Παρακαλώ, αγαπητοί μου αναγνώστες, να συγχωρήσετε την κάποια αγανάκτηση και οξύτητα, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να πω ότι μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η ανακοίνωση της Συγκλήτου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, για τα γεγονότα της 10.5.2005, όπου εντός του Πολυτεχνείου και στον χώρο του Ασύλου, συνελήφθησαν ανύποπτοι πολίτες, μεταξύ των οποίων και βουλευτές, και κρατήθηκαν όμηροι επί πεντάωρο. Θεωρώ την ανακοίνωση αυτή μνημείο τρομοκρατημένης συμπεριφοράς, υποκρισίας και κουτοπόνηρης στάσης, που δεν ταιριάζουν σε ακαδημαϊκούς δασκάλους. Σας υπενθυμίζω την ανακοίνωση για να ξέρουμε για ποιο θέμα μιλάμε.
Δελτίο Τύπου
Τα γεγονότα γύρω από τον εορτασμό της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς, με την κατάργηση της αργίας και την προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει ένα από τα ιστορικότερα κεκτημένα του εργατικού κινήματος, αποτελούν μια πρωτοφανή επίθεση στις κατακτήσεις λαού και νεολαίας.
Σε αυτό το πλαίσιο εξαγγέλθηκαν για τις 11 Μαΐου απεργιακές κινητοποιήσεις από τα συνδικάτα, με πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Πορεία διεξήχθη και σήμερα, η οποία κατέληξε στο Πολυτεχνείο. Εντός αυτού βρίσκονταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος, Βερελής, Βούγιας κ.ά. Σε μια πρωτοφανή και προκλητική επίδειξη αυταρχισμού και αυθαιρεσίας, αστυνομικός της προσωπικής τους φρουράς πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά έναν από τους διαδηλωτές, ενώ μάλλον τυχαία δεν θρηνούμε θύματα.
Το γεγονός ότι εισήλθε η ασφάλεια απροσχημάτιστα στο Πολυτεχνείο παραβιάζοντας το άσυλο, που εκτός από λαϊκή κατάκτηση είναι και θεσμικά κατοχυρωμένο, πρέπει να καταδικαστεί απερίφραστα από όλα τα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Πολλώ δε μάλλον, το γεγονός ότι επήλθε τραυματισμός από όπλο παραπέμπει στις πρακτικές της χούντας. Τον Νοέμβριο του ’73 ήταν η τελευταία φορά που τραυματίστηκε κάποιος στον χώρο του Πολυτεχνείου με τέτοιο τρόπο. Αυτές οι πρακτικές θα βρουν απέναντί τους όχι μόνο τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου, αλλά και συνολικά το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα. Αυτονόητο θεωρούμε τον εντοπισμό αλλά και την παραδειγματική τιμωρία του δράστη της δολοφονικής επίθεσης. H μαζικοποίηση των αυριανών εκδηλώσεων της Εργατικής Πρωτομαγιάς αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε αυτού του τύπου τις πρακτικές.
Η Συγκλητοσ του ΕΜΠ
11 Μαΐου 2005
Οπως παρατηρείτε και εσείς η ανακοίνωση ξεκινάει με αναφορά στην άστοχη απόφαση της κυβέρνησης για την αργία της Πρωτομαγιάς, προφανώς για να δικαιολογήσει κάθε είδος αντίδρασης του «λαού και της νεολαίας», μηδέ της χρήσης βίας και της ομηρείας εξαιρουμένων. H «προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει ένα από τα ιστορικότερα κεκτημένα του εργατικού κινήματος (ποιο είναι αυτό το κεκτημένο, η αργία ή η απεργία;) είναι η αιτία, η βία και η ομηρεία είναι το αποτέλεσμα! O Θεός να σε φυλάξει από όψιμους «επαναστάτες» χωρίς επανάσταση…
Δεν βρήκαν οι κ. καθηγητές ούτε μία λέξη για να καταδικάσουν τη φασιστική συμπεριφορά εκείνων που, μιμούμενοι τα ναζιστικά «τάγματα εφόδου», κατέλαβαν το κτίριο, συνέλαβαν ανύποπτους πολίτες που παρακολουθούσαν παρουσίαση βιβλίου (και να σκεφθεί κανείς ότι το Ασυλο θεσπίσθηκε για να προστατεύσει την ανεμπόδιστη διακίνηση ιδεών). Αντιθέτως, θεωρούν τη φασιστική συμπεριφορά, τη βία και την ομηρεία ως… υπεράσπιση του Ασύλου (ενδεχομένως και ηρωική!), το οποίο παραβιάσθηκε από «δολοφονική επίθεση» ενός αστυνομικού! Σπάνια σύγχυση ιδεών και εννοιών άφεριμ… Της ανακοινώσεως, βέβαια, της Συγκλήτου προηγήθηκαν οι δηλώσεις του κ. Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος επίσης δεν διαμαρτυρήθηκε για την προσβολή που δέχθηκε ο ίδιος (ως Πρόσωπο) και το αξίωμα με το οποίο τον τίμησε ο ελληνικός λαός, αλλά μας είπε ότι είχε και… δημοκρατικό εποικοδομητικό διάλογο με τους φασιστοειδείς τραμπούκους.
