Aναρωτιέμαι ποιοι και πόσοι θυμούνται την 7η Οκτωβρίου του 2023. Και πώς θα περιέγραφε ένα νέο παιδί που άκουσε πως κάποιοι Παλαιστίνιοι επιτέθηκαν σε Ισραηλινούς και έκτοτε το κράτος του Ισραήλ δεν έπαψε να σκοτώνει άμαχους Παλαιστινίους, παιδιά κατά προτίμηση. Είναι η χοντροκομμένη εκδοχή, όμως καθότι χοντροκομμένη και απλουστευτική, είναι και αυτή που περνάει ευκολότερα σε μια κοινή γνώμη που έχει κουραστεί από τη Μέση Ανατολή. Τα γράφω αυτά διότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης στις κοινωνίες της Δύσης, ιδιαίτερα η νεολαία, πιστεύει ότι το Ισραήλ ξεκίνησε τον πόλεμο στη Γάζα και έχει στόχο τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Κοινώς τον αφανισμό από προσώπου γης του γένους των Παλαιστινίων. Πόσοι θυμούνται ότι η όλη υπόθεση ξεκίνησε όταν οργανωμένες μιλίτσιες Παλαιστινίων ενόπλων επιτέθηκαν σε άμαχους Ισραηλινούς –και όχι μόνον– οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί για ένα μουσικό φεστιβάλ; Πόσοι θυμούνται τη σφαγή, τους βιασμούς, αλλά και την απαγωγή ομήρων από τους ένοπλους Παλαιστινίους; Χαρακτηριστικό της όλης αντιμετώπισης του ζητήματος είναι ότι η περιώνυμη Διεθνής Αμνηστία μόλις τώρα, κοινώς πάνω από δύο χρόνια μετά, αναγνώρισε πως η Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές ομάδες διέπραξαν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας την 7η Οκτωβρίου. Χωρίς βέβαια να ξεχνάει ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα. Η αναφορά 170 σελίδων καταγράφει ότι ο ένοπλος βραχίων της Χαμάς διέπραξε φόνους, απαγωγές, βασανιστήρια, βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα μου πείτε. Ομως αυτό το «αργά» δεν μπορεί να αγνοηθεί. Διότι στα δύο χρόνια που πέρασαν από το έγκλημα της Χαμάς, κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν αναφερόταν σ’ αυτό. Με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί στο κενό της σιωπής το κύμα του αντισημιτισμού που στηρίζεται στη βεβαιότητα της ενοχής του Ισραήλ.
Η καθυστέρηση της Διεθνούς Αμνηστίας να αναγνωρίσει τα εγκλήματα της Χαμάς μπορεί να μην αλλάζει σε τίποτε τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Μάλλον καταδεικνύει την παρακμή ενός οργανισμού που κάποτε είχε τη χρησιμότητά του. Να υπενθυμίσω ότι στην ετήσια έκθεσή της για την Ελλάδα διακρίνει ελλείμματα στα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, στην ελευθερία της ειρηνικής συνάθροισης –δεν επιτρέπονται οι συγκεντρώσεις χωρίς μολότοφ–, στην ελευθερία της έκφρασης, στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, στο δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης και στο δικαίωμα στην υγεία. Ευτυχώς μας αναγνωρίζει το δικαίωμα να έχουμε ένα πιάτο φαΐ και να κλείνουμε τους δρόμους με τρακτέρ.
Η παρακμή της Διεθνούς Αμνηστίας ας καταγραφεί κι αυτή στο τοπίο της ζωής μας. Κι ας το έχουν υπόψη τους όσοι συνεχίζουν ως επιχείρημα του ανέξοδου ανθρωπισμού της.
