φοιτητών.
Η κυβέρνηση, η εκάστοτε κυβέρνηση, έχει την υποχρέωση να πει στον λαό και σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη ορισμένες ανομολόγητες αλήθειες με παρρησία: ότι τόσο οι καθηγητές όσο και οι φοιτητές πρέπει να αξιολογούνται για το έργο τους, να λογοδοτούν και να επιβραβεύονται όταν αριστεύουν. Τόσο οι φοιτητές όσο και οι καθηγητές έχουν καθήκον και εντολή από τον λαό να ανανεώνουν τη γνώση και μαζί με τη γνώση την ίδια την κοινωνία, έχει δε ο λαός το δικαίωμα να πει τόσο στους μεν όσο και στους δε, ώς εδώ η αναταραχή και η επαναστατική γυμναστική: «ο καθείς εφ’ ω ετάχθη».
* O κ. Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος είναι καθηγητής της Ιστορίας των Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική Σχολή ΑΠΘ.
