Καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί ως βάση διαπραγμάτευσης τα συγκεκριμένα αιτήματα αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποι των αγροτών. Το μόνο αίτημα που έλειπε για να είναι πλήρες το πολιτικό πλαίσιο των διεκδικήσεων ήταν η άμεση μετάβαση στον σοσιαλισμό. Προφανώς και οι ίδιοι οι αγροτοσυνδικαλιστές υπέβαλαν τις απαιτήσεις τους για να απορριφθούν, ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Δεν επρόκειτο δηλαδή για τον γνωστό και καθιερωμένο διαπραγματευτικό μαξιμαλισμό. Εχουν στρατηγική οι αγρότες; Επειδή δεν υπάρχει ενιαία εκπροσώπηση, το σωστό ερώτημα είναι αν έχει στρατηγική το κόμμα που αποτελεί τον κορμό των κινητοποιήσεων. Διότι αν το ΚΚΕ αποσυρθεί από τα μπλόκα, αποσυντίθεται το μέτωπο των αγροτών και ο αγώνας τους αποδυναμώνεται. Πρόκειται λοιπόν για τη γνωστή ετήσια επαναστατική γυμναστική ή για κάτι άλλο αρκετά ευρύτερο;
Πρώτα-πρώτα να ξεκαθαρίσω πως οι αγρότες έχουν τα προβλήματά τους, αλλά η λύση τους δεν περνάει μέσα από αυτά που ζητούν. Το υπαρκτό αγροτικό πρόβλημα δεν λύνεται με μέτρα-ασπιρίνες. Η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, η μετάβαση στην εποχή των μεγάλων κλήρων, των θερμοκηπίων και της ορθολογικής διαχείρισης των υδάτινων πόρων, όλα αυτά απαιτούν σχέδιο, μεθοδική δουλειά και τη συνεργασία πολλών φορέων. Διαδικασίες μάλλον άγνωστες στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα. Ετσι, μοιραία, αμφότερες οι πλευρές καταφεύγουν σε εμβαλωματικές λύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά το διαιωνίζουν.
Σε κάποιους υπάρχει η αντίληψη ότι όλα θα διορθωθούν μέσα σε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς με τα κολχόζ, τα σοβχόζ και τον κεντρικό αγροτικό σχεδιασμό «σε μια Ελλάδα λεύτερη και σοσιαλιστική».
Είναι μια κατάσταση βολική για όλους. Οι μεν υποβάλλουν αιτήματα, οι δε τα ικανοποιούν εν όλω ή εν μέρει, τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης πατρονάρουν τις διεκδικήσεις και μέσα σε αυτό το τοπίο, όταν υπάρχει μια σωστή κατανομή των ρόλων, άπαντες είναι ευχαριστημένοι. Λίγο ταλαιπωρούνται οι πολίτες λόγω των κινητοποιήσεων, αλλά και αυτή η ταλαιπωρία είναι μέρος ενός κοινωνικά αποδεκτού παιχνιδιού. Να υπενθυμίσω πως στο μακρινό 1997 τότε, στον δρόμο προς την Ευρωζώνη, οι αγρότες βρίσκονταν στα μπλόκα από τον Δεκέμβριο ώς τον Φεβρουάριο του 1998.
Σήμερα θεωρώ αυτονόητο πως επανερχόμαστε από άλλη οδό στο γνωστό, αμαρτωλό σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Οταν βεβαίως η λύση βρίσκεται σε πρακτικές του παρελθόντος που συνέβαλαν και αυτές στη χρεοκοπία της πατρίδας μας, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε ανυπόκριτα και άνευ σκοπιμοτήτων. Οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί από την ανάμειξη της ΑΑΔΕ στις αγροτικές επιδοτήσεις αρχίζουν να μου δημιουργούν την πεποίθηση πως δεν πρόκειται για μια απλή ρύθμιση, αλλά για μεταρρύθμιση καθώς αναδιατάσσει πόρους, αναδιαμορφώνει νοοτροπίες και επανακαθορίζει τις πολιτικές σχέσεις καθώς αυτές απεκδύονται τον πελατειακό τους χαρακτήρα. Στην κυβέρνηση, πέραν όλων των άλλων, χρεώνεται και η καθυστέρηση αυτής της μεταρρύθμισης.
Φυσικά υπάρχει και η αντίληψη ότι όλα θα διορθωθούν μέσα σε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς με τα κολχόζ, τα σοβχόζ και τον κεντρικό αγροτικό σχεδιασμό «σε μια Ελλάδα λεύτερη και σοσιαλιστική».
