Στην αρχή η εισβολή θα πετύχαινε τον στόχο της μέσα σε μερικές εβδομάδες. Δεν ήταν «εισβολή», ήταν μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση κατά τη Ρωσία. Κάτι σαν την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939. Oμως ο πόλεμος τον ερχόμενο Φεβρουάριο θα γίνει τεσσάρων ετών. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ο Τραμπ ανέλαβε την προεδρία, είχε αποφασίσει για λογαριασμό της Ιστορίας. Ο πόλεμος θα τελείωνε μέσα σε μερικές ημέρες. Εφταναν μερικά τηλεφωνήματα στον φίλο του Πούτιν και άλλα τόσα στον Ζελένσκι για να τον πείσει να αποδεχθεί την ήττα του και να κρατήσει ό,τι του είχε απομείνει από την αξιοπρέπειά του. Ηταν κοινή πεποίθηση πως η Ουκρανία είχε εξαντληθεί και η Ρωσία μπορούσε να επιβάλει τους όρους της. Ομως ο πόλεμος συνεχίζεται. Και δεν συνεχίζεται απλώς. Οι ευρωπαϊκές χώρες συνειδητοποιούν, αργά αλλά σταθερά, ότι η επιθετικότητα της Ρωσίας δεν αφορά μόνον την Ουκρανία. Οτι η Ουκρανία είναι το σκαλοπάτι για τον ευρασιατικό επεκτατισμό του Πούτιν. Η Πολωνία ετοιμάζεται για πόλεμο. Ο δε Γερμανός υπουργός Αμυνας μας προειδοποίησε ότι το καλοκαίρι που πέρασε μπορεί να ήταν το τελευταίο καλοκαίρι ειρήνης στην Ευρώπη. Αδιανόητο; Προφανώς όχι. Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Η Ελλάδα από την πρώτη κιόλας στιγμή στάθηκε στο πλευρό της Ουκρανίας. Οχι μόνον επειδή είναι προς το συμφέρον της να στέκει απέναντι σε οποιονδήποτε αναθεωρητισμό, αλλά και επειδή είναι ευρωπαϊκή χώρα. Είναι μια δυτική χώρα και συνέλαβε εξαρχής πως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στρέφεται εναντίον της Δύσης. Και κυρίως της Ευρώπης, ή των χωρών εκείνων της Ευρώπης οι οποίες θεωρεί ότι ανήκουν στην αυτοκρατορία του Πούτιν επειδή ανήκαν κάποτε στο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Η Ελλάδα την είχε γλιτώσει τότε. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο. Ο αντιδυτικισμός παραμένει ενεργός. Είτε με το ιστορικό απολίθωμα, το ΚΚΕ, είτε με τους δεξιούς υπερασπιστές του ανοϊκού υπερπατριωτισμού που μας θέλουν ευλύγιστους, κοινώς αμέτοχους στη μεγάλη σύγκρουση που κυοφορείται. Κοινώς θέλουν η Ελλάδα να ασκεί μια κουτοπόνηρη πολιτική, κάτι σαν τον Χατζηαβάτη της Ευρώπης. Ευτυχώς δεν έχουν αυτοί την ευθύνη της εξωτερικής μας πολιτικής. Και μέχρι στιγμής η εμπιστοσύνη που έδειξε στους φυσικούς της συμμάχους την έχει ωφελήσει στον πόλεμο της ενέργειας που ήδη έχει αρχίσει. Αλήθεια τι έχουν να πουν οι υπερπατριώτες για την επίσκεψη Ζελένσκι ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για να παρακάμψει την Τουρκία του Ερντογάν; Σιωπή ασυρμάτου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πούτιν μιλάει για την Ευρώπη με την ίδια περιφρόνηση που μιλούσε για την Ουκρανία. Μένει στην Ευρώπη να τον διαψεύσει όπως τον διέψευσε η Ουκρανία.
