Με την ένοχη σιωπή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (η μία τι να πει, η άλλη απλώς δεν λέει τίποτα) οι καθηγητές πανεπιστημίου πάνε να κλείσουν οριστικά τα πανεπιστήμια, να καταργήσουν την Ανώτατη Εκπαίδευση. Χωρίς να λογαριάζουν κανέναν, χωρίς να σκέφτονται τους μαθητές τους, τους σπουδαστές (με τους οποίους φαίνεται προβληματική σχέση είχαν και μέχρι τώρα), χωρίς να αναλογίζονται τις δαπάνες και την αγωνία των οικογενειών τους αποφάσισαν να θυσιάσουν υπέρ των συμφερόντων τους και των αιτημάτων τους (δικαίων ή αδίκων) και την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου, αφού ήδη χάθηκε η εξεταστική περίοδος του Ιουνίου. Και αδίστακτα το ανακοινώνουν τώρα για να επαυξήσουν τις «παράπλευρες ζημίες» εις βάρος των ομήρων τους, των σπουδαστών, οι οποίοι με κανέναν τρόπο δεν εμπλέκονται στη διαμάχη τους με το υπουργείο Παιδείας. Ποιος σπουδαστής θα καθήσει να διαβάσει το καλοκαίρι όταν από τώρα γνωρίζει ότι τον Σεπτέμβριο δεν πρόκειται να εξετασθεί. Αν αυτό λέγεται συνδικαλισμός, τότε οι έννοιες έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά και δεν μπορούμε πλέον να συνεννοηθούμε.
Η κυβέρνηση οφείλει να ανακοινώσει λεπτομερώς ποια αιτήματα των καθηγητών έχει ήδη ικανοποιήσει και ποια όχι και γιατί. Και η αντιπολίτευση ας πάψει να ψαρεύει ψήφους σε θολά νερά (έχει αρκετές) και ας αφήσει τις γενικόλογες ρητορείες και αν συμφωνεί με την ικανοποίηση των αιτημάτων των καθηγητών στο 100% να μας πει και πού θα βρεθούν τα χρήματα, από πού θα αφαιρεθούν και εις βάρος ποιων. Ακολουθεί δυστυχώς την παλαιομοδίτικη τακτική του ΠΑΣΟΚ όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, τακτική που θα αντιμετωπίσει μάλλον και στο ορατό πλέον μέλλον, όταν θα ασκήσει κυβερνητικές ευθύνες. Ας ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση τη στάση της και σε ένα άλλο ζήτημα, στο ψεύδος της «αποχής». Ανέχθηκε αυτό το συνδικαλιστικό ψεύδος στην περίπτωση των πανεπιστημιακών γιατρών που ουσιαστικά απεργούσαν επί έναν χρόνο και με το πρόσχημα της «αποχής» απέφευγαν τις συνέπειες της απεργίας. Οι καθηγητές απεργούν και έχουν διαλύσει τα πανεπιστήμια. Δεν θα συμφωνήσουμε με κανένα διοικητικό ή δικαστικό μέτρο που περιορίζει το δικαίωμα της απεργίας. Αλλά δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν μπορούμε να επιστρατεύουμε τους οδοκαθαριστές ή τους ναυτεργάτες και να ανεχόμαστε τους καθηγητές πανεπιστημίου, οι οποίοι προκαλούν μεγαλύτερες και καίριες «παράπλευρες ζημίες».
Εχει και μια άλλη υποχρέωση το υπουργείο Παιδείας. Να δημοσιεύσει τα στοιχεία αξιολόγησης των καθηγητών πανεπιστημίου για να ξέρουμε σε ποιους και τι οφείλουμε και για ποιες υπηρεσίες. Να μάθουμε και εμείς αυτό που είναι κοινή εμπειρία όλων των σπουδαστών σε ολόκληρη την έκταση της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Οι σπουδαστές δεν μπορούν να μιλήσουν, φιμωμένοι από τον κομματικό ακτιβισμό των οργανωμένων μειοψηφιών. Εξω από τα αμφιθέατρα είναι στημένα τα άθλια κομματικά τραπεζάκια, αφήνοντας την εντύπωση ότι ο σπουδαστής θα περάσει από τον έλεγχό τους για να παρακολουθησει το μάθημα.
Μερικοί καθηγητές, ελάχιστοι ύψωσαν τη φωνή τους και είπαν: Τι πάτε να κάνετε. Τα πανεπιστήμιά μας είναι ήδη υποβαθμισμένα και διαλυμένα. Με την παρατεταμένη «αποχή» θα τα υποβαθμίσετε ακόμη περισσότερο, θα τα αποδιαλύσετε. Πριονίζετε το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεστε. Ακούγονται τέτοιες φωνές στις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων, αλλά είναι λίγες. Υπάρχει, όμως, και το άλλο ερώτημα: η χώρα αυτή δεν έχει διανόηση, δεν έχει ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, δεν έχει επιστήμονες κύρους; Βλέπουν όλοι πού έχουν καταντήσει τα πανεπιστήμιά μας και κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας;
Πολλοί θα πουν ότι οι καθηγητές έχουν δίκαιο στα αιτήματά τους. Το δίκαιο, όμως, πρέπει να ξέρεις να το κερδίζεις, χωρίς να χρησιμοποιείς ως όμηρο τον «άμαχο πληθυσμό». Φοβάμαι ότι τώρα οι καθηγητές πανεπιστημίου πάνε να χάσουν το δίκαιο που είχαν.
