Τα επιχειρήματα για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων (με προαπαιτούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος) προκαλούν θλίψη και οργή. Θα έπρεπε να πούμε: προσβάλλουν τη νοημοσύνη του πολίτη. Αλλά σήμερα ξέρουμε πια ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και η λειτουργία του βασίζονται, σαν σε αναγκαία προϋπόθεση, στην εμπρόθετη προσβολή της νοημοσύνης μας: Οι μελέτες αγοράς βεβαιώνουν ότι κερδίζει τις εκλογές όποιο «κόμμα εξουσίας» υποκλέψει, με τεχνάσματα εντυπωσιασμού, ψήφους μιας κρίσιμης για το αποτέλεσμα μάζας με αχρηστευμένη νοημοσύνη και κρίση. H ευήθεια αυτής της μάζας καθορίζει το επίπεδο του πολιτικού βίου.
Θλίψη λοιπόν και οργή μάς προκαλούν όταν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν οι πολιτικοί με το «επιχείρημα» ότι: Χάρη στα μη κρατικά πανεπιστήμια θα σταματήσει η βλαπτική της οικονομίας εξαγωγή συναλλάγματος για σπουδές των παιδιών που δεν πετυχαίνουν να εισαχθούν στα κρατικά πανεπιστήμια. Θέλουν δηλαδή να πιστέψουμε ότι φεύγουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό μόνο παιδιά ανίκανα να πετύχουν τις απελπιστικά χαμηλές βαθμολογίες που απαιτεί η είσοδός τους στα ελλαδικά AEI; Και αν αυτού του επιπέδου σπουδαστές επιχειρούμε να συγκρατήσουμε στην Ελλάδα με τη συνταγματική αναθεώρηση, τότε πώς γίνεται να προβλέπουν οι εξουσιαστές μας ότι χάρη στα μη κρατικά πανεπιστήμια θα γίνει η χώρα μας «κένρο ακτινοβολίας πολιτισμού» και «πόλος έλξης για τις νεολαίες ολόκληρης της νοτιοανατολικής Ευρώπης»;
Αλλά και αν δεχθούμε ότι τα περισσότερα από τα Ελληνόπουλα που φεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν είναι θύματα της απαιτούμενης πολύ υψηλής βαθμολογίας εισόδου σε δυο – τρεις σχολές μεγάλης ζήτησης (λ.χ. στην Ιατρική), τι ακριβώς πιστεύουν οι θλιβεροί προπαγανδιστές της συνταγματικής αναθεώρησης: Θεωρούν περιττό στην Ελλάδα κάθε σχεδιασμό εξισορρόπησης κοινωνικών αναγκών και αντίστοιχων επαγγελμάτων, κάθε πρόνοια κοινωνικής απορρόφησης των πτυχιούχων; Θα αφεθούν όλα στους αυτοματικούς μηχανισμούς της «αγοράς»; Μια χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων (από τα οποία τα έξι ή εφτά συγκεντρωμένα -με αυτοκτονική παράφρονα λογική- σε δύο μεγαλουπόλεις) χρειάζεται περισσότερες από τις επτά (7!) πανεπιστημιακές σχολές ιατρικής που ήδη διαθέτει;
Με θλίψη και οργή ακούμε τους υπέρμαχους της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων να θέλουν να πείσουν τους επιπόλαιους ή απερίσκεπτους πολίτες ότι εισηγούνται τη μόνη σωτήρια λύση και για τα κρατικά πανεπιστήμια: Οτι τα ιδιωτικά AEI θα είναι οπωσδήποτε τόσο υψηλού επιπέδου, ώστε ο αναπόφευκτος ανταγωνισμός με αυτά θα εξαναγκάσει και τα δημόσια να βγουν από τη σημερινή διάλυση και τον ντροπιαστικό εκπεσμό τους.
Σαν εμπειρική επιβεβαίωση ενός τέτοιου ισχυρισμού προβάλλεται η διαπίστωση ότι: Με τη λειτουργίαα ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων τα αντίστοιχα κρατικά υποχρεώθηκαν από τον ανταγωνισμό να βελτιωθούν σημαντικά. Αλλά το επιχείρημα είναι μόνο παραπλανητικό τέχνασμα. Καμιά τομή ουσιαστικής αναμόρφωσης δεν έγινε στα κρατικά MME, πέρα από τις βελτιώσεις που επιφέρουν ο χρόνος και οι συγκυρίες. Αν σήμερα αποτελούν, πράγματι, παρηγοριά, είναι επειδή τα συγκρίνουμε με την τεταρτοκοσμική αθλιότητα, τη συνεχώς και δραματικά επιτεινόμενη, της ιδιωτικής τηλεόρασης – ραδιοφωνίας.
