Τα όσα αναφέρει το έγγραφο για τη Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ προφανώς απηχούν την αντίληψη που έχει ο πρόεδρος Τραμπ και ο στενός κύκλος συνεργατών του για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αναμφίβολα σε αυτό των 33 σελίδων κείμενο υπάρχουν πολλές αλήθειες τις οποίες άλλωστε έχουν επισημάνει και υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ιδέας. Το μεταναστευτικό, οι διαρκείς παρεμβάσεις, υπό τη μορφή ρυθμίσεων, ενός πανάκριβου γραφειοκρατικού μηχανισμού, η βραδύτητα στη λήψη των αποφάσεων, όλα αυτά και άλλα συνθέτουν ένα μέρος των προβλημάτων που ταλαιπωρούν την Ε.Ε. εδώ και χρόνια. Το αποτέλεσμα όλων αυτών αποτυπώνεται σε μια λέξη: αναποτελεσματικότητα. Ετσι ένα σημαντικό μέρος των πολιτών της, που τείνει να γίνει πλειοψηφικό, έχει την εικόνα μιας πλαδαρής και μαλθακής συλλογικότητας που παράγει περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύει. Είναι επόμενο να στρέφεται προς πολιτικές λύσεις οι οποίες, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, υποκρύπτουν τον αυταρχισμό και αναδεικνύουν ως πρότυπα ηγεσίες που ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.
Συνεπώς, το συγκεκριμένο έγγραφο για τη Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ δεν κομίζει κάτι το καινούργιο επί της ουσίας των εκτιμήσεών του. Η είδηση βρίσκεται στο ίδιο το έγγραφο το οποίο, όπως έχουν αναλύσει έγκυροι σχολιαστές, αποτελεί μια τομή στις σχέσεις των ΗΠΑ του προέδρου Τραμπ με τους Ευρωπαίους συμμάχους. Και εδώ ερχόμαστε στο ιδεολογικό και πολιτικό «διά ταύτα» του συγκεκριμένου εγγράφου. Αυτές οι κατά βάσιν ορθές παρατηρήσεις πώς αντιμετωπίζονται; Με τη ρήξη και την αντιπαράθεση ή με τον διάλογο και τις προτάσεις; Οι σχέσεις των ΗΠΑ, ως ηγέτιδας δύναμης του ελευθέρου κόσμου, θεμελιώθηκαν επάνω στις στάχτες του Β΄ Π.Π. και παρά τις κρίσεις τις οποίες πέρασαν, ουδέποτε διερράγησαν, διότι όλες οι ηγεσίες των ΗΠΑ είχαν επίγνωση του ιστορικού τους ρόλου στην παγκόσμια σκηνή.
Η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ έχει μιαν άλλη κοσμοθεώρηση την οποία δεν κρύβει. Δεν έχει κάποια κρυφή ατζέντα. Ετσι, η Ε.Ε. με τους πολυδαίδαλους μηχανισμούς της είναι εμπόδιο και όχι συνεταίρος…
Η σημερινή ηγεσία έχει μιαν άλλη κοσμοθεώρηση την οποία δεν κρύβει. Δεν έχει κάποια κρυφή ατζέντα. Βλέπει όλον τον πλανήτη σαν μια μεγάλη αγορά και ψάχνει τοπικούς αντιπροσώπους. Μοναδικό κριτήριο της επιλογής τους η διασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και ο αποκλεισμός του βασικού ανταγωνιστή, δηλαδή της Κίνας, από αυτές τις αγορές. Ετσι, υπό αυτή τη στρατηγική θεώρηση, η Ε.Ε. με τους πολυδαίδαλους μηχανισμούς της είναι εμπόδιο και όχι συνεταίρος. Στον βαθμό που η Ρωσία με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της αποτελεί έναν συνεργάτη για επικερδείς δουλειές, ο ιστορικός ρωσικός επεκτατισμός δεν γίνεται κατανοητός από τον πρόεδρο Τραμπ και το επιτελείο του. Θεωρώντας την Ε.Ε. τελειωμένη υπόθεση σε βάθος εικοσαετίας, είναι επόμενο να αδιαφορούν για τις υπαρξιακές ανησυχίες της. Γιατί να ασχοληθούν με έναν «τελειωμένο»;
Η σχέση που κτίστηκε με το σχέδιο Μάρσαλ θα επέβαλλε, αντί για αφορισμούς και ξόρκια, να αναπτυσσόταν ένας διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών ώστε να λειανθούν οι γωνίες και να επιτευχθούν στρατηγικές συγκλίσεις.
