Ο Τομ Μπάρακ πιο σαφής δεν θα μπορούσε να γίνει στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» 30/11, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρέσβης των Ηνωμένες Πολιτείες στην Τουρκία και πολύ κοντά στον πρόεδρο Τραμπ, έχει μια συγκεκριμένη άποψη για το πρόβλημα. Εκτιμά πως η ευημερία είναι ο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να φέρει Ελλάδα και Τουρκία πιο κοντά και οι ΗΠΑ σε αυτή τη διαδικασία θα λειτουργήσουν σαν το κονίαμα, «σαν αυτό που ενώνει δύο τούβλα».
Εχοντας ο Τομ Μπάρακ μια στρατηγική θεώρηση ολόκληρης της περιοχής μιλάει για τα τεράστια αποθέματα ορυκτών καυσίμων της Κασπίας Θάλασσας τα οποία είναι αποκλεισμένα από τη Μεσόγειο, ενώ βάζει μέσα στην προς λύση εξίσωση και την Κύπρο. Κάποιοι στην Ελλάδα θα πρέπει να ανησυχούν!
Στην Ελλάδα έχουν εξοβελιστεί από τον δημόσιο διάλογο για τα εθνικά θέματα τα επιχειρήματα, τα οποία έχουν αντικατασταθεί από κραυγές για εθνομηδενιστές και εθνικούς μειοδότες.
Περίπου την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη ο Ευάγγελος Βενιζέλος μιλούσε για τον Ντ. Τραμπ ο οποίος συμπυκνώνει τον χρόνο παράγοντας γεγονότα, ενώ «εμείς χειριζόμαστε τα θέματα αυτά, ελληνοτουρκικά και κυπριακό, με αίσθηση μακρού χρόνου, δεν μας πιέζει ο χρόνος. Θεωρούμε ότι ο χρόνος περνάει και αυτό είναι υπέρ ημών…». Αναρωτήθηκε αν η πολιτική ηγεσία λέει την αλήθεια στους πολίτες για το τι σημαίνει η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και αν είμαστε διατεθειμένοι να εφαρμόσουμε στον καθορισμό της ΑΟΖ με Λιβύη, Τουρκία και Αλβανία τα ίδια κριτήρια που εφαρμόσαμε όταν καθορίσαμε την ΑΟΖ με Ιταλία και μερικώς με την Αίγυπτο.
Αν συνεκτιμήσουμε τις θέσεις Μπάρακ – Βενιζέλου είναι βέβαιο πως λίαν συντόμως θα βρεθεί η πατρίδα μας μπροστά σε ένα σχέδιο Τραμπ για την περιοχή. Με δεδομένο τον τρόπο σκέψης του, ο οποίος αποτυπώνεται και στα λεγόμενα του Μπάρακ, αμφιβάλλω αν οι προτάσεις του θα μπορούσαν να γίνουν δεκτές, ως βάση διαπραγματεύσεων, τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία. Αμφότερες έχουν εντάξει στο ιστορικό τους γονιδίωμα τις μεταξύ τους διαφορές και η τυχόν επίλυσή τους θα ανατρέψει το εθνικό αφήγημα – συσπειρωτικό μύθο των ελίτ που το έχουν συντηρήσει μέσα στον μακρύ χρόνο. Πολύ δε περισσότερο, καθώς η λύση θα προταθεί με έξωθεν παρέμβαση.
Στην Ελλάδα έχουν εξοβελιστεί από τον δημόσιο διάλογο για τα εθνικά θέματα τα επιχειρήματα, τα οποία έχουν αντικατασταθεί από κραυγές για εθνομηδενιστές και εθνικούς μειοδότες. Καριέρες κτίστηκαν επάνω σε αυτή τη λογική. Ενας ευρύτερος πολιτικός χώρος έχει αυτοχαρακτηριστεί ως «πατριωτικός», κάτι που αυτομάτως θέτει όσους διαφωνούν με τις απόψεις του στη θέση του εθνικού μειοδότη. Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το οποίο δεν εμφανίστηκε προσφάτως αλλά έχει ιστορικό βάθος, το κονίαμα Τραμπ ίσως να λάβει τα χαρακτηριστικά ενός εθνικού σοκ, διότι θα προσβάλλει τα εθνικά μας κλισέ. Και τότε θέλω να δω τις αντοχές ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος, καθώς στον Τραμπ το όχι κοστίζει.
