Οι μεγάλοι πολιτικοί που υπηρέτησαν αυτοκρατορίες είχαν μια ιδιαίτερη θεώρηση της Ιστορίας που υπαγορευόταν από τη θέση τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Είχαν τη σχέση που έχει ο σκακιστής με τη σκακιέρα και όλα τα πιόνια του. Το χέρι τους τα κινούσε έχοντας πάντα ένα σχέδιο για να νικήσουν τον αντίπαλό τους, που και αυτός σχεδόν πάντα ήταν ανάλογης ποιότητας και μεγέθους. Συνεπώς, αυτές οι παρτίδες του ζατρικίου στη γεωπολιτική σκακιέρα παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον για τους παρατηρητές, σε πρώτο χρόνο, για τους ιστορικούς στη συνέχεια. Ενας τέτοιος παίκτης αναμφίβολα ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Ο άνθρωπος που στη διαδρομή του είδε από πολέμους με ακόντια και σπαθιά μέχρι και τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Ταγμένος στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, έβλεπε όλες τις εξελίξεις υπό αυτό το πρίσμα. Ετσι, αυτός ο καθαρόαιμος ιμπεριαλιστής κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον Στάλιν για να μοιράσουν τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Υπήρχε στη σχέση τους μια συγκολλητική ουσία: ο κυνισμός για τη συγκρότηση των ζωνών κυριαρχίας τους.
Κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον Στάλιν για να μοιράσουν τα Βαλκάνια και την Αν. Ευρώπη. Υπήρχε στη σχέση τους μια συγκολλητική ουσία: ο κυνισμός για τη συγκρότηση των ζωνών κυριαρχίας τους.
Ο Τσόρτσιλ, όταν ο Στάλιν εισέβαλε στις 30 Νοεμβρίου 1939 στη Φινλανδία, ήταν υπουργός Ναυτικών. Τότε είχε πει στον πρεσβευτή της Σοβιετικής Ενωσης στο Λονδίνο Ιβάν Μάισκι πως κατανοούσε πλήρως ότι κυρίαρχη δύναμη της ανατολικής ακτής της Βαλτικής θάλασσας πρέπει να είναι η Σοβιετική Ενωση και πως τα σύνορα της αυτοκρατορικής Ρωσίας ήταν ιστορικά φυσιολογικά. Είπε επίσης στον Σοβιετικό πρεσβευτή πως οι απαιτήσεις της ΕΣΣΔ προς τη Φινλανδία ήταν αποδεκτές και νόμιμες και πως αυτός ο πόλεμος δεν θα έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών τους.
Με βάση την αυτοκρατορική θεώρηση του Τσόρτσιλ, τα συμφέροντα των Βρετανών εξυπηρετούνται καλύτερα αν στη Βαλτική κυριαρχούν οι Σοβιετικοί και όχι οι Γερμανοί. Με τέτοια προσέγγιση της μεγάλης εικόνας, δεν ήταν δύσκολο στη συνέχεια να βρει ένα modus vivendi με τον Στάλιν και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να αποδεχθεί πλήρως τις θέσεις των Σοβιετικών για το Κατίν. Και κάπως έτσι, ευτυχώς, σώθηκε και η Ελλάδα.