Επιτρέψτε μου, αγαπητοί αναγνώστες, όλα αυτά να τα θεωρώ φοβισμένη στάση απέναντι στη βία και ιδεολογική κάλυψη φασιστικής συμπεριφοράς, η οποία μετά το «ηρωικό» προηγούμενο επαναλήφθηκε, σε μεγαλύτερη έκταση, λίγες μέρες μετά (χωρίς αυτήν τη φορά να έχει παραβιασθεί κανένα άσυλο), προκαλώντας καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας. Την κωμωδία αυτήν τη ζούμε, τη δικαιολογούμε και την ανεχόμαστε τριάντα χρόνια τώρα.
Οσο για τον αξιωματικό που πυροβόλησε εντός του χώρου του Ασύλου, πραγματικά η περίπτωση πρέπει να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη (από την οποία, αγαπητοί κ. καθηγητές, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί καταδίκη ή αθώωση εκ προοιμίου), για να μάθουμε πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα.
Αξιολόγηση των ΑΕΙ
Στην «Καθημερινή» της περασμένης Τρίτης και στη στήλη «Κάθε Μέρα» ρωτούσαμε (με κάποια οξύτητα είναι αλήθεια) γιατί, τώρα που τίθεται το ζήτημα της αξιολόγησης και πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις, σιωπούν εκείνοι οι καθηγητές που, τα τελευταία χρόνια, σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις, τάσσονται υπέρ της αξιολόγησης και τη θεωρούν απαραίτητη για τη βελτίωση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Βρέθηκα αδιάβαστος! Μου τηλεφώνησε ο καθηγητής κ. Θ. Βερέμης και μου είπε ότι ακριβώς την προηγουμένη, στα απογευματινά φύλλα της Δευτέρας, κυκλοφόρησε διακήρυξη, την οποία υπογράφουν 100 και πλέον καθηγητές (γνωστά ονόματα ευρυτέρου πολιτικού φάσματος), όπου, μεταξύ άλλων, τονίζεται και η ανάγκη για αξιολόγηση των AEI. Ομολογώ ότι μου διέφυγε. Δεν δημοσιεύθηκε ούτε στην «K», η οποία δεν κυκλοφορεί τη Δευτέρα. Εστω και καθυστερημένα θεωρούμε σκόπιμο να τη δημοσιεύσουμε σήμερα (παραλείποντας τα ονόματα):
Διακήρυξη καθηγητών
«Εμείς που υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο θεωρούμε ότι η μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απαιτεί τη συμμετοχή του συνόλου της ακαδημαϊκής κοινότητας στον υπό εξέλιξη διάλογο, είτε στο πλαίσιο του ΕΣΥΠ είτε σε άλλα βήματα διαλόγου. O N. 1268/82, με τα όποια θετικά και αρνητικά του στοιχεία, ευρίσκεται εν ισχύι 23 περίπου χρόνια. Πιστεύουμε ότι έφτασε η στιγμή να σκεφτούμε την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στον τόπο μας και αλλού. Τα δεδομένα αυτά απαιτούν, ανάμεσα σε άλλα, και την εσαγωγή δομών διασφάλισης της ποιότητας της παρεχομένης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, καθώς και διαδικασιών αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα. Δεδομένης και της διακομματικής συναίνεσης που φαίνεται να διαμορφώνεται σε ζητήματα μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα θέλαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την απόδοση της μεγάλης αυτής προσπάθειας». *Ακολουθούν υπογραφές.
Πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητών (αλλά και των σπουδαστών) θεωρούν αναγκαία όχι μόνο την αξιολόγηση, αλλά και τη γενικότερη μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση, ώστε να έχουμε πανεπιστήμια ανοιχτά στις σύγχρονες επιστημονικές προκλήσεις και αντίστοιχα με τις ανάγκες της κοινωνίας. H ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ είναι η πρώτη και η δεύτερη σπουδαστική δύναμη (όπως ισχυρίζονται τουλάχιστον) και πρόσκεινται αντιστοίχως στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ, στα δύο μεγάλα κόμματα που, κατ’ αρχήν τουλάχιστον, δέχονται την αξιολόγηση των ΑΕΙ.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, ποιοι είναι αυτοί που κλείνουν τα πανεπιστήμια (σαν να είναι το σπίτι τους), αρνούμενοι την αξιολόγηση;
Το ερώτημα πρέπει να τεθεί και να απασχολήσει ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα. Και να αναρωτηθούν: Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι ένα πανεπιστήμιο, όπου οργανωμένες και συχνά ασήμαντες μειοψηφίες, ασκώντας ιδεολογική (και όχι μόνο) τρομοκρατία, κατορθώνουν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους.
