Σου έχουν πει από παιδί, «σε επικίνδυνα μέρη, δεν κοιτάς κανέναν στα μάτια». Περπατάς γρήγορα, το κεφάλι χαμηλά, το βλέμμα ανέκφραστο. Γίνεσαι ένας άνθρωπος με πανοπλία.
Ομως, όταν διασταυρώθηκες με εκείνο το θηριώδες τζιπ με τις κόκκινες πινακίδες –ο κάτοχος τρίτεκνος, επαναπατριζόμενος ναυτικός ή επίτιμος τραμπούκος και ως εκ τούτου απαλλασσόμενος από την καταβολή του τέλους ταξινόμησης;–, δεν το έκανες.
Ερχόταν ανάποδα σε δρόμο μονής κατεύθυνσης, κατευθείαν επάνω σου. Σταματήσατε με απόσταση χιλιοστού, εσύ γεμάτη απορία, εκείνος γεμάτος θυμό. Κατέβασε το παράθυρο και ξεφόρτωσε επάνω σου έναν οχετό από βρισιές· όχι γιατί τον ενόχλησες, αλλά επειδή έτυχε να βρίσκεσαι εσύ στο σημείο όπου ήθελε να επιδείξει την εριστικότητα και τον macho ανδρισμό του.
Η άγρια πλευρά της πόλης δεν περιορίζεται στα σκοτεινά στενάκια, στις υποβαθμισμένες γειτονιές του άστεως. Σέρνεται εξίσου στα ακριβά προάστια της Βούλας, όπως και στα τουριστικά στενά του Κουκακίου.
Βρήκες ένα μαρμάρινο κάθισμα – μια παραξενιά του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού της εισόδου μιας πολυκατοικίας, κάτι ανάμεσα σε καμουφλαρισμένο έπιπλο και τυχαίο κομμάτι γρανίτη. Πήρες ανάσα, πριν συνεχίσεις την ανάβαση από την οδό Φαλήρου προς τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Δεν πέρασαν ούτε δύο λεπτά. Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας και επιβλέπουσα φροντίστρια στα πολλά airbnb που «τρέφουν» την πολυκατοικία, βγήκε έξω: «Εδώ δεν καθόμαστε!» φώναξε δείχνοντας το σχετικό σημείωμα που ήταν κολλημένο στο τζάμι.
Αν ζούσε η φωτογράφος Νταϊάν Αρμπους, κι αν περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας αντί της Νέας Υόρκης, θα φωτογράφιζε το εχθρικό βλέμμα στο πρόσωπο αυτής της κατά τ’ άλλα πολύ συνηθισμένης γυναίκας. Θα έστρεφε επάνω της τον φακό παγώνοντας την ασχήμια που παράγει η σύγχρονη πόλη.
Δεν ήταν ότι η Αρμπους αδιαφορούσε για την ομορφιά ή δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει. Ηταν ότι έβλεπε την αλήθεια και τη φωτογράφιζε χωρίς αναισθητικό. Δεν προσπαθούσε να βρει μικρές νίκες· έδειχνε την ήττα όπως ήταν, κάθε ημέρα.
Η Αθήνα δεν χρειάζεται «φρικιά» για να αποθηριώνεται – έχει εμάς. Με το σώμα σε θέση επίθεσης –ο αυχένας σφιγμένος, το πιγούνι προτεταμένο– και το βλέμμα καρφωμένο σε ένα σημείο που δεν είναι ούτε μπροστά ούτε πίσω, κινούμαστε στους δρόμους μιας πόλης που έχει φάει τα μούτρα της, και τρώει τώρα και τα δικά μας.
