Ξεκινάς μια ωραία καθημερινή να κάνεις τις δουλειές σου στην Αθήνα. Ξαφνικά, εκεί που περπατάς, έρχεται ειδοποίηση στο κινητό: «Αιφνιδιαστική στάση εργασίας στα ΜΜΜ 12-6 μ.μ.». Δεν ξέρεις τον λόγο, ξέρεις μόνο ότι σε μισή ώρα η πόλη μένει χωρίς μετρό, ηλεκτρικό και τραμ κι εσύ πρέπει να πας να πνιγείς… Δεκάδες άνθρωποι σε κατάσταση απόγνωσης ψάχνουν ταξί.
Το Σύνταγμα έχει μπλοκάρει από κίτρινα οχήματα που εκμεταλλεύονται τη συγκυρία και επιλέγουν τις ευνοϊκότερες διαδρομές. Ακολουθεί ενημέρωση των ΣΤΑΣΥ (Σταθερές Συγκοινωνίες) κι όσοι εξοργίστηκαν –κι εγώ μαζί– αισθάνονται ενοχές: ένας άνθρωπος σκοτώθηκε σε εργατικό δυστύχημα στο αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ και η στάση εργασίας αποτέλεσε μια αυθόρμητη αντίδραση, αφού ο θάνατός του ήταν «απόρροια των ελλείψεων, παραλείψεων και μιας χρόνιας υποτίμησης των ζητημάτων ασφάλειας».
Ποιος δεν θα συμμεριστεί το αίτημα για πλήρη διερεύνηση του δυστυχήματος και λήψη μέτρων ασφαλείας; Είναι όμως αυτός τρόπος αντίδρασης; Τι ακριβώς προσφέρει μια αιφνιδιαστική στάση εργασίας στη μνήμη του αδικοχαμένου εργαζομένου; Γιατί τιμωρούνται με αυτόν τον τρόπο ειδικά οι άνθρωποι που εξαρτούν τις μετακινήσεις τους από τις αστικές συγκοινωνίες κι όχι οι εργοδότες;
Ο συνδικαλισμός χρειάζεται κοινωνικές συμμαχίες για να πετύχει τους στόχους του, πρέπει να έχει τους πολίτες στο πλευρό του. Αν οι εργαζόμενοι είχαν εξηγήσει πως είναι ο δεύτερος άνθρωπος που σκοτώνεται στον ίδιο χώρο, ότι καταπλακώθηκε από φορτίο 300 κιλών και είχαν προκηρύξει 48ωρη απεργία για την επόμενη εβδομάδα, θα τολμούσε κανείς μας να διαμαρτυρηθεί; Δεν θα κατεβαίναμε μαζί με τους απεργούς στους δρόμους για να τους συμπαρασταθούμε; Δεν θα είχαμε μεριμνήσει πώς θα μετακινηθούμε τις συγκεκριμένες μέρες στην Αθήνα χωρίς να βαρυγκομήσουμε;
Το 2025 δεν επιτρέπεται εργαζόμενοι να πηγαίνουν στη δουλειά τους και να καταλήγουν νεκροί λόγω επισφαλών μέτρων ασφαλείας. Δεν ζούμε στη βιομηχανική επανάσταση ούτε σε μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς. Το αίτημα για εργασιακή ασφάλεια είναι αυτονόητο και χρήζει παλλαϊκής υποστήριξης. Γι’ αυτό όμως πρέπει και οι εργαζόμενοι να εξηγούν στο επιβατικό κοινό τι συνέβη και να διεκδικούν τη συμπαράστασή του. Σπασμωδικές κινήσεις σαν τη στάση εργασίας που εξαγγέλθηκε χθες φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: διχασμό ανάμεσα σε ανθρώπους που ταξικά ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο.