Και ας μην αντιτείνουν οι κεκράχτες ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι μη κερδοσκοπικά, ενώ τα ιδιωτικά MME δουλεύουν για το κέρδος. Διότι, πρώτον, την υπονόμευση της ποιότητας την επιφέρει η υποταγή στους νόμους της αγοράς, όχι καθεαυτήν η κερδοσκοπία. Και, δεύτερον, διότι το άμεσο κέρδος ενδιαφέρει ελάχιστα (τα «ισχυρότερα» ιδιωτικά MME είναι μονίμως πνιγμένα στα χρέη που οι πολιτικοί, κάθε τόσο, εκβιαζόμενοι ή εξαγοραζόμενοι τους τα χαρίζουν) ενώ πλουτοφόρο είναι το παράπλευρο κέρδος μέσω της εξουσίας που ασκούν χειραγωγώντας τις συνειδήσεις.
Ο αντικοινωνικός χαρακτήρας των ιδιωτικών πανεπιστημίων ορίζεται από την υποταγή τους στους νόμους της αγοράς, νόμους προσφοράς και ζήτησης, νόμους των εντυπωσιακών τεχνασμάτων για την άγρα πελατών. Χάνεται τελεσίδικα (αν ισχύσει ο ανταγωνισμός και των κρατικών με τα ιδιωτικά ΑΕΙ) η συνείδηση του κοινωνικού λειτουργήματος. Επιπλέον, χωρίς χάρισμα προφητείας, με μόνη την ορθολογική πρόβλεψη, μπορεί ο κάθε οξυδερκής να είναι από τώρα βέβαιος ότι σε ελάχιστα χρόνια οι περισσότερες σχολές των ιδιωτικών πανεπιστημίων θα είναι αγγλόφωνες. Οχι από μειωμένο πατριωτισμό ή γιατί το μεθοδεύουν «σκοτεινές δυνάμεις». Αλλά επειδή αυτό επιτάσσουν οι νόμοι της αγοράς. Το πιστοποιούμε και στα πανεπιστημιακά «κολέγια» στην Κύπρο, όπως και στα πιο «σοβαρά» και πετυχημένα ΙΕΚ στην Ελλάδα.
Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι, φανερά, ο μόνος λόγος για την προτεινόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος – οι συνοδευτικές αλλαγές αποτελούν καρυκεύματα. Πρέπει να είναι πανίσχυρη η πίεση που συμφέροντα άνομα ασκούν στους πολιτικούς. Αλλά βολεύονται και οι ίδιοι με το καινοτόμημα, το βλέπουν σαν ελιξήριο που θα αμνηστεύσει την εγκληματική τους ατολμία, τις καταστροφικές παραλείψεις τους. Είκοσι τρία χρόνια τώρα από την επιβολή του διαβόητου νόμου-πλαισίου στα πανεπιστήμια (του πιο «αντιδραστικού», ριζικά αντικοινωνικού και υπηρετικού οργανωμένων συμφερόντων νομοθετήματος) αλλεπάλληλες κυβερνήσεις και μοιραίοι υπουργοί Παιδείας συντήρησαν τον εξευτελισμό και την αχρείωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Δεν τόλμησαν ούτε καν στην κακουργηματική καπηλεία του ακαδημαϊκού ασύλου να αντισταθούν ή την ντροπή της κομματοκρατίας και της ιδεολογικής τρομοκρατίας να αντιπαλέψουν θεσμικά. Δεν διανοήθηκαν αλλαγή στις εξωφρενικές συνθέσεις των εκλεκτορικών σωμάτων, στον μεθοδευμένο αποκλεισμό αξιοκρατικών απαιτήσεων για την ακαδημαϊκή εξέλιξη των διδασκόντων, στη ντροπή του «ενός και υποχρεωτικού συγγράμματος» ως εξεταστέας ύλης.
Τέτοια προκλητικά και σκανδαλώδη συμπτώματα υποβάθμισης και διάλυσης των πανεπιστημίων αν είχε γίνει έστω απόπειρα να διορθωθούν και είχε αποτύχει, θα υπήρχε τουλάχιστον κάποια δικαιολογία για την καταφυγή σήμερα στο ελιξήριο του «ανταγωνισμού». Αλλά απόπειρα δεν έγινε καμιά, γι’ αυτό και η επιχειρούμενη συνταγματική αναθεώρηση είναι (λυπάμαι για τη λέξη:) αδιάντροπη.
Συμπαίζουν στην Πλεκτάνη Ανάν, υπονομεύουν με σκοπιμότητες τον εξοπλισμό της χώρας, επιμένουν άνευ όρων για την είσοδο της Τουρκίας στην E.E., διαλύουν τα πανεπιστήμια (δηλαδή τη σπουδή και την έρευνα: τις προϋποθέσεις της παραγωγικότητας), παγιώνουν τον αμοραλισμό σαν αυτονόητη συνάρτηση λειτουργίας του κράτους. Ως πού θα φτάσουν; Πότε θα αφυπνιστούν αντανακλαστικά αυτοάμυνας της ελληνικής κοινωνίας;
