Διαπραγμάτευση ανάμεσα σε νικητή και ηττημένο. Οπου νικητής είναι η Ρωσία του Πούτιν και ηττημένη η Ουκρανία και όσα κράτη της συμπαραστάθηκαν από τότε που ξεκίνησε η εισβολή. Ποιο είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης; Η παράδοση όσων εδαφών έχει ήδη κατακτήσει η Ρωσία και μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα που θα της δοθούν ως μπόνους. Η συρρίκνωση του ουκρανικού στρατού, εννοείται ούτε κουβέντα να γίνεται για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Και μερικά ακόμη που δεν τα ξέρω. Πέτυχε τους στόχους του ο Πούτιν; Από μιαν άποψη ναι, αφού διαπραγματεύεται από θέση ισχύος. Από μιαν άλλη άποψη όχι, αφού για να βρεθεί σ’ αυτήν τη θέση χρειάστηκε να πολεμήσει τέσσερα χρόνια αντί για τέσσερις μέρες όπως είχε υποσχεθεί. Χρειάστηκε να δεθεί στο άρμα της Κίνας, να ζητήσει τη βοήθεια της Βορείου Κορέας και δεν νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ πόσο κόστισε σε ανθρώπινες ζωές η επιχείρηση Ουκρανία. Απελευθέρωσε καταδίκους για να τους στείλει στο μέτωπο. Και το παράδοξο, ενώ δέθηκε με την Κίνα, κατάφερε να εκβιάσει τις ΗΠΑ για να του δώσουν τη θέση ισχύος στις διαπραγματεύσεις. Τις ΗΠΑ οι οποίες εγκατέλειψαν την παραδοσιακή συμμαχία τους με την Ευρώπη για χάρη ενός Πούτιν, τον οποίο υποτίθεται ότι θα τον κρατούσαν μακριά από την Κίνα, την ίδια στιγμή που ο ίδιος συνδεόταν μαζί της όλο και πιο στενά. Τον Τραμπ, ο οποίος είναι σύμμαχος του Ισραήλ, συγχρόνως όμως ενισχύει και τον Πούτιν, ο οποίος, αν και προβάλλει ως ιδεολογία του τον χριστιανισμό και την ορθοδοξία, είναι έτοιμος να συμμαχήσει με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις του ισλαμικού επεκτατισμού. Είναι παράλογο, όμως είναι πραγματικό: ο Πούτιν διαπραγματεύεται από θέση ισχύος με την Ουκρανία χάρη στις ΗΠΑ. Αυτά όλα δείχνουν ότι αν κάποιος βρίσκεται σε πολιτισμική παρακμή, είναι η Αμερική και όχι η Ευρώπη.
Η Ευρώπη έχει πολλές αδυναμίες, έχει «κενά» στην πολιτική της, η γραφειοκρατία της πάσχει από ελεφαντίαση, όμως δεν έχει χάσει το πολιτισμικό της αζιμούθιο. Η συνείδησή της παραμένει αμιγώς δυτική και είναι ο πρώτος πολιτισμός που αναγνώρισε άλλους πολιτισμούς με τις ιδιαιτερότητές τους. Κι αυτήν την ενότητα θέλουν να σπάσουν και ο Πούτιν και ο Τραμπ. Γι’ αυτό και δεν είναι παρανοϊκή αντίδραση ο φόβος μιας επίθεσης της Ρωσίας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Απ’ αυτήν την άποψη η Ουκρανία ακύρωσε, ή τουλάχιστον καθυστέρησε, τα σχέδιά τους. Η Ρωσία την αντιμετώπισε ως «ανύπαρκτο κράτος» και επιδίωξε να την εξαφανίσει από τον χάρτη. Δεν τα κατάφερε. Και στο πλευρό της στέκονται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ώς την τελευταία στιγμή. Μένει να την εντάξουν με συνοπτικές διαδικασίες στην Ενωση. Αυτήν την Ενωση θέλουν να σπάσουν και οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Η υπόθεση της Ουκρανίας απέδειξε πως τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από τη σκέψη και τα σχέδια των επίδοξων επικυρίαρχων.
