Ετσι όπως το πάνε με τις προδημοσιεύσεις από το έργο του Αλέξη Τσίπρα, στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτε για να διαβάσεις. Αν, εννοείται, έχεις χρόνο για να διαβάσεις πράγματα που, δυστυχώς, τα έχεις ζήσει και ο ίδιος ο συγγραφέας τα έχει επαναλάβει, ούτε μία ούτε δύο φορές. Υπάρχει κι ένα ακόμη μειονέκτημα που επηρεάζει αρνητικά τη διάθεση για να διαβάσεις τις 700 τόσες σελίδες του έπους. Είναι ότι γνωρίζεις το τέλος. Θα μου πείτε και το τέλος της Οδύσσειας γνωρίζουμε, όμως όλο και κάποιος θα βρεθεί να τη διαβάσει ακόμη και σήμερα, μερικές χιλιάδες χρόνια μετά τη δημιουργία της. Εκτός και αν το τέλος του βιβλίου δεν είναι αυτό που όλοι ζήσαμε στην πραγματικότητα. Αν δηλαδή ο κ. Τσίπρας είχε την έμπνευση να μας παρουσιάσει την Ελλάδα έτσι όπως τη φαντάσθηκε και την οραματίσθηκε όταν ανέλαβε τις τύχες της. Αν μας παρουσίαζε μια χώρα που έχει εγκαταλείψει το ευρώ, έχει απελευθερωθεί από τις δουλείες της Ευρώπης, οι τράπεζες παραμένουν κλειστές για να μη βασανίζουν τους πελάτες τους, λειτουργούν μόνον τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια, αν με δυο λόγια δεν είχε ανατρέψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που αυτός ο ίδιος είχε προκαλέσει. Αν, δηλαδή, είχε σώσει την «αξιοπρέπεια» της χώρας –κατά τα λεγόμενά του– αντί να σέρνεται κοτζάμ πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες στα Βερολίνα για να διαπραγματεύεται τα αδιαπραγμάτευτα. Επειδή η όλη καμπάνια της προβολής του θυμίζει λίγο πλασάρισμα θρίλερ, δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι η επιτυχημένη συνταγή απαιτεί μια γερή ανατροπή στο τέλος. Και δεν εννοώ την πολιτική ανατροπή του Τσίπρα και της παρέας του – ή πρώην παρέας του. Εννοώ μια πραγματική ανατροπή των γεγονότων. Αυτή που σε αφήνει άφωνο και σε εμποδίζει να κοιμηθείς για μερικές νύχτες.
Νομίζετε ότι αστειεύομαι, όμως μιλάω σοβαρά. Πρώτον, και δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος, πολύ θα ήθελα να ξέρω, πέρα από την τρικυμία των παρασκηνίων και της σκηνής, πώς έβλεπαν το μέλλον της Ελλάδας αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν από το 2015. Φοβάμαι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Oχι επειδή θέλουν να μας το κρύψουν, αλλά επειδή ούτε οι ίδιοι το ξέρουν, όπως δεν το ήξεραν και τότε. Δεύτερον, διότι αν κάτι προκαλεί το ενδιαφέρον στην περίοδο της πρωθυπουργίας Τσίπρα, είναι εκείνοι οι πρώτοι έξι μήνες, που δεν ήξερες τι σου ξημερώνει. Το υπόλοιπο της θητείας του είναι μυθιστόρημα ενηλικίωσης, οι περιπέτειες ενός ελαφρώς απροσάρμοστου παιδιού που προσπαθεί να προσαρμοσθεί στην πραγματικότητα, την οποία μαθαίνει βήμα το βήμα. Μια μάλλον βαρετή περιπέτεια που παίρνει, στην καλύτερη περίπτωση, τη βάση εισαγωγής, όπως έδειξε η συνέχεια.
Αναλογισθείτε μόνο την αδρεναλίνη που θα καταναλώναμε όλοι αν διαβάζαμε την εκ βαθέων εξομολόγησή του για τον τρόπο που έβλεπε την Ελλάδα και τον κόσμο. Πώς θα ήταν η «δική του Ελλάδα». Με κάτι τέτοια πέτυχε ο Στίβεν Κινγκ.
