Υπάρχει η Ελλάδα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια χώρα μέσα στη χώρα. Μπορεί να μην ξέραμε ακριβώς τα χαρακτηριστικά της, όμως υποψιαζόμασταν την ύπαρξή της. Είναι χαρακτηριστικό σύμφυτο με τις επιδοτήσεις, κοινώς με την κίνηση του «κρατικού» και «κοινοτικού» χρήματος. Το «κρατικό» χρήμα δεν έχει ούτε οσμή ούτε άλλα προσωπικά χαρακτηριστικά. Κινείται και αναπαράγεται στους διαδρόμους των μηχανισμών της γραφειοκρατίας υπακούοντας, υποτίθεται, σε αυστηρούς κανόνες διαχείρισης. Για την εφαρμογή τους φροντίζουν άνθρωποι στους οποίους δεν ανήκει, οπότε είτε απλώς υφίστανται τη μοίρα τους είτε φροντίζουν να επωφεληθούν από τα προνόμια της θέσης τους, υπογραφές, σφραγίδες, αξιοποιώντας τον τρόπο με τον οποίον θρέφεται το χρήμα. Είναι ορφανό, δεν έχει γονείς, μεγαλώνει σε ίδρυμα. Το ίδρυμα είναι μεγάλο με δαιδαλώδεις μηχανισμούς και διαδικασίες καφκικής κοπής. Είναι απρόσωπο. Ή μάλλον διπρόσωπο, σαν τον Ιανό. Οσοι το εκμεταλλεύονται και προσπαθούν να επωφεληθούν από τις λειτουργίες του, συνήθως είναι οι ίδιοι με όσους τους ελέγχουν.
Μια χώρα μέσα στη χώρα. Οπως διαπιστώσαμε, όσοι δεν το ξέραμε ήδη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ τον αποτελούσε ένα ικανό δείγμα όλων των κοινωνικών ομάδων που συνθέτουν την ελληνική κοινωνία. Από αγρότες, κτηνοτρόφους γνήσιους και άλλους που δεν ήσαν κτηνοτρόφοι, λογιστές, δικηγόρους, δημοσίους υπαλλήλους, παράγοντες –επάγγελμα άκρως προσοδοφόρο– που είχαν σχέση με πολιτικούς, κουμπάρους –άλλο επάγγελμα κι αυτό– και λοιπά επιτηδεύματα που δεν τα γνωρίζω. Σήμερα μας απασχολεί ο ΟΠΕΚΕΠΕ, που αφορά τον λεγόμενο «πρωτογενή» τομέα. Ομως, το ξέρουμε πολύ καλά ότι δίπλα στη χώρα που λέγεται ΟΠΕΚΕΠΕ υπάρχουν κι άλλες χώρες, δουκάτα, πριγκιπάτα και κρατίδια που λειτουργούν σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής. Η υγεία είναι, για παράδειγμα, ένας από τους προνομιούχους τομείς, με εύφορα εδάφη και σίγουρη πελατεία. Το δικαστικό σώμα δεν υστερεί σε επιχειρηματικότητα.
Για να μην το πάρουμε επάνω μας, ας μη βαυκαλιζόμεθα. Ολες αυτές οι χώρες και τα κρατίδια δεν είναι προνόμιο της δικής μας χώρας. Ούτε έχουμε εμείς το μονοπώλιο. Φύονται σε όλα τα καθεστώτα, πάντα υπήρχαν και λειτουργούσαν και έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να προσαρμόζονται στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Δεν ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή. Επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες. Και όσο πιο πολύπλοκη είναι η γραφειοκρατία που τις θρέφει, τόσο ευκολότερα αυξάνονται και πληθύνονται. «Εως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή η» – πάντα ο Θουκυδίδης.
Ομως τώρα μας αφορά ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί; Επειδή είναι μια από τις αιτίες που έχει ξεσηκωθεί ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας. Γιατί; Επειδή η αποκάλυψη των παράνομων μηχανισμών από τις υπηρεσίες της ηγεμονικής γραφειοκρατίας καθυστερεί την καταβολή των επιδοτήσεων ακόμη και σε όσους τις δικαιούνται. Ωσπου οι έλεγχοι να αποδείξουν ότι τις δικαιούνται. Κλείνουν δρόμους, αεροδρόμια και λιμάνια απειλώντας στην πραγματικότητα ότι η χώρα θα μείνει χωρίς αγροτική παραγωγή. Κανείς τους βέβαια δεν μιλάει για τις δικές τους ευθύνες και για τον τρόπο που πολύ πριν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ οι ίδιοι σπατάλησαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, ενώ θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αγροτικών ειδών, να εισάγει λεμόνια απ’ την Αργεντινή. Είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν ροδάκινα ή πορτοκάλια με υπογραφή, προτιμούσαν όμως τις χωματερές και τις αποζημιώσεις. Με αποτέλεσμα να τρώμε ελληνικές τομάτες που δεν τρώγονται. Αναγνωρίζω τον συντηρητισμό του αγροτικού πληθυσμού ή τον φθόνο που αισθάνονται οι αγρότες του κάμπου όταν διαπιστώνουν ότι οι όμοιοί τους στα νησιά έχουν κάνει περιουσίες πουλώντας μερικά στρέμματα γης. Ομως, το πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι εκεί. Ή μάλλον δεν είναι μόνον εκεί. ΟΠΕΚΕΠΕ υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι με τι συνυπάρχουν ώστε το σύνολο να μπορεί να ονομασθεί κοινωνία. Ας πούμε ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ έχει πάρει τον δρόμο του και, αν και η Εξεταστική θυμίζει παράγκα του καραγκιόζη, κάποια στιγμή κάποια άκρη θα βγει. Οι αγρότες κάποια στιγμή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιστρέψουν στα χωράφια τους με το κεφάλι ψηλά, αφού κατάφεραν να αποκτήσουν τόσο μεγάλη ακροαματικότητα.
Ακόμη όμως κι αν λυθούν όλ’ αυτά, εγώ, ως αναρμόδιος και ανειδίκευτος, αναρωτιέμαι τι άλλο απασχολεί τόσο σοβαρά αυτή τη χώρα όσο ο ΟΠΕΚΕΠΕ και τα συναφή. Η δημόσια τάξη και η ασφάλεια; Ή μήπως η εκπαίδευση των παιδιών μας; Μήπως η δημόσια υγεία; Αν καταναλώναμε τη μισή κοινωνική ενέργεια γι’ αυτά από όση καταναλώνουμε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ τότε ναι, όντως, θα ήμασταν μια άλλη χώρα.
