Οι αποκαλύψεις της Wall Street Journal την περασμένη Παρασκευή ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, κορυφαίοι σύμβουλοί του και φίλοι/χρηματοδότες συζητούν με έμπιστους του Βλαντιμίρ Πούτιν τις προοπτικές για μεγάλες οικονομικές συναλλαγές με τη Ρωσία, ενισχύουν την εντύπωση πως για αυτή την αμερικανική κυβέρνηση προτεραιότητα είναι το κέρδος που επιδιώκουν ο πρόεδρος και οι φίλοι του. Σε αυτή την περίπτωση, μια άδικη συμφωνία –μια συμφωνία εις βάρος της Ουκρανίας, που θα ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Πούτιν– σημαίνει πως η ιδέα της ειρήνης και του δίκαιου θυσιάζονται στον βωμό της ατομικής απληστίας. Στη σπουδή του Τραμπ να καταργήσει κάθε έλεγχο στις επιχειρήσεις, να προωθήσει την αχαλίνωτη δράση των εταιρειών εξόρυξης πετρελαίου και αερίου, ήδη βλέπουμε ότι το κυνήγι του κέρδους δεν λογαριάζει την κλιμακούμενη κλιματική κρίση. Ενώ οι καταστροφικές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι ορατές, όχι μόνο δεν περιορίζεται η άνοδος της θερμοκρασίας στον 1,5 βαθμό Κελσίου υψηλότερα απ’ όταν άρχισε η Βιομηχανική Επανάσταση, οι εκπομπές «αερίων του θερμοκηπίου» αυξάνονται συνεχώς και βαίνουμε προς άνοδο τουλάχιστον 2,7 βαθμών. Η πολιτική του Τραμπ, που επηρεάζει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε εάν η ανθρώπινη ζωή θα αντέξει την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Αν ο Τραμπ επιβραβεύσει τον Πούτιν, με μόνο στόχο τον πλουτισμό αμφοτέρων, τότε η ανθρωπότητα θα μπει σε άκρως επικίνδυνη εποχή.
Οσο δραματικές και αν είναι οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης, πάντως, θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ώστε να πεισθούν για τους κινδύνους οι πιο ένθερμοι οπαδοί της χρήσης των ορυκτών πηγών ενέργειας. Αντιθέτως, οι συνέπειες της απληστίας εις βάρος του διεθνούς δικαίου θα είναι άμεσες και ορατές. Μπορεί να δυσκολεύεται κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί εάν λιώσουν οι πάγοι της Αρκτικής, της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας, όμως, ουδείς μπορεί να αγνοήσει τι θα ακολουθήσει όταν δοθεί το ελεύθερο σε όποια χώρα θέλει να επεκταθεί εις βάρος άλλης, σε όποιον ηγέτη θελήσει να πλουτίσει εις βάρος άλλων. Δεν αρκεί που ο Τραμπ σήμερα ενθαρρύνει τον επεκτατισμό του Πούτιν, ο ίδιος έχει εκφράσει και τον δικό του επεκτατισμό – με στόχους, μεταξύ άλλων, τον Καναδά και τη Γροιλανδία. Μάλλον λόγω της δύναμης της αδράνειας, ζούμε ακόμη μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς συστήματος που θεσπίστηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το οικοδόμημα, όμως, κλονίζεται από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και από την ισοπέδωση της Γάζας από το Ισραήλ. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν και παραμένει καθοριστικός. Τώρα, εάν ο Τραμπ προτιμήσει να επιβραβεύσει τον Πούτιν, με στόχο να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο οι δύο πρόεδροι και οι φίλοι τους, τότε η ανθρωπότητα θα μπει οριστικά σε μια άκρως επικίνδυνη εποχή. Και λόγω της κλιματικής κρίσης, και λόγω της ενδεχόμενης επιθετικότητας κάποιων χωρών, και λόγω του προσωπικού συμφέροντος ανθρώπων που ουδείς μπορεί να ελέγξει.
