Μόλις δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από το «Ελληνες κουράγιο» και το «party is over». Τότε που η Ελλάδα ήταν ένα κράτος-παρίας, που κάποιοι ήθελαν να το πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη. Μάλιστα, γι’ αυτό μας έδιναν και «αέρα» 50 δισεκατομμύρια ευρώ για τους πρώτους δύσκολους μήνες. Η γοητεία της Ιστορίας βρίσκεται στο γεγονός πως μερικές φορές τα κάτω έρχονται πάνω. Η ανατροπή είναι μια απρόβλεπτη διαδικασία, όμως απολύτως προβλέψιμη στην ιστορική εξέλιξη, στο ιστορικό προτσές όπως λέγαμε κάποτε στους κομματικούς πυρήνες.
Σήμερα η πατρίδα μας παίρνει την εκδίκησή της. Θα μιλούσα για την «εκδίκηση της γυφτιάς» αν δεν κινδύνευα να κατηγορηθώ για ρατσισμό, όμως η τιμωρητική διάθεση των Ευρωπαίων εταίρων μας είχε τις ρίζες της στο πώς αντιμετώπιζε ο «ενάρετος» Βορράς τον «αμαρτωλό» Νότο. Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων δεν έκρυβε μόνον οικονομικούς δείκτες. Το ενάρετον είχε πολλαπλές αναφορές οι οποίες διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια και τις ανάλογες αφ’ υψηλού θεωρήσεις και συμπεριφορές. Θύμα και η Ελλάδα, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζω τις σημαντικές δικές μας ευθύνες.
Τα σχόλια του γαλλικού Τύπου για «την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» και οι εξελίξεις στα ενεργειακά.
Αλλά ας δούμε το παρόν. Ας δούμε πώς τα κάτω ήρθαν πάνω και όχι το πώς τα πάνω ήρθαν κάτω. Μια ουσιώδης διαφορά, διότι από κάτω να ανέβεις πάνω, αυτή η ανηφορική διαδρομή απαιτεί σχέδιο, δουλειά, ικανούς ανθρώπους. Εχουμε και λέμε: Ο οίκος Fitch αναβάθμισε το αξιόχρεο της εθνικής οικονομίας. Μικρή η αναβάθμιση, όμως κατεγράφη. Η Ελλάδα επέστρεψε στη Γαλλία 1,1 δισεκατομμύριο ευρώ, από ένα παλαιότερο δάνειο που έλαβε στις δύσκολες εποχές και το οποίο έπρεπε να εξοφλήσει μεταξύ 2033 και 2041. Οπως σχολιάζει ο γαλλικός Τύπος, αυτή η κίνηση «είναι το αποτέλεσμα της επιτυχίας του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής». Συγχρόνως, ο δικός μας Κυριάκος Πιερρακάκης διεκδικεί την προεδρία του Eurogroup με βασικό αντίπαλο τον Βέλγο ομόλογό του. Δεν το λες και λίγο! Σε αυτό το σκηνικό να προσθέσουμε και τα όσα σημαντικά διαδραματίζονται επάνω στα ενεργειακά ζητήματα, ενώ να βάλουμε στη σούμα και το σχέδιο των Αμερικανών για την Ελευσίνα.
Ολα αυτά συνέβησαν μέσα σε λίγες μέρες, όμως ήταν το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια και υποστηρίχθηκε με συνέπεια, παρά τις καθυστερήσεις, όλο αυτό το διάστημα. Αν θέλουμε να συμβολίσουμε με κάτι αυτήν την πορεία, ας ανατρέξουμε στην επένδυση στο Ελληνικό. Πού βρισκόταν το 2019, πού βρίσκεται σήμερα. Το ίδιο και στα ναυπηγεία. Αυτές οι επενδύσεις-σταθμοί αποτυπώνουν μια κατάσταση που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Δεν είναι μακέτες. Είναι η ζωή που παράγει πλούτο, δημιουργεί θέσεις εργασίας και τελικά φέρνει την ανάπτυξη.
Στο βλακώδες ερώτημα «και ο πολίτης τι κερδίζει από όλο αυτό;», προφανώς και δεν απαντάς. Η βλακεία δεν παλεύεται με το επιχείρημα. Η απάντηση βρίσκεται στο σχέδιο και στη μεθοδική δουλειά.
