Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ουσιαστικά κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα πως έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Μάλιστα, απολογητικά δήλωσε ότι «δεν θα έπρεπε να συμβάλουμε στην πτώση της». Αυτές οι εκ των υστέρων εξομολογήσεις, που επέχουν και θέση αυτοκριτικής, ουδεμία αξία έχουν. Ούτε καν ιστορική, πολύ δε περισσότερο πολιτική. Συνήθως είναι ενταγμένες σε αντιπαραθέσεις, προσωπικές και πολιτικές, από τις οποίες πάσχει κυρίως η Αριστερά. Σε αυτόν τον πόλεμο ένα σύνηθες όπλο είναι η εκ των υστέρων ανάγνωση και ανάλυση των γεγονότων. Ομως, αξία έχει τι υποστήριζαν οι πρωταγωνιστές τότε, σε χρόνο ενεστώτα, όταν «έπεφταν κορμιά» στον στίβο της πολιτικής αντιπαράθεσης και «η μπάλα ζύγισε πολλά κιλά» στα χέρια του ηγέτη, ο οποίος και αποφάσιζε.
Τότε λοιπόν, το 2014 δεν ακούστηκε άλλη φωνή στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήταν ακόμα ένα σύνολο συνιστωσών. Απασες οι συνιστώσες συμφώνησαν στο σάλτο για την εξουσία και από την πλευρά τους άριστα έπραξαν. Οπως λένε, η εξουσία δεν είναι ένα τρένο που περνάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να έχεις την ευχέρεια εσύ να επιλέξεις τον χρόνο της επιβίβασής σου. Εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου και αν βρίσκεσαι σε ετοιμότητα, σαλτάρεις. Αν όχι, έχεις χάσει την ευκαιρία. Ακριβώς την ίδια κατηγορία αντιμετώπισε και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν αρνήθηκε στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή την από κοινού ανανέωση της προεδρικής θητείας του αείμνηστου Κάρολου Παπούλια. Επρεπε, συναινώντας στην επανεκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, να αφήσει τον Κώστα Καραμανλή να επωμιστεί το βάρος της οικονομικής κρίσης. Με την άρνησή του τού έδωσε ένα ισχυρό πάτημα για να αποδράσει από την εξουσία και τις ευθύνες.
Εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου και αν βρίσκεσαι σε ετοιμότητα, σαλτάρεις. Αν όχι, έχεις χάσει την ευκαιρία.
Ολοι όσοι αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο τα γεγονότα –μερικές φορές κι εγώ– αγνοούν πως στα μεγάλα κόμματα η δυναμική της εξουσίας είναι η κινητήρια δύναμή τους. Ενας ολόκληρος στρατός στελεχών περιμένει εναγωνίως την κατάληψη και τη νομή της. Κανένας ηγέτης δεν μπορεί να αγνοήσει τη σχέση του με αυτόν τον στρατό. Κανένας ηγέτης δεν μπορεί να τον απογοητεύσει διότι τότε θα αυτοϋπονομευθεί και θα αυτοακυρωθεί. Κανένας ηγέτης δεν μπορεί να αντισταθεί στην ιδέα της εξουσίας, στην ιδέα από πρωθυπουργός εν αναμονή να γίνει ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός. Ολα τα υπόλοιπα είναι σχόλια του καναπέ και του πληκτρολογίου.
Συνεπώς ο Αλ. Τσίπρας δεν εδικαιούτο να αφήσει το τρένο της εξουσίας να περάσει από μπροστά του. Ο φόβος του έπειτα από ενάμιση χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει τη δυναμική του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, ήταν υπαρκτός.
Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου κινούνταν προς την έξοδο του μνημονιακού τούνελ. Πόσο θα επηρέαζε αυτή η πορεία τις πολιτικές εξελίξεις ήταν άγνωστο και κανένας ηγέτης δεν πορεύεται με βάρκα την ελπίδα όταν αυτός κρατεί την τύχη του στα χέρια του. Δικαιώθηκε, κυβερνώντας επί 54 μήνες.