Για να θυμηθούμε τον Σάκη Καράγιωργα
Από τις 18 ώς τις 21 Μαΐου, το Ιδρυμα Σάκη Καράγιωργα οργάνωσε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το 10ο κατά σειρά επιστημονικό συνέδριο στη μνήμη του πρόωρα αποθανόντος καθηγητή και αγωνιστή της Δημοκρατίας. Τα συνέδρια αυτά είναι ίσως η κυριότερη δραστηριότητα του Ιδρύματος, που σκοπό έχει να ερευνά θέματα που απετέλεσαν αντικείμενο της επιστημονικής αναζήτησης και διδασκαλίας του Σάκη Καράγιωργα, σχετιζόμενα ιδιαίτερα με τα δημόσια οικονομικά και γενικότερα με την παρουσία και δράση του κράτους στις σύγχρονες κοινωνίες.
Το θέμα του συνεδρίου φέτος ήταν και επίκαιρο και ενδιαφέρον: Ηταν η έρευνα και η μελέτη της οργάνωσης του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, της θέσης που κατέχει στο πολιτικό μας σύστημα και του ρόλου του στη διαμόρφωση της κρατικής πολιτικής. Οταν οι εισηγήσεις του συνεδρίου θα είναι κάπως αναγνώσιμες, θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε και στη δράση των συνδικάτων, στον χαρακτήρα, στον ρόλο και στις συχνές μεταλλάξεις τους σε συντεχνίες κλειστών και εγωιστικών συμφερόντων.
Ο λόγος του σημερινού σημειώματος, με αφορμή το συνέδριο, είναι περισσότερο ή αποκλειστικά συναισθηματικός. Και λόγοι μνήμης. Για την επιστημονική αξία και δράση του Σάκη Καράγιωργα και την πανεπιστημιακή του διδασκαλία (πριν από όλα ήταν δάσκαλος) μίλησαν πολλοί και πιστεύω ότι θα μιλήσουν και άλλοι. Γιατί φαίνεται ότι ο Σάκης Καράγιωργας ενσωμάτωνε στη διδασκαλία του ολόκληρο το ευρωπαϊκό προηγούμενο (θα μπορούσαμε να πούμε το ευρωπαϊκό «επιστημονικό κεκτημένο»), ιδιαίτερα στον τομέα της Δημόσιας Οικονομίας και του ρόλου του κράτους στις σύγχρονες κοινωνίες.
Είμασταν απομονωμένοι σε στρατόπεδο της χούντας όταν μάθαμε ότι στα χέρια ενός πανεπιστημιακού δασκάλου εξερράγη μια αυτοσχέδια βόμβα, την οποία ετοίμαζε να εξαπολύσει εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος. Τραυματίσθηκε σοβαρά και συνελήφθη. H βόμβα από μόνη της δεν μας έλεγε και πολλά πράγματα και η πλειοψηφία των αριστερών κρατουμένων τότε (για να μην πω το σύνολο) θεωρούσε την ένοπλη δυναμική αντίσταση κατά της χούντας πρόωρη και κυρίως πολιτικά επικίνδυνη.
Ομως, η βόμβα βρέθηκε στα χέρια ενός πανεπιστημιακού καθηγητή και αυτό μας έκανε να νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας και (κακά τα ψέματα) λίγο ξεχασμένοι. Είχαν ήδη περάσει δύο χρόνια στο στρατόπεδο. Το ίδιο ομολογουμένως αισθανθήκαμε όταν μάθαμε ότι ο Γεώργιος Ράλλης, υπουργός, όταν εξερράγη το πραξικόπημα, από ένα περιπολικό της Αστυνομίας προσπαθούσε να συγκεντρώσει δυνάμεις για να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες. Το ίδιο και όταν μαθαίναμε ότι αντιδικτατορικοί αξιωματικοί αποστρατεύονται ή και συλλαμβάνονται. Και θεωρώ περιττό να γράψω ότι στο άτυχο κίνημα του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου είμασταν όλοι… βασιλόφρονες!
Αυτά και άλλα γεγονότα ούτε τυχαία ήσαν ούτε μεμονωμένες ατομικές πράξεις, επειδή ακριβώς εκδηλώνονταν στις κορυφές της κοινωνικής πυραμίδας και έδειχναν, παρά τη φαινομενική απάθεια και υποταγή, ότι η χούντα εξακολουθούσε να είναι ξένο σώμα στην ελληνική κοινωνία.
Ο Σάκης Καράγιωργας συνελήφθη, δικάσθηκε και καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά! Μαζί με άλλους αγωνιστές της Δημοκρατικής Αμυνας.
Στη Μεταπολίτευση ήταν μεταξύ των ιδρυτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Μέσα στο «άγριο» ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης ήταν κι αυτός ξένο σώμα! Δεν άντεξε παρά μόνο ένα χρόνο. Διεγράφη το 1975, στην πρώτη Συνδιάσκεψη, μέσα σε μια αίθουσα, όπου η οργανωμένη «γαλαρία» κραύγαζε: «έξω ο κουλοχέρης»! Αλήθεια είχαν ξεχάσει πού, πώς και γιατί ο Σάκης Καράγιωργας έχασε το μισό του χέρι; Και να το θυμάται άραγε το σημερινό ΠΑΣΟΚ! [email protected]
