Στο Δέλτα της Συγχύσεως

Φαίνεται λοιπόν ότι, εν ονόματι του «μείζονος αγαθού» όπως αρμοδίως χαρακτηρίζεται, δηλαδή της πάταξης της τρομοκρατίας, είμαστε αναγκασμένοι να παραβλέψουμε κάμποσα ατοπήματα «ήσσονος σημασίας». Επί παραδείγματι, καλούμαστε από τους παραθυρόβιους «αναλυτές» να συμφωνήσουμε με την ελαφρώς επικίνδυνη ιδέα ότι ο αντιτρομοκρατικός νόμος, που δοξάζεται σαν κατάκτηση ισότιμη του Συντάγματος, έχει τη δυνατότητα να αναστείλει την ισχύ άλλων νόμων? κατά συνέπεια (αυτό είναι το «μήνυμα») δεν συντρέχει λόγος να μένουμε τυπολατρικά καθηλωμένοι στον νομικό πολιτισμό και στα εξ αυτού απορρέοντα δικαιώματα των κατηγορουμένων, διότι «γινόμαστε εξ αντικειμένου συνήγοροι των τρομοκρατών». Καλούμαστε επίσης να αποδεχτούμε σαν απολύτως αυτονόητο αλλά και επωφελές για την πολιτεία και την κοινωνία το γεγονός ότι οι Διωκτικές Δυνάμεις και μια κάποια Δημοσιογραφία, παρασυρμένες προφανώς από το κοινό αρχικό τους γράμμα, συγχέουν επικίνδυνα τους ρόλους τους. Στο Δέλτα της Συγχύσεως που σχηματίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο (με τη συνδρομή και ενίων της Δικηγορίας, που σπεύδουν να κοινοποιήσουν το περιεχόμενο των καταθέσεων), ο καθένας θεωρεί δικαίωμά του να δημοσιοποιεί οτιδήποτε το ανεξέλεγκτο εις βάρος οποιουδήποτε, ο οποίος υποχρεούται έπειτα να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Με την ίδια εγκληματική ευκολία που «διέρρευσε» ότι καταζητούνται (ή συνελήφθησαν) ο κ. Βασίλης Βασιλικός, η κ. Λίζα Λασηθιωτάκη, η κ. Μάγδα Καπετανάκου, ο κ. Βασίλης Κυπραίος (και τόσοι άλλοι παλαιότερα), δόθηκε στη δημοσιότητα -βορά στην περιέργεια ή και την κακοήθεια- και το όνομα του κ. Ηλία Γαγλία ως «συνομιλητή» ενός συλληφθέντος, ο οποίος τον κατονόμασε στην κατάθεσή του. Και λοιπόν; Οταν οι καταθέσεις δεν αρκούν να τεκμηριώσουν την ενοχή του ίδιου του καταθέτοντος (ο οποίος έχει πενήντα σκοτεινούς λόγους να «καταδώσει» πενήντα ανθρώπους), τι νομιμοποιεί τη δημοσιοποιητική επιπολαιότητα των Μέσων, τι τους παρέχει το δικαίωμα να εκθέσουν έναν άνθρωπο, επιβαρύνοντάς τον με ένα στίγμα που πιθανότατα θα τον ταλαιπωρεί διά βίου;