Ακούω τον έναν ηγέτη να επιζητεί μια νέα Μεταπολίτευση, διαβάζω για κάποιον άλλον που αποφαίνεται για το τέλος της, άλλοι νεοσσοί της πολιτικής μιλούν για νέες παλιγγενεσίες, ενώ μαινάδες με δημόσιο λόγο προαναγγέλλουν ότι θα τα σαρώσουν όλα. Είτε είναι ανιστόρητοι, είτε δημαγωγοί, είτε έχουν νηπιακή πολιτική σκέψη, όλοι αυτοί φαίνεται ότι αγνοούν τι σημαίνει Μεταπολίτευση. Αγνοούν πως από το 1974 έως σήμερα η πατρίδα μας είχε τη μακρύτερη περίοδο πολιτικής ομαλότητας στη μακραίωνη Ιστορία της. Μια χώρα που δοκιμάστηκε από εμφυλίους πολέμους, πραξικοπήματα, έναν Εθνικό Διχασμό και εθνικές καταστροφές, αυτή η χώρα μέσα στο ιστορικό διάβα της, για πρώτη φορά έζησε και ζει 51 συναπτά έτη δημοκρατίας και κοινωνικής γαλήνης. Με τα προβλήματά της, τις καθυστερήσεις, τις δυσλειτουργίες και όλα όσα συνθέτουν μερικά μικρά εικονίδια. Ομως η μεγάλη εικόνα είναι αναμφισβήτητα εμφανώς θετική.
Συνεπώς, όσοι αμφισβητούν αυτήν την πορεία και μας προτρέπουν για κάτι άλλο, για νέα λιμάνια, όπως λένε, ας μας πουν συγκεκριμένα πού θέλουν να μας πάνε. Τη Μεταπολίτευση, με τα δεδομένα χαρακτηριστικά, με τι προτίθενται να την αντικαταστήσουν; Διότι Μεταπολίτευση σημαίνει και αδιάβλητες εκλογές και απρόσκοπτη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία και ατομικά δικαιώματα και ένα θεσμικό πλαίσιο με τις ασφαλιστικές δικλίδες του. Καταλαβαίνω πως θα πρέπει κάποιες αρνητικές καταστάσεις, που εξάλλου υπάρχουν σε όλες τις δημοκρατίες, να τις θεραπεύσουμε και να βελτιώσουμε τη λειτουργία των θεσμών. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να μιλάμε για νέα Μεταπολίτευση, μεσολαβεί ένα ιστορικό και πολιτικό κενό. Αυτό που λέμε χάος.
Η χώρα για πρώτη φορά έζησε και ζει 51 συναπτά έτη δημοκρατίας. Οσοι αμφισβητούν αυτήν την πορεία, ας μας πουν με τι προτίθενται να την αντικαταστήσουν.
Εκτός αν όλοι αυτοί που επιζητούν το ομιχλώδες κάτι άλλο, έχουν κατά νουν ένα μοντέλο διακυβέρνησης που βρήκε την έκφρασή του στα συνθήματα των αγανακτισμένων της περιόδου 2010-2014. Και σήμερα γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα κύμα νεοαγανακτισμένων, το οποίο θα εκφραστεί πολιτικά με το αίτημα μιας νέας Μεταπολίτευσης, αφού η παλιά, δηλαδή αυτή που ζούμε, έχει κάνει τον κύκλο της. Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, φαινόμενο συνυφασμένο με το δημοκρατικό πολίτευμα, επιχειρείται εδώ και σχεδόν ένα χρόνο να λάβουν τα χαρακτηριστικά της ανατροπής όχι μιας κυβέρνησης, αλλά του μοντέλου της δημοκρατικής διακυβέρνησης το οποίο χαρακτηρίζει τη Μεταπολίτευση. Σε αυτό συμπράττουν είτε εν τη αφελεία τους είτε σκοπίμως και πολιτικοί ηγέτες οι οποίοι αποτελούν εμβληματικές φυσιογνωμίες της.
Σήμερα η πατρίδα μας δεν έχει ανάγκη από νέα οράματα και νέες εθνεγερσίες. Εχει ανάγκη από στόχους συγκεκριμένους, ώστε να είναι άμεσα μετρήσιμοι. Να γνωρίζει ο πολίτης, μέσω της δημοκρατικής λογοδοσίας, από πού ξεκινάει και προς τα πού πορεύεται. Και αν στη διαδρομή θελήσει να αλλάξει τον οδηγό, να έχει τη δυνατότητα να το κάνει χωρίς αναταράξεις, καθώς το χάος δεν αποτελεί λύση. Αυτή ακριβώς είναι η Μεταπολίτευση την οποία θα πρέπει να προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού.
