Είναι σημαντικός ο «κάθετος άξονας» μεταφοράς φυσικού αερίου στην Κεντρική Ευρώπη με σημείο έναρξης στην Ελλάδα. Βεβαίως, προς το παρόν, οι υποδομές είναι ανεπαρκείς, το αέριο που θα φεύγει είναι λίγο και ακριβό, ενώ με τον Τραμπ ποτέ δεν ξέρει κανείς τι ξημερώνει. Αλλά η έναρξη της ανεξαρτητοποίησης της Ενωσης από το ρωσικό αέριο αποτελεί ένα μέγα βήμα εμπρός. Στο κάτω κάτω, η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι υποχείριο ενός μεγαλομανούς ηγεμονίσκου, ο οποίος –συν τοις άλλοις– φιμώνει ΜΜΕ, δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, γονατίζει τον περήφανο ρωσικό λαό κάτω από το αυταρχικό καθεστώς του.
Οπως και να έρθουν τα πράγματα, όπως κι αν ξυπνήσει ο ασταθής Αμερικανός πρόεδρος, η Ρωσία χάνει το σχεδόν μονοπωλιακό πλεονέκτημα που είχε στις ενεργειακές αγορές της Ευρώπης. Η τυχοδιωκτική κίνηση να εισβάλει στην Ουκρανία κινεί ταχύτερα τους τροχούς της Ιστορίας. Φτιάχνονται νέοι αγωγοί, την ώρα που απαξιώνονται οι δικοί της· η αγορά προσανατολίζεται σε άλλες πηγές ενέργειας· η ανάπτυξη της τεχνολογίας –είτε για εξόρυξη είτε για ανανεώσιμες πηγές– επιταχύνεται λόγω των αναγκών που δημιούργησε ο σχεδόν τετραετής πόλεμος.
Δυστυχώς, ο ρωσικός λαός θα πληρώσει τις γεωπολιτικές ονειρώξεις του μεγαλομανούς ηγεμόνα. Η οικονομία της χώρας του βυθίζεται, το γόητρό της απομειώνεται –έφτασε να χρησιμοποιεί Βορειοκορεάτες(!) στις πολεμικές επιχειρήσεις–, η θέση της στον κόσμο κατέρχεται στα τάρταρα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καταστρέφει τη Ρωσία με τον τρόπο που όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες έκαναν στην Ιστορία. Δεν γνωρίζουμε αν θα έχει το τέλος των δικών μας συνταγματαρχών, οι οποίοι για τις δικές τους ονειρώξεις ακρωτηρίασαν την Κύπρο, αλλά σίγουρα η Ρωσία (με ή χωρίς το Ντονμπάς) θα κάνει χρόνια να συνέλθει. Η εικόνα μιας επιτιθέμενης χώρας σε καιρούς που λέγαμε «ποτέ πια πόλεμος στην Ευρώπη» θα αργήσει πολύ να θεραπευθεί, όσο κι αν αλυχτά το σκυλάκι του Πούτιν, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ.
Εχουμε γράψει πολλάκις για τη Δημοκρατία, που είναι θορυβώδης ακριβώς επειδή είναι ένα σύστημα αυτοβελτιούμενο. Δεν τα κάνει όλα πάντα σωστά, αλλά έχει δύο βασικές αρετές. Πρώτον, νομιμοποιούνται διά των εκλογών ακόμη και οι λανθασμένες αποφάσεις των ηγετών και συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα κοινωνικής ή και εθνικής αποσύνθεσης. Δεύτερον, διά αυτών των εκλογών η χώρα μπορεί να διορθώσει τις λάθος αποφάσεις και να τιμωρήσει πολιτικώς αυτούς που τις έλαβαν. Τα αυταρχικά καθεστώτα τύπου Πούτιν όχι μόνο δεν διορθώνονται, αλλά στο τέλος η αποσύνθεσή τους παρασύρει ολόκληρη τη χώρα.
Μια δημοκρατική διακυβέρνηση μπορεί να έχει χίλια στραβά, αλλά η μεγάλη καταστροφή χρειάζεται έναν αυταρχικό ηγέτη.
