Είναι κοινός τόπος ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πάσχουν σε πολλούς τομείς και μάλιστα κατά τρόπο οξύ. Είναι αλήθεια ότι η πρόθεση του υπουργείου Παιδείας να επιλύσει το πρόβλημα των λεγομένων αιωνίων φοιτητών δεν αγγίζει τα μείζονα και κρίσιμα θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά είναι μία αρχή. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπισθεί, αφού, άλλωστε, πρόκειται για μία υπόθεση, η οποία ουσιαστικά δεν επιδέχεται σοβαρή αντίρρηση. Είναι προφανές ότι η κ. Μαριέττα Γιαννάκου θέλει να αρχίσει από τα εύκολα.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για το 2004-05, τον κανονικό χρόνο σπουδών έχουν υπερβεί 144.668 φοιτητές. Προφανώς σ’ αυτό τον αριθμό συμπεριλαμβάνονται πολλές διαφορετικές κατηγορίες. Μία κατηγορία είναι κάποιοι πτυχιούχοι, οι οποίοι ενεγράφησαν σε άλλη σχολή και δεν ενδιαφέρονται να την τελειώσουν. Μία δεύτερη είναι αυτοί, που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους. Μία τρίτη, τέλος, είναι κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους καθυστερούν, αλλά επιδιώκουν να πάρουν το πτυχίο τους.
Το όποιο πρόβλημα δημιουργείται από την εκκαθάριση των μητρώων, αφορά μόνο την τρίτη αυτή κατηγορία. Δίνοντας το υπουργείο Παιδείας περιθώριο έξι χρόνων (για τις τεταρτοετείς σχολές) να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους προσφέρει μία γενναιόδωρη λύση. Και μ’ αυτή την έννοια, είναι τουλάχιστον υπερβολικές οι όποιες αντιδράσεις εκφράζονται από τις φοιτητικές παρατάξεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βήμα αυτό πρέπει να γίνει. Και εφ’ εξής να μπει μία τάξη όσον αφορά τη διάρκεια φοίτησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι τη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να διαδεχθεί ένα παράλογα ανελαστικό καθεστώς. Πρόθεση του υπουργείου Παιδείας είναι να δώσει τέλος σ’ ένα νοσηρό φαινόμενο κι όχι να εγείρει ανυπέρβλητα εμπόδια σ’ όσους φοιτητές για ιδιαίτερους λόγους καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους. Μ’ αυτή την έννοια, οι φοιτητικές παρατάξεις οφείλουν να εγκαταλείψουν μία παρωχημένη συνδικαλιστική αντίληψη, αφού, άλλωστε, και οι ίδιες αναγνωρίζουν πως πρέπει να δοθεί ένα τέλος στο φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών. Θα έχουν επιτελέσει την αποστολή τους εάν συνδράμουν με ιδέες και προτάσεις τον σχετικό διάλογο, ώστε τελικώς να βρεθούν ρεαλιστικές και ευέλικτες λύσεις στα όποια ειδικά προβλήματα.
