Η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα εστιάζεται στην αδυναμία των νέων να κάνουν οικογένεια λόγω των χαμηλών εισοδημάτων τους. Είναι πολύ βασική παράμετρος, η σημαντικότερη. Και τοποθετείται, συνεπεία της οικονομικής στενότητας των νέων ζευγαριών, στο ίδιο κάδρο με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή, όμως, μένουμε στα οικονομικά δεδομένα χωρίς να εξετάζουμε πόσο οι νέοι είναι «έτοιμοι» να κάνουν παιδιά. Προφανώς και μιλάμε για μια διαφορετική, σύνθετη εποχή από εκείνη που τα ζευγάρια έκαναν παιδιά, τα οποία –συχνά– μεγάλωναν στον «αυτόματο».
«Παρατηρείται εξαΰλωση της πατρικής λειτουργίας, δηλαδή της συμβολικής παρουσίας του γονεϊκού ρόλου που θέτει όρια και σταθερό πλαίσιο. Η υπερπροσπάθεια των γονιών να καλύψουν υλικά κενά δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη ψυχική διαθεσιμότητα. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από φίλους, από γονείς έχουν ανάγκη. Οι γονείς βιώνουν μείζονα ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής ανασφάλειας, αλλά και έχουν εσωτερικεύσει πάρα πολλά κομμάτια από αυτό που ονομάζουμε… κουλτούρα ναρκισσισμού, κουλτούρα εικόνας. Αυτό περνάει στα παιδιά, παρά τις οδηγίες και τις συμβουλές. Ουσιαστικά, χάνονται βασικοί ρόλοι, βασικές γονεϊκές λειτουργίες. Δεν μπαίνουν όρια», παρατήρησε (ρ/σ Αθήνα 9,84) ο κ. Στέλιος Στυλιανίδης, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ψυχίατρος και επιστημονικός σύμβουλος της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ). «Η αγωγή, η ψυχοεκπαίδευση των γονέων μοιάζει να μην έχει ένα στέρεο έδαφος για να μπορέσει να μεταφερθεί στα ίδια τα παιδιά. Πρέπει να εστιάσουμε στο θέμα της ενηλικίωσης των ίδιων των γονέων, όχι των παιδιών» πρόσθεσε ο καθηγητής.
Με την εικόνα που παρουσιάζουν και τις προτεραιότητες που θέτουν τα σημερινά τηλεοπτικά ΜΜΕ, τέτοια ζητήματα –σύνθετα, δύσκολο να εκλαϊκευθούν– δεν μπορούν να συζητηθούν σε ευρείας εμβέλειας ΜΜΕ.
Το χειρότερο είναι πως ούτε η πολιτεία θέλει να τα αντιμετωπίσει. Και αυτό όχι επειδή δεν διαθέτει τους ειδικούς και τα εργαλεία. Ο λόγος είναι ότι αναλώνεται σε ανακοινώσεις προς εντυπωσιασμό (π.χ. τι έχει εφαρμοστεί από το πολυσέλιδο σχέδιο για την αντιμετώπιση της βίας και της παραβατικότητας των ανηλίκων, με 160 δράσεις, της Επιτροπής Σοφών;). Μπορεί η Ελλάδα να χρειάζεται περισσότερα εργατικά χέρια, αλλά για την πρόοδο και ομαλή «επιβίωσή» της έχει ανάγκη και πολίτες με στέρεα συναισθηματικά θεμέλια.
