Ενα σπίτι του αθηναϊκού Μεσοπολέμου εντάχθηκε από προχθές στην πολιτιστική ζωή της Αθήνας. Από μόνη της η πληροφορία αυτή σαρώνεται ως υποσημείωση μέσα στην καταιγιστική ειδησεογραφία, εν τούτοις αποκτά τεράστια βαρύτητα όταν αναλογίζεται κανείς τις ανάγκες της πόλης.
Οι «Μούσες στην Κυψέλη» στεγάζονται σε ένα διώροφο σπίτι του προπολεμικού μοντερνισμού, στη μικρή οδό Σποργίλου 11, πολύ κοντά στη Φωκίωνος Νέγρη και στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Είναι η νέα πολύτιμη προσφορά στην Αθήνα του ζωγράφου, αγιογράφου και δασκάλου Γιώργου Κόρδη, που, μετά τη λειτουργία του Κέντρου Τεχνών στο Μετς, απέκτησε ένα ακόμη παλιό οίκημα με σκοπό να το αποκαταστήσει και να το προσφέρει στην κοινωνία ως χώρο πολιτισμού.
Θαυμαστά αποκατεστημένο από την αρχιτέκτονα Ευδοξία Ξανθοπούλου, και με την Αιμιλία Κουγιά ως καλλιτεχνική διευθύντρια, το νέο αυτό απόκτημα της Αθήνας έρχεται να μας διδάξει μέτρο, ήθος, αισθητική και ποιότητα. Ταυτόχρονα, η περιήγηση μέσα σε αυτό το καλλιτεχνικό σπίτι στην Κυψέλη θέτει από μόνη της μερικά ερωτήματα για την ποιότητα της διαβίωσης, για το ηθικό και αξιακό μέτρο της αστικής εμπειρίας και τη δική μας στάση απέναντι στην πόλη.
Αξίζει να το επισκεφθείτε, καθώς οι «Μούσες» είναι και έκθεμα του εαυτού τους. Σκεφτείτε το σαν αυτό που εξαρχής ήταν: μια μεσοαστική οικογενειακή κατοικία, μια εστία αθηναϊκής ζωής, γεννημένης στη δεκαετία του 1930. Οι χώροι μιλούν από μόνοι τους: η σκάλα, οι βεράντες, η αυλή, τα δωμάτια στο κάτω επίπεδο, οι κρεβατοκάμαρες επάνω. Ναι, έχουν όλα αποκατασταθεί σαν να είναι ένα σπίτι, όπως πάντα ήταν, γιατί οι «Μούσες» θα λειτουργούν ως εκθεσιακός χώρος αλλά και ως χώρος διαμονής για δημιουργία. Αισθαντικά αποκατεστημένο πλημμυρίζει από ομορφιά, αλλά έρχεται να μας πει επίσης ότι και άλλα σπίτια όπως αυτό της οδού Σποργίλου 11 υπάρχουν πολλά και διάσπαρτα στην Αθήνα και περιμένουν τη χειρονομία κάποιου ευεργέτη της πόλης.
Μας δείχνει, επίσης, το σπίτι αυτό την ποιότητα ζωής που χάσαμε και την ποιότητα ζωής που μπορούμε να ανακτήσουμε. Μέσα στις «Μούσες» νιώθεις αλλιώς, ενεργοποιούνται οι αισθήσεις και η δίψα της δημιουργίας. Η πόλη έξω σε αγκαλιάζει και ο εαυτός σου μέσα διαστέλλεται στις δυνατότητές του. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που λείπουν είναι το αξιακό υπόβαθρο, η ανθρωπιά και η αίσθηση της αρμονίας. Είναι αυτή η έλλειψη, η πιο σημαντική.
