Η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη ως προέδρου του Eurogroup είναι πραγματικό επίτευγμα, όχι μόνο για τον ίδιο, την κυβέρνηση και την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπογραμμίζει την επιτυχία της χώρας να παραμείνει στην Ευρωζώνη όταν πολλές φωνές, εντός και εκτός Ελλάδος, παρουσίαζαν την έξοδο ως θαυματουργή λύση των προβλημάτων της χώρας και της Ε.Ε. Επιβεβαιώνει και τη σοφία της Ενωσης να παρέχει σε κάθε χώρα-μέλος, σε κάθε πολίτη, την προοπτική να αναλάβει κορυφαίο ρόλο στο εγχείρημα. Από εκεί προκύπτουν η εξάμηνη θητεία όλων των χωρών στην προεδρία της Ε.Ε., το βέτο, η επιλογή ανθρώπων από μικρές χώρες στα υψηλότερα αξιώματα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το διπλό επίτευγμα (Ελλάδας και Ενωσης) είναι ακόμη πιο σημαντικό. Οχι μόνον επειδή η Ελλάδα κινδύνεψε όσο καμία άλλη χώρα να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης (παρότι κι άλλες χρειάστηκαν ισχυρή στήριξη), αλλά και επειδή η Ενωση έχει ανάγκη απ’ όλα της τα μέλη να συμμετέχουν ενεργά, ώστε να σφυρηλατηθεί μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική οντότητα που αξιοποιεί όλες τις αρετές των λαών της και προσφέρει στήριξη που αντισταθμίζει τις αδυναμίες τους. Η ελληνική κρίση χρέους ανάγκασε την Ε.Ε. να θεσπίσει μηχανισμούς για τη διαχείριση τέτοιων προβλημάτων, ενισχύοντας έτσι το σύνολο και βοηθώντας την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Κύπρο να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους. Για την Ελλάδα αυτή η σχέση είναι πολλαπλώς πολύτιμη, καθώς, όπως εμείς εδώ γνωρίζουμε αλλά οι εταίροι μας χρειάζονται συνεχή υπενθύμιση, η χώρα μας βρίσκεται στο γεωγραφικό άκρο της Ενωσης, σε μια ιδιαιτέρως εύφλεκτη περιοχή.
Δεν έχει τέλος η διαμάχη μεταξύ όσων θέλουν να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας χώρας που θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας ισχυρής και ευημερούσας Ευρώπης, και όσων επιμένουν στο να «τρώνε από τα έτοιμα».
Η Ελλάδα βρίσκεται και στο κέντρο της Ευρώπης και στα άκρα, όχι μόνον από γεωγραφικής πλευράς αλλά και από πολιτισμικής και πολιτικής άποψης. Τα σύνορα της Ελλάδας είναι το κοντινότερο σημείο της Ε.Ε. με τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με όσα αυτό σημαίνει από άποψη αστάθειας και μετανάστευσης, αλλά και ως ευκαιρία για σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Αυτό είναι το πολιτισμικό άκρο. Το πολιτικό είναι ορατό εντός των συνόρων της Ελλάδας. Εδώ δεν έχει τέλος η διαμάχη μεταξύ όσων θέλουν να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας χώρας που θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας ισχυρής και ευημερούσας Ευρώπης, και όσων επιμένουν στην ελάχιστη προσπάθεια, στο να «τρώνε από τα έτοιμα» όπου και όποτε βρουν ευκαιρία (βλ. τα σκάνδαλα στις επιδοτήσεις, τη φονική προχειρότητα στα Τέμπη, στο Μάτι κ.ά.). Είτε από αδιαφορία είτε βάσει σχεδίου, πολλοί υπονομεύουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Η αντίδραση του διεθνούς φήμης σελέμπριτι επαναστάτη Βαρουφάκη στην εκλογή του Πιερρακάκη είναι ενδεικτική μιας νοοτροπίας που βρίσκεται και σε αριστερές και δεξιές «ερμηνείες». Εύστοχος στην άοκνη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή στον ίδιο, ο κάποτε πρωταγωνιστής του Eurogroup «συνεχάρη» τον Ελληνα υπουργό, σχολιάζοντας: «Μετά τον Πορτογάλο Σεντένο και τον Ιρλανδό Ντόναχιου, συμπληρώνει την Τριάδα της Υποταγής των PIGS. Ετσι κάνουν οι αυτοκρατορίες: δίνουν τιμητικούς τίτλους σε υποταγμένους ως υπενθύμιση της ισχύος τους. Ο δικός μας τίτλος είναι το μίσος τους». Ο Βαρουφάκης υιοθετεί το υποτιμητικό ακρώνυμο που ήταν της μόδας μεταξύ Αγγλων σχολιαστών (πριν η χώρα τους πάρει χειρότερο δρόμο) για τις χώρες που αναγκάστηκαν να ζητήσουν στήριξη, για να πει την εξυπνάδα περί «αυτοκρατοριών». Εάν διάβαζε περισσότερο απ’ ό,τι αγορεύει, ίσως να κατανοούσε πως η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το αντίθετο μιας αυτοκρατορίας. Αλλά και αυτοκρατορία να ήταν, αυτές που άντεξαν περισσότερο ήταν όσες αξιοποίησαν σε καίριες θέσεις πρόσωπα και από την περιφέρειά τους.
