Χριστούγεννα. Η τέλεια εποχή άμα είσαι παιδί. Αν μεγαλώνεις σε μία υποστηρικτική οικογένεια, κοιμάσαι μέχρι αργά κάπου ζεστά. Όταν ξυπνάς, οι γονείς σου σού έχουν μαγειρέψει τα πιο νόστιμα φαγητά. Αν έχουν την άνεση, μπορεί σού αγοράσουν δώρο. Κι αν οι γονείς σου τα πάνε πραγματικά καλά, μπορεί να ταξιδέψεις στο εξωτερικό, να βρεθείς σε μουσεία και θέατρα ή να περάσεις την περίοδο των γιορτών με χλιδή. Η παιδική ηλικία είναι μια λοταρία της τύχης.
Ένα είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει χειρότερο μέρος για τα παιδιά από την εμπόλεμη ζώνη, τους δρόμους της προσφυγιάς, τα καταφύγια και τα πολεμικά νοσοκομεία. Είναι τεράστια, συντριπτική αποτυχία της ανθρωπότητας η εξολόθρευση τόσων παιδιών στην Παλαιστίνη. Η ενστάλαξη του τρόμου, του τραύματος και της σύγχυσης σε τόσα παιδιά στην Ουκρανία (ας θυμηθούμε, άλλωστε, ότι για την ηγεσία της Ρωσίας και τους οπαδούς της «δεν υπάρχουν πραγματικά Ουκρανοί»).
Την πραγματικότητα της πλήρους αποτυχίας να προστατευτεί η ζωή των αμάχων αποτυπώνει η ταινία Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ που παίζεται αυτές τις μέρες στα Αθηναϊκά σινεμά. Είναι έργο του 2025, της σκηνοθέτιδος Kauther Ben Hania.
Η ταινία χτίζει σασπένς βασιζόμενη σε μία απολύτως δραματική πραγματικότητα. Παρακολουθούμε τις εργασίες σ’ ένα κέντρο συντονισμού της Ερυθράς Ημισελήνου. Οι διασώστες προσπαθούν να βρουν και να σώσουν ένα εξάχρονο κοριτσάκι που κείται ανάμεσα στα πυροβολημένα σώματα της οικογένειάς του.
Η ταινία δεν δείχνει, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της, σωρούς από μπάζα, πτώματα ή αίμα. Σχεδόν όλη διαδραματίζεται στο τηλεφωνικό κέντρο και στα γραφεία που καταστρώνουν την επιχείρηση διάσωσης της μικρής Χιντ Ρατζάμπ. Τα αληθινά ηχητικά μηνύματα, όμως, της Χιντ που παρακαλεί τους ενήλικες να έρθουν να τη σώσουν είναι σπαρακτικά. Είναι δύσκολο ν’ ακούσεις αυτά τα μηνύματα και να μην νιώσεις ότι η ανθρωπότητα έχει πιάσει πάτο.
«Έλα, πάρε με, βοήθησέ με, θεία, έλα να με σώσεις» ή «φοβάμαι το σκοτάδι». Η Χιντ ικετεύει τους «θείους» και τις «θείες» να έρθουν να την βγάλουν από την κόλαση. Αυτές είναι οι πιο δυσβάσταχτες στιγμές της ταινίας. Δεν χρειάζεται αίμα και σφαίρες, για να νιώσουμε πόλεμο, αρκεί η φωνή ενός μικρού κοριτσιού που τρέμει και ζητάει βοήθεια, ενώ εμείς παρακολουθούμε τρώγοντας ποπ κορν. Όπως κάνουμε και με τις ειδήσεις, δηλαδή, αλλά οι ειδήσεις ασχολούνται με μια ύπουλη δραματοποίηση που απανθρωποποιεί, που τρέπει τον πόλεμο σε σόου, ενώ ο κινηματογράφος διαθέτει άλλες δυνάμεις: αποκαθιστά την ικανότητά μας να νιώθουμε.
Μόνο την πρώτη εβδομάδα του 2025, δηλαδή γιορτινές ημέρες πέρσι, στη Λωρίδα της Γάζας σκοτώθηκαν 74 παιδιά, σύμφωνα με τη Unicef. Δηλαδή, δέκα παιδιά τη μέρα και μερικές μέρες πάνω από δέκα νεκρά παιδιά. Σύμφωνα με τη Unicef (στοιχεία έως 8 Οκτωβρίου 2025), στη Γάζα έχουν σκοτωθεί περίπου 64.000 παιδιά μέσα σε κάτι παραπάνω από 700 μέρες επιθέσεων του Ισραήλ. Περίπου χίλια σκοτωμένα μωρά.
Προσθέστε όσα επέζησαν, αλλά έχουν τραύμα από την πλήρη ανατροπή της καθημερινότητάς τους, τους βομβαρδισμούς, τη στέρηση τροφής κλπ. Δεν υπάρχει δικαιολογία γι αυτό το κατάπτυστο αποτέλεσμα. Ακόμα και τώρα, σε συνθήκες εκεχειρίας, τα παιδιά κινδυνεύουν, λόγω της καταστροφής των υποδομών της Παλαιστίνης. Όσα επιζήσουν θα πρέπει πρωτίστως να νιώσουν ασφαλή, για να μπορέσουν αργότερα να ζήσουν ελεύθερα.
Όπως μεταδίδει το δίκτυο Al Jazeera, τα παιδιά της Γάζας είναι εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες, τις καταιγίδες και τον εκτοπισμό, αφού οι εστίες τους έχουν καταστραφεί. Μερικά σκοτώθηκαν στην πρόσφατη κακοκαιρία (Fourteen Palestinians, Including Children, Die In Gaza Amid Storm Byron). Είναι πέρα από απογοητευτικό. Είναι στίγμα στο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Τι είδους προτεραιότητες έχει το είδος μας, εάν όχι την προστασία της παιδικής ηλικίας;
