Στα πανεπιστήμια συμβαίνει αυτό που δεν θέλουμε να πιστέψουμε και ίσως είναι προκλητικό (από μερικούς θα θεωρηθεί προκλητικό) να αποκαλυφθεί: Μικρές οργανωμένες και πειθαρχημένες μειοψηφίες καθοδηγούμενες από την Αριστερά (απ’ όσους τέλος πάντων παριστάνουν την Αριστερά) και από την Ακρα Αριστερά «παίζουν την επανάσταση» ή πώς μια οργανωμένη μειοψηφία μπορεί πραξικοπηματικά να επιβάλει τη θέλησή της. Το «παιχνίδι» θα μπορούσε να είναι θεατρική παράσταση, διδακτική αλλά ανώδυνη, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Πρόκειται για τη συστηματική κατεδάφιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ό,τι απέμεινε από την Ανώτατη Εκπαίδευση ώστε τελικά «η άρχουσα τάξη» να οικοδομήσει ανενόχλητα και με ιδεολογική υπεροχή τα δικά της ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το ίδιο δεν συνέβη με ολόκληρο τον δημόσιο τομέα της οικονομίας; Με κυρίαρχη την αντίληψη ότι «ανήκει στους εργαζομένους» και όχι στην κοινωνία, ότι υπάρχει χάριν αυτών και των συμφερόντων τους και όχι χάριν αυτής και της εξυπηρέτησής της, ευτελίστηκε, έγινε ζημιογόνος σε βάρος του λαού, συκοφαντήθηκε και κλονίστηκε η εμπιστοσύνη του κοινού. Και, επιτέλους, άνοιξε ο δρόμος για την ιδιωτική απλώς κερδοσκοπική ή ληστρική επιχείρηση. Χωρίς αντίσταση πλέον. Ετσι περίπου αντιλαμβάνεται την… «ταξική της αποστολή» η σημερινή Αριστερά…
Τα πανεπιστήμια είναι χώροι ελεύθερων ιδεών, αλλά κανένας, ατομικά ή ομαδικά, καμιά πλειοψηφία και πολύ λιγότερο καμιά μειοψηφία δεν έχει δικαίωμα να βάλει «λουκέτο» στα πανεπιστήμια για οποιοδήποτε λόγο και μάλιστα σε περίοδο εξετάσεων. Τα πανεπιστήμια ανήκουν στον λαό, υπάρχουν και λειτουργούν για τον λαό, ο οποίος αποδεδειγμένα προσβλέπει σε αυτά με, μάταιες συχνά, προσδοκίες, αλλά ίσως με τις μόνες προσδοκίες που του απομένουν. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τις διαψεύσει. Προπαντός εκείνοι, αναφέρομαι συγκεκριμένα στο λεγόμενο Διδακτικό Επιστημονικό Προσωπικό (ΔΕΠ), που δεν έχουν και πολλούς λόγους να επαίρονται για το διδακτικό ή επιστημονικό τους έργο. Καλούμε πάλι τις πανεπιστημιακές αρχές και το υπουργείο Παιδείας να δώσουν στη δημοσιότητα μερικά στοιχεία για τη διδακτική ή ερευνητική ενασχόληση του ΔΕΠ, π.χ. τον μέσο όρο εβδομαδιαίως φυσικής παρουσίας στα διδακτήρια.
Τα «μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια είναι η αφορμή των σημερινών κινητοποιήσεων μιας μειοψηφίας του ΔΕΠ και μιας άλλης των σπουδαστών.
Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα ένα πράγμα: Την ευθύνη για την εκπαιδευτική πολιτική την έχει η εκλεγμένη κυβέρνηση και όχι οι συνδικαλιστικές μειοψηφίες, που δεν εκπροσωπούν τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους. Αυτός είναι ο δημοκρατικός κανόνας και περιλαμβάνει την έσχατη τιμωρία στην περίπτωση άστοχων πρωτοβουλιών και αποφάσεων.
Τα «μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια (τρέχα γύρευε δηλαδή) τώρα μόλις «έπεσαν» στο τραπέζι των συζητήσεων και η μάχη είναι ιδεολογική, δεν είναι… «επαναστατική». H κυβερνητική πρόταση είναι τόσο ασαφής και νεφελώδης ώστε δεν είναι βέβαιο αν έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της ή δεν πρόκειται για ένα «πυροτέχνημα» αμηχανίας, όπως ορθά έγραψε ο πρύτανης Γιώργος Μπαμπινιώτης. H αντίθεση σ’ αυτήν τη νεφελώδη πρόταση είναι ευρύτερη και προκαλεί εύλογη απορία η σπουδή των… «επαναστατικών» μειοψηφιών να την προβοκάρουν και να τη χρωματίσουν κομματικά με πράξεις διχαστικού εξτρεμισμού.
Τέλος (για την ώρα) αν συνυπολογίσουμε τη διαδικασία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, το πρώτο πανεπιστήμιο αυτού του είδους δεν μπορεί να εμφανιστεί πριν από δέκα – δεκαπέντε χρόνια. Αν εμφανιστεί! Γιατί τώρα και σε περίοδο εξετάσεων οι «επαναστατικές» κινητοποιήσεις;
