Με σειρά λογικών επιχειρημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να είναι και άσχετα μεταξύ τους, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξος πρωθυπουργός, ο κ. K. Καραμανλής, κατά τη συνέλευση του «ενάρετου» ΣΕΒ, τα μέλη του οποίου τίποτα δεν γνωρίζουν από διαφθορά και διαπλοκή, ετάχθη υπέρ των «μη κρατικών πανεπιστημίων», προλαβαίνοντας κατά μία-δύο μέρες τις εξαγγελίες του κόμματός του, για την παιδεία.
Είναι άγνωστο τι ακριβώς εννοεί με τον ασαφή όρο «μη κρατικά πανεπιστήμια». Στην Ευρώπη, προς την οποία σταθερά προσανατολίζεται και η αξιωματική αντιπολίτευση, όπου ο σκληρός πυρήνας της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και έρευνας είναι κρατικός, ο όρος είναι μάλλον ακατανόητος. Ακόμα και τα πανεπιστήμια «ευκαιρίας» της Ανατολικής Ευρώπης, στα οποία καταφεύγουν χιλιάδες Ελληνες σπουδαστές, είναι κρατικά. Παραμένει, συνεπώς, η απορία, αν ο κ. K. Καραμανλής, ως «μη κρατικά πανεπιστήμια», εννοεί ανάλογες «ευκαιρίες» που θα μπορούσαν πραγματικά να ανακόψουν το ισχυρό ρεύμα εξαγωγής σπουδαστών και συναλλάγματος.
Αν εννοεί το αμερικανικό σύστημα, το οποίο ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα, αυτό δύσκολα περιγράφεται και ακόμα πιο δύσκολα αντιγράφεται. Κακεντρεχείς Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι το αμερικανικό σύστημα συγκροτούν «πέντε, τα καλύτερα του κόσμου, πανεπιστήμια και εκατόν πέντε τα χειρότερα». Παρά τις ευρωπαϊκές κακεντρέχειες το αμερικανικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτικό και σταθερά προμηθεύει την αμερικανική κοινωνία και την επιστημονική έρευνα, με άφθονα μεσαία στελέχη και λιγότερα ανώτατα, σύμφωνα με τα κριτήρια και τις ανάγκες μιας μεγάλης δυναμικής και ανταγωνιστικής κοινωνίας.
Τι από όλα αυτά εννοεί ο κ. K. Καραμανλής είναι άγνωστο, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, σχεδόν καμιά. Σημασία έχει ότι για να ιδρυθεί ένα «μη κρατικό πανεπιστήμιο» απαιτείται αναθεώρηση του Συντάγματος, διαδικασία που μπορεί να αποπερατωθεί όχι νωρίτερα από το 2012! Εκτός και βρεθεί κάποιος ευφυής τρόπος και αναγνωρισθούν, ως πανεπιστημιακοί, οι τίτλοι που και σήμερα παρέχουν τα ποικίλα εγχώρια «κέντρα σπουδών».
Η ίδρυση νέου, κρατικού για την ώρα, πανεπιστημίου, υπήρξε συχνότατα το αποτέλεσμα αδίστακτου λαϊκισμού και προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Σκεφθείτε τι θα γίνει αν τώρα προσθέσουμε και τα «μη κρατικά» για την ίδρυση των οποίων δεν υπάρχει λογικό όριο. Οποιος θέλει και νομίζει ότι θα αποκομίσει κέρδος, θα ιδρύει και ένα «μη κρατικό» πανεπιστήμιο!
Πόσα πανεπιστήμια χρειαζόμαστε και κυρίως ποιας ποιότητας και ποιας κατεύθυνσης το μαθαίνουμε συνήθως εκ των υστέρων και μέσα από οδυνηρές διαδικασίες προσφοράς και ζήτησης. Δεν φαίνεται να μας απασχολεί και τόσο ούτε πώς θα λειτουργήσει ένα νέο πανεπιστήμιο ούτε πώς θα καλύψουμε τις ανάγκες του, αλλά ούτε η διογκωμένη ανεργία πτυχιούχων. Αρκεί να ιδρυθεί ένα ακόμα πανεπιστήμιο, κρατικό ή μη.
Αντί όλων αυτών θα περίμενε κανείς να ασχοληθούμε με τα υπάρχοντα (μάλλον αρκετά για τον πληθυσμό της χώρας) πανεπιστήμια, με τον τρόπο λειτουργίας, την ποιότητα του έργου τους, τις ανάγκες τους και την αντιστοιχία με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Να τεθεί επιτακτικά το αίτημα για την ανεξαρτησία τους και την αυτοτέλειά τους. Το πρόβλημα είναι πώς τα πανεπιστήμια θα απαλλαγούν από την κρατική κηδεμονία και όχι πώς θα την αντικαταστήσουν με ιδιωτική ή άλλη.
